vrijdag 22 juli 2016

Muziek en ik



24 juni 2016

Sinds Coldplay een beetje bekendheid kreeg in Nederland ben ik al een groot fan. En wonder boven wonder is het op het laatste moment toch nog gelukt om kaarten te scoren voor het concert in de Arena.

De teksten van hun nummers raken me altijd weer. Nu ik hier zo sta, voel ik dat ik leef. De mensen, de muziek, de show. Al mijn zintuigen staan op scherp en het voelt alsof ik zweef. De muziek overkomt me, het is alsof ik niets anders kan dan me erdoor mee te laten voeren.

Zo sta ik daar, samen met mijn man, tussen tienduizenden mensen. En dan gebeurt het. Ik had het niet aan zien komen. Het is als een klap in mijn gezicht. Het wordt donker om me heen en even, heel even, krijg ik het gevoel dat ik daar helemaal alleen sta. Een paar seconden. Of eerder, een paar muziektellen.

'When you lose something you can't replace.'

De woorden dreunen via mijn oren mijn hoofd en mijn hart in en mijn hand gaat als in een automatisme naar mijn buik. Ik voel de tranen omhoog komen. Ze branden achter mijn ogen.

Het klinkt zo mooi en makkelijk. We gaan door met leven en we gaan genieten. Hoe kan het dan, dat ondanks dat je dat zo graag wil, je jezelf er toch niet helemaal aan over kan geven.

'Je moet er doorheen'.  Zo'n lekker cliché wat te vaak gezegd wordt, of gezegd moet worden. Maar als je er niet doorheen wíl, wat dan? Moet je altijd eerst door een dal, om daarna bovenop de berg te komen? Ik heb daar geen zin in. Ik sta vol ongeduld te wachten tot ik bovenop de berg ben. Ik was al halverwege, maar het leven heeft me een keiharde zet naar beneden gegeven.

Ik geniet van het leven, dat is echt zo. Maar toch denk ik nog elke dag even aan wat er mist in mijn leven. Aan mijn gedroomde toekomst waarvan ik nog steeds overtuigd ben dat deze er ooit aankomt. Wanneer weet niemand, maar het zal gebeuren, dat moet gewoon.


2 opmerkingen: