23 juli 2020
Ik zit in de auto, hoog op het autodek. Het is prachtig weer, de zon schijnt, het is bijna windstil en een lekker temperatuurtje. De wereld lijkt rustig en ik voel me rustig. Ik kijk naar de zee, de enkele wolk in de lucht en de zeemeeuwen die voorbij vliegen. Ik kijk op het autoklokje in het dashboard. 12.15 uur, over een kwartier kan ik de boot oprijden.
Ik mag vanmiddag namelijk voor mijn werk naar Texel. Ik bedenk me weer wat een mazzel ik heb en wat een leuke baan ik toch heb. Vakantiegevoel tijdens het werk.
12.20 uur, mijn telefoon gaat, een nummer uit Alkmaar welke ik niet ken. Ik neem toch maar op en krijg de zingende stem van de assistente van de fertiliteitspoli te horen. Meteen stijgt mijn hartslag, het zal toch niet, krijgen we eindelijk bericht? Eindelijk goed nieuws?
Ja hoor, we staan bovenaan de wachtlijst en mogen 1 september komen! Of het uitkomt? Ja, natuurlijk, daar zorg ik gewoon voor!
Wanneer ik ophang moet het er even uit, ik zing, ik gil en ik dans (voor zover dat laatste gaat, zittend in een auto. Al kom ik aardig ver. Het zal je verbazen. Of niet. Maar daar gaat het nu niet om).
Als ik weer rustig ben, kijk ik opzij en zie de mensen in de auto naast me een beetje gniffelen. En ik gniffel lekker met ze mee. Het interesseert me allemaal geen bal. Het aftellen is weer begonnen, het aftellen tot 1 september, nog maar zes weken! En al is het alleen een intake en weten we nog helemaal niet wat er daarna gaat gebeuren en hoe lang we dan weer moeten wachten, er gebeurt tenminste wel weer iets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten