tag:blogger.com,1999:blog-79464012834441813462024-03-13T20:10:29.273+01:00De dans van endometriosePatty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.comBlogger75125tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-86162933948438686822022-01-27T21:14:00.000+01:002022-01-27T21:14:18.200+01:00Ons liedje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg4cZZpT6vOFLzTqQjc6qjI1wgwQylkhcEKEfXEAujgo69SdYNnVUKHYWxSzZ-YpfIMBvFCiDGiJSwWWrm-_QT2tHTCRZkdU2Yt5Pd-rXw_M53LWmG9vwUGnTzztE6g6se4iyTtS_SOBlIITqapPk4pwlUOX3LUDYDO8Xy3G0vTihkLi3X2-wsU6wME=s1077" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1075" data-original-width="1077" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg4cZZpT6vOFLzTqQjc6qjI1wgwQylkhcEKEfXEAujgo69SdYNnVUKHYWxSzZ-YpfIMBvFCiDGiJSwWWrm-_QT2tHTCRZkdU2Yt5Pd-rXw_M53LWmG9vwUGnTzztE6g6se4iyTtS_SOBlIITqapPk4pwlUOX3LUDYDO8Xy3G0vTihkLi3X2-wsU6wME=w320-h318" width="320" /></a></div><br />Muziek is mijn leven en mijn leven is muziek. Uiteraard hebben Emi en ik dus een liedje, ons liedje. <div>De meeste mensen die mij goed kennen, weten meteen welk liedje ik dan bedoel. Nee, niet 'Sweet child o' mine' van Guns 'n Roses, al staat die met stip op 2. Maar ons echte liedje is 'Don't stop me now' van Queen. Het zal geen verrassing zijn dat daar een persoonlijk verhaal onder schuilt en dat wil ik graag met jullie delen. </div><div><br /></div><div><b>Maart 2016</b></div><div><br /></div><div>Het is zover! Eindelijk gaan we naar de nieuwe show 'Zelden zoiets gezien' van Bert Visscher! Mijn ouders, broertje, schoonzusje, Michael en ik verzamelen bij de koninklijke schouwburg in Den Haag. We hebben goede plekken in het midden van de zaal en als het licht uitgaat krijg ik helemaal een beetje kriebels van binnen. De show begint en uit de speakers knalt: 'Tonight, I'm gonna have myself a real good time, I feel ali-i-i-iiive'. Ik leg mijn handen op mijn buik, vorige week heb ik voor het eerst een terugplaatsing gehad en op de een of andere manier voelt het zo goed. Dat gevoel lijkt nog eens extra bevestigd te worden door dit moment, door dit nummer. Tranen van geluk staan in mijn ogen.</div><div><br /></div><div>Een week later heb ik inderdaad een positieve test. Ik wist het, ik voelde het, het zou goed komen deze keer! Weer drie weken daarna hebben we een goede echo, ons geluk kan echt niet op en we worden bevestigd in onze positieve gevoel. </div><div>Drie weken daarna, verdwijnt dat goede gevoel. In één klap. Het hartje van de baby is gestopt met kloppen. De grond zakt onder mijn voeten weg en ik val. Diep, donker en hard. Hoe kan dit nou. Mijn gevoel zei me toch dat het goed zou komen.... </div><div><br /></div><div><b>Maart 2017</b></div><div><br /></div><div>Bijna exact een jaar later, dezelfde plek, dezelfde mensen, een show van Bert Visscher. Wat een dubbel gevoel. Aan de ene kant blijdschap en plezier, zin in een avondje lachen. Aan de andere kant verdriet en pijnlijke herinneringen. Een jaar geleden zat ik hier met een volle, warme buik, met goede moed. Nu met een lege buik. Ik ben in de kunstmatige overgang en zit te wachten tot de menstruatie weer op gang komt, zodat we weer met een nieuwe poging kunnen beginnen. Dat had in januari al moeten gebeuren, maar moeder natuur beslist weer eens anders.</div><div><br /></div><div>Ondanks de gemengde gevoelens, zitten we na een fantastische avond nagenietend in de auto, op weg terug naar huis. Na een tijdje erger ik me ineens ontzettend aan de muziek op de radio. Mijn muzieksmaak is breed, maar de muziek die nu op onze favoriete zender gedraaid wordt, kan ik echt niet waarderen. Ik vraag Michael om de radio voor deze keer even op een andere zender te zetten en dan gebeurt het. Uit de radio klinkt bijna direct: 'Tonight, I'm gonna have myself a real good time, I feel ali-i-i-iiive'. Ik doe mijn ogen dicht en adem diep in, kippenvel op mijn armen. Nooit hebben we deze radiozender aan, nooit. En deze ene keer, precies op deze avond, zetten we die ene zender aan en komt dat ene liedje. Ik doe mijn ogen weer open en kijk uit het raam naar de donkere lucht met fonkelende sterren. Het is een heldere avond, zowel in de lucht als in mijn hoofd. </div><div>En dan komt dat goede gevoel, het vertrouwen, weer keihard terug. Waar en hoe weet ik niet, maar het komt goed, zeker weten. Ik kan vertrouwen op dat gevoel van vorig jaar. Dat wordt nu weer bevestigd. </div><div><br /></div><div>Twee maanden later raak ik zwanger en negen maanden later beval ik van een prachtige dochter. </div>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-38080102882475796062021-10-16T20:34:00.004+02:002021-10-16T20:34:34.284+02:00Van acht tot acht <p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvwGC-YgrwuGoHUmycK88REKiW50THU-rfhIXmYtn_B-vM5bqh6C62aTvUFKYEwmHAQ3ZJy8nycmLH_57As6Il0dpU3Itii0OWTWQOi6oHW9QLdiMM8Q1X_Iis49slWwep5f8nvVmL7t0/s270/Blog.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="201" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvwGC-YgrwuGoHUmycK88REKiW50THU-rfhIXmYtn_B-vM5bqh6C62aTvUFKYEwmHAQ3ZJy8nycmLH_57As6Il0dpU3Itii0OWTWQOi6oHW9QLdiMM8Q1X_Iis49slWwep5f8nvVmL7t0/s0/Blog.jpg" width="201" /></a></div><p><br /></p>22 september 2021<p></p><p><b>8.04</b> uur. Michael en ik stappen in de auto, onderweg naar Hendrik-Ido-Ambacht. De Maxi-Cosi en de zogenoemde 'vluchttas' liggen voor de zekerheid klaar op de achterbank. <br />De navigatie geeft een reistijd van anderhalf uur aan. Dat is mooi, we moeten nog even tanken onderweg en voor 10.00 uur bij oma zijn.</p><p>9.45 uur. We parkeren de auto bij oma voor de flat en stappen de lift in naar de bovenste verdieping. Ik geef oma de allerdikste knuffel die ik in me heb, geef in gedachte opa, die bij het raam ligt, een dikke handkus en spoedig me naar het toilet. Daarna gaan we met zijn allen naar beneden en kijken we toe hoe opa door zijn (schoon)zoons en kleinzoons naar de auto wordt gedragen. </p><p>10.00 uur. We rijden achter opa aan naar de kerk in Zwijndrecht.</p><p>11.00 uur. De dankdienst voor opa begint. </p><p>11.10 uur. Ik mag naar voren komen om mijn laatste eer in herinneringen aan opa op te dragen. Ik doe het alleen, want met te veel liefde te dichtbij, red ik het niet. Ik lees de eerste zin en breek. Kut, ik kan het niet. Maar het moet, ik moet dit van mezelf doen. Voor opa. Voor mezelf. Ik voel een hand op mijn rug. Het is de dominee. Te veel liefde. Te dichtbij. In mijn ooghoek zie ik dat mijn oom aan komt lopen. Hij neemt plaats in de stoel vlak bij me. Te veel liefde. Te dichtbij. Maar ik kan het. Fuck het spontaan en levendig overkomen. Ik plaats mijn vinger op het papier. Ik lees zin voor zin voor, mijn trillende vinger begeleidt me. En het lukt. Ik herpak mezelf en het lukt.</p><p>11.15 uur. Ik ga zitten. Ik heb natte wangen en het snot druipt uit mijn neus. Waarom heb ik geen zakdoeken mee? Ik ga naar de uitvaart van mijn opa, zonder zakdoeken. </p><p>11.16 uur. Au, kramp. Zeker weer zo'n oefenwee. </p><p>11.20 uur. De dominee vraagt ons te gaan staan. Ik ga staan. Kramp. Ik ga weer zitten.</p><p>12.15 uur. De dienst is afgelopen, er is ruimte een ieder te condoleren en we gaan lunchen. Mensen vragen wanneer ik uitgerekend ben. 'Vorige week'. 'O, jeetje, dat je hier dan nog naartoe bent gekomen'. 'Ja, niet gaan was geen optie'. Ik weet zeker dat opa het geweldig had gevonden dat ik hier nu zit.</p><p>12.30 uur. Ik moet echt even zitten, staan is niet zo prettig meer, met al die krampen. </p><p>12.45 uur. Bloed in mijn onderbroek. Ik bel de verloskundige. Onze conclusie is dat de krampen weer weg kunnen zakken. Zolang het niet regelmatig is en ik me ontspannen voel, lekker bij opa blijven.</p><p>13.15 uur. We vertrekken richting Rotterdam voor een intiem laatste afscheid in het crematorium. </p><p>13.45 uur. Ik zit op een bankje, te wachten tot we het zaaltje in mogen. Die oefenweeën beginnen toch verdraait veel op echte weeën te lijken, maar ik bijt nog even door. Het duurt hier maar iets van een kwartier en ik wil het niet missen. Ik besluit al wel dat het misschien niet verstandig is nog mee terug naar oma haar huis te gaan. </p><p>13.50 uur. Mijn broertje vraagt of het wel gaat. 'Volgens mij heb je weeën'. Ja, dat klopt denk ik wel. Ik haast me naar oma, zeg dat ik denk dat ik weeën heb, of dat ik dat eigenlijk wel zeker weet. Ik geef haar een dikke knuffel en Michael en ik stappen in de auto, op weg naar huis.</p><p>15.30 uur. We zijn thuis. Onderweg hebben de weeën doorgezet, de bevalling lijkt echt begonnen.</p><p>16.00 uur. De verloskundige komt thuis. Twee á drie centimeter ontsluiting en mijn bloeddruk is ietwat aan de hoge kant. Ze zal haar collega vragen rond 19.00 uur te komen. Het gaat toch iets minder hard dan we dachten.<br /></p><p>19.20 uur. Acht centimeter ontsluiting. Het ziekenhuis gaan we niet meer halen. Het gaat allemaal ontzettend snel. Onze zoon zal thuis geboren worden. </p><p>19.50 uur. De verloskundige vraagt of ze de vliezen door mag breken. Ik kan wel schreeuwen dat ik dat wil. </p><p><b>20.04</b> uur. Onze zoon Mick is op deze wereld gekomen. Na de eerste momenten van intens geluk, blijkt dat ik toch nog even naar het ziekenhuis moet. </p><p>20.30 uur. Ik word op een bedje richting de ambulance gereden en kijk naar boven, de donkere hemel in. In gedachten zeg ik tegen opa dat we dit toch maar mooi even geregeld hebben met elkaar. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem. Hij knikt en hij lacht. </p>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-85654996727732916162021-01-05T20:25:00.001+01:002021-01-05T20:25:25.255+01:00Het einde is in zicht<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgivLPaSGTUVLkXFGcMBlpqZUgIfJX6mzvqFwlS7-1Y9i2dAw-q5WHBbuwd3wCNOkKmRCadPIPA-wJWE8ZQt8TBRe8K5lxJRlXv3vpzWujGM3qYg2lP58KHX1FoeSygTC4J_szCRd7yZmQ/s720/b15c670bda73b1fe08afb390824bee6f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="508" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgivLPaSGTUVLkXFGcMBlpqZUgIfJX6mzvqFwlS7-1Y9i2dAw-q5WHBbuwd3wCNOkKmRCadPIPA-wJWE8ZQt8TBRe8K5lxJRlXv3vpzWujGM3qYg2lP58KHX1FoeSygTC4J_szCRd7yZmQ/w226-h320/b15c670bda73b1fe08afb390824bee6f.jpg" width="226" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">23 juli 2020</span></div><div><span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: georgia;"></span><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ik zit in de auto, hoog op het autodek. Het is prachtig weer, de zon schijnt, het is bijna windstil en een lekker temperatuurtje. De wereld lijkt rustig en ik voel me rustig. Ik kijk naar de zee, de enkele wolk in de lucht en de zeemeeuwen die voorbij vliegen. Ik kijk op het autoklokje in het dashboard. 12.15 uur, over een kwartier kan ik de boot oprijden. </span></div><div><span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: georgia;"></span><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ik mag vanmiddag namelijk voor mijn werk naar Texel. Ik bedenk me weer wat een mazzel ik heb en wat een leuke baan ik toch heb. Vakantiegevoel tijdens het werk. </span></div><div><span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: georgia;"></span><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">12.20 uur, mijn telefoon gaat, een nummer uit Alkmaar welke ik niet ken. Ik neem toch maar op en krijg de zingende stem van de assistente van de fertiliteitspoli te horen. Meteen stijgt mijn hartslag, het zal toch niet, krijgen we eindelijk bericht? Eindelijk goed nieuws?</span></div><div><span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: georgia;"></span><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ja hoor, we staan bovenaan de wachtlijst en mogen 1 september komen! Of het uitkomt? Ja, natuurlijk, daar zorg ik gewoon voor! </span></div><div><span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: georgia;"></span><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Wanneer ik ophang moet het er even uit, ik zing, ik gil en ik dans (voor zover dat laatste gaat, zittend in een auto. Al kom ik aardig ver. Het zal je verbazen. Of niet. Maar daar gaat het nu niet om). </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Als ik weer rustig ben, kijk ik opzij en zie de mensen in de auto naast me een beetje gniffelen. En ik gniffel lekker met ze mee. Het interesseert me allemaal geen bal. Het aftellen is weer begonnen, het aftellen tot 1 september, nog maar zes weken! En al is het alleen een intake en weten we nog helemaal niet wat er daarna gaat gebeuren en hoe lang we dan weer moeten wachten, er gebeurt tenminste wel weer iets!</span><br /></div>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-17195454207492098672020-11-29T15:18:00.004+01:002020-11-29T15:18:42.956+01:00Corona<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiHxhNdmv1cxN1Lni80YyFGseovdbQ1v6H_byGpsVC__jzwZJDbpUL50zZSVQWSD5zn_P0fRqgYX3q_7Xug5z46mBqrW0TQrP7TEt60Bu4KeD5yZ_6TDg6KjZ6aFgVyJdHrJo3dbNKZCw/s960/FB_IMG_1597615687086.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiHxhNdmv1cxN1Lni80YyFGseovdbQ1v6H_byGpsVC__jzwZJDbpUL50zZSVQWSD5zn_P0fRqgYX3q_7Xug5z46mBqrW0TQrP7TEt60Bu4KeD5yZ_6TDg6KjZ6aFgVyJdHrJo3dbNKZCw/w320-h320/FB_IMG_1597615687086.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div>Maart 2020</span><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">En toen was het daar ineens, COVID-19, in de volksmond corona genoemd. Een ver van mijn bed show. Grappen maakten we erover. Niet wetende dat het zo dichtbij zou komen. Er zijn al zo vaak virussen in China ontstaan, maar nooit kwamen deze op een dergelijke manier richting de rest van de wereld, zoals dat nu gebeurt. </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Je kunt vinden wat je ervan vindt. De één leeft in vreselijke angst, de ander gelooft dat corona niet bestaat, en alles ertussen in. Ik ga niet oordelen over wat anderen van corona vinden, daar gaat dit blog niet over. Dit blog gaat over de gevolgen van corona, de gevolgen voor mensen met endometriose en de mensen die niet zelf zwanger kunnen worden. </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Sommige mensen zouden zeggen: 'Waar maak je jezelf druk om? Voor anderen is het veel erger!' Daar zit misschien een kern van waarheid in, maar, zoals een van mijn beste vriendinnen ooit eens tegen me zei: 'Dat een ander het misschien erger heeft, betekent niet dat het voor jou niet erg kan en mag zijn'.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Toen ik te horen kreeg dat ik endometriose had, wist ik eigenlijk nauwelijks wat het was. Een van de eerste dingen die ik deed, was zoeken op Facebook naar pagina's of groepen over dit onderwerp. En ja hoor, ik vond al snel een lotgenotengroep. Eigenlijk ben ik daar nooit zo van, ik ben niet iemand die dan in gezamenlijkheid zielig wil gaan zitten doen, omdat we toevallig dezelfde ziekte hebben. </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Al snel kwam ik erachter dat ik in de juiste groep terecht was gekomen. Het is geen groep waarin mensen 'zielig zitten te doen'. Het is een groep waarin men elkaar helpt te voorzien van de juiste informatie en men elkaar een hart onder de riem steekt als iemand er even doorheen zit. We zijn allemaal ervaringsdeskundigen die elkaar verder kunnen helpen.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Sinds de eerste coronagolf, zie ik steeds meer berichten van lotgenoten, of zoals we elkaar noemen: 'lotjes', voorbij komen over hun behandeling en operaties. Alles wordt geannuleerd, de een na de ander wordt afgezegd. Er is geen ruimte in het ziekenhuis voor deze lotjes, deze lotjes die elke dag vechten tegen de pijn, het ongemak, hun lichaam. Wat zij hebben, is niet levensbedreigend. Ze gaan niet dood als ze een paar maanden later geholpen worden. Maar ze moeten wel langer door met de pijn. Vrouwen die dagen, uren en minuten aftelden naar hun verlossing, het gaat niet door. </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Zoals ik net al zei, zijn er veel ergere gevolgen van corona. Maar je zal toch elke dag met pijn rondlopen, zo'n erge pijn dat je niet meer kunt werken, soms niet eens meer kunt lopen of normaal kan zitten of liggen. En hier dan niet aan geholpen kunnen worden.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">En dan is er nog die andere groep 'lotjes'. De groep waar ik ook bij hoor, de groep mensen die niet zonder medische hulp zwanger kan worden. De groep met de minste prioriteit in dit geval. Ik vind dat ook logisch. Zonder vruchtbaarheidsbehandeling is er fysiek eigenlijk niets aan de hand. Het is niet dat er iets direct verholpen moet worden, omdat je anders niet kunt functioneren.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Maar stel je eens voor, je bent al jaren bezig en nu moet je verplicht pauze nemen. Je weet niet hoe lang. Het kan een paar maanden zijn, maar voor de meesten gaat het minstens een half jaar duren. Of je bent al drie weken hormonen aan het inspuiten en ineens moet je stoppen. Al die stress, al die troep in je lijf. Voor niks. </span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Wij zouden woensdag 18 maart naar het ziekenhuis mogen voor een startgesprek voor een nieuwe behandeling. Zondag 15 maart kwam er een lockdown en ging alles dicht. Alle niet-noodzakelijke zorg werd geannuleerd. Nu staan we op een wachtlijst. En deze wachtlijst is lang. Elke week wachten is eigenlijk te lang. Maar in maart te horen krijgen dat je in ieder geval voor september niet aan de beurt bent, is wel even slikken.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div><br /></div>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-39906390401933914492020-10-07T16:44:00.001+02:002020-11-29T15:19:45.812+01:00Waar beginnen we weer aan<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwtNRxAwyeMzfzkWYtYd1IblzZ7vusdg3MmbRFOAeOIw7Bjzt0njPQWT9ETTyS59IVYJiIB98qfv2oOXxhSPSRXeaR1lwd3RKucDZ34tAhFZZF9QoFZKq02tiGNOoNOD3YGjjtNQLgABo/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="775" data-original-width="735" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwtNRxAwyeMzfzkWYtYd1IblzZ7vusdg3MmbRFOAeOIw7Bjzt0njPQWT9ETTyS59IVYJiIB98qfv2oOXxhSPSRXeaR1lwd3RKucDZ34tAhFZZF9QoFZKq02tiGNOoNOD3YGjjtNQLgABo/" width="228" /></a></div><br /><p></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: x-large;">Februari 2020</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Waar begin ik in hemelsnaam weer aan. Die gedachte is toch wel het meest overheersend als ik onderweg ben naar het ziekenhuis in Schagen. Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben, dan draai ik een rondje op de rotonde, rijd naar huis en blijft het gewoon zoals het is, lekker makkelijk! Maar ik weet ook dat het zo niet werkt, als iemand weet hoe het wel werkt, ben ik het wel. Je gevoel wint van je verstand. Altijd. Dus rijd ik door, parkeer de auto en meld ik me bij de balie. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Als ik de kamer van de arts inloop is het net een stap terug in de tijd, alsof het niet al ruim een jaar geleden is dat we elkaar voor het laats zagen. We kletsen even gezellig, ik laat foto's van Emi zien en dan is het toch echt tijd om te bespreken waarvoor ik hier zit.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Vorig jaar had ik echt niet gedacht hier nu te zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. En daar was ook echt wel een reden voor. Om het maar zo te zeggen, Emi is helemaal fantastisch, maar ze heeft ook (zoals ieder kind) een aantal dingen die niet zo fantastisch zijn. En in haar geval waren dat veel te weinig slapen en 's nachts heel veel huilen. Ik kan me nog goed de nacht herinneren dat Michael en ik over het hoge volume van Emi heen naar elkaar schreeuwden dat er echt geen tweede ging komen. Op een gegeven moment komt er echter een punt dat het makkelijker wordt (of minder moeilijk), dat de rust in je hoofd terugkomt en dat je die diepe wens dat je altijd graag twee kindjes hebt gewild weer keihard terug voelt komen. Daarbij is een broertje of zusje voor Emi toch ook wel heel erg leuk. En zo kwam het besluit dat we voor een tweede zouden gaan na Emi haar eerste verjaardag. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">En daar zit ik dan dus, tegenover mijn arts, te luisteren naar het plan van aanpak om de allerlaatste cryo die we hebben terug te laten plaatsen. De allerlaatste. Alles of niks. Als deze niet blijft plakken, zal ik weer medicijnen moeten gaan spuiten en, nog erger, weer een punctie moeten ondergaan. Maar zo ver is het nog niet. Mogelijk zijn de wonderen de wereld nog niet uit. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Tot mijn verrassing, mag ik volgende week al stoppen met de pil. Ik had verwacht dat ik vanwege mijn endometriose eerst weer onderdrukt had moeten worden, maar door de zwangerschap en het chronisch pilgebruik daarop aansluitend, ben ik lang genoeg onderdrukt geweest. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Stuiterend van geluk rijd ik terug naar huis, we mogen meteen beginnen! Wat snel en wat gek. Ik ben de afgelopen jaren gewend dat ik altijd langer moest wachten dan verwacht, maar nu is dat eens een keer andersom. En dat voelt wel lekker, kan ik je vertellen. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Na het stoppen van de pil komt mijn menstruatie na een paar dagen op gang en begin ik met de hormonen. Ik krijg een echo in het ziekenhuis in Den Helder waarop te zien is dat alles er goed uitziet. Tijd voor de terugplaatsing! Deze vindt plaats op 28 februari, in het AMC te Amsterdam. We gaan met zijn drietjes en maken er echt een uitje van. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Bij binnenkomst komen de herinneringen me tegemoet. De laatste keer dat we hier waren zat Emi als embryo van vier dagen oud in mijn buik en moesten we allemaal nog afwachten hoe het verder zou gaan. Dat is nu bijna twee jaar geleden. En moet je ons nu zien. Ik neem plaats op het welbekende bankje achterin de wachtruimte en, terwijl ik daar zit te wachten, zie ik Michael en Emi hand in hand over de afdeling lopen. Ik kijk naar ze, hoe ze daar zo lopen samen, en kan een glimlach niet onderdrukken. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ik wordt opgeroepen en moet alleen naar binnen, want er mag maximaal één persoon mee en Emi alleen achter laten of Emi mee naar binnen nemen, lijkt me niet zo'n handige actie.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Het vaste stramien zit nog steeds in mijn hoofd, je zou het ingesleten kunnen noemen: Hokje in, kleding uit, schortje en slofjes aan, haarnetje op en plaats nemen op de wachtstoel. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Het wachten duurt even, maar dan wordt ik eindelijk opgehaald en is het moment daar. De verpleegkundige maakt een foto van het embryo die uitvergroot getoond wordt op het scherm en dan vind de daadwerkelijke terugplaatsing plaats. Het is een kwestie van minuten voordat ik mezelf weer kan herenigen met mijn man en dochter. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Na de terugplaatsing is het weer twee lange weken wachten. Voor degenen die er ervaring mee hebben, het herkenbare proces van hoop naar wanhoop en van overtuiging naar twijfel. Op de testdatum wordt het pijnlijk duidelijk, het embryo is niet blijven zitten, ik ben niet zwanger. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ondanks dat we wonder boven wonder al een zwangerschap mee hebben mogen maken en ouders zijn, merk ik dat ik toch best wel verdrietig ben. Mijn verdriet maakt dat ik me schuldig voel richting mensen die nog met lege handen staan. Maar, zoals mijn arts ook al zei, een wens voor een tweede kindje kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste kindje en daar hoeft iemand zich absoluut niet schuldig om te voelen. En zo is het. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: large;">Ik geef Emi een extra dikke knuffel. Zeven jaar hebben we gewacht en gestreden tot ze er was. Hoe kon ik ooit denken dat een tweede er zo snel en makkelijk zou komen? Het past perfect in het plaatje dat we daar ook een beetje voor moeten wachten en strijden. </span></p><p><br /></p>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-46153458625834931912020-09-02T14:35:00.002+02:002020-09-02T14:50:07.521+02:00Post zwangerschap<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiga6qS5n90fcFhMWd1Hz-60UYOASOXwnAHOkqnE0FA3INB0axEeOYuhVToALJ0S-nwiI791ORl8jd8JuN20gs8cIaVv-5_pNGpPGcREWSLdKAAKcFg_LR_qzeGiLE7eZPdOx_ZgUixay8/s236/2b5ddef91e2b8504f59517d4b32028c8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="165" data-original-width="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiga6qS5n90fcFhMWd1Hz-60UYOASOXwnAHOkqnE0FA3INB0axEeOYuhVToALJ0S-nwiI791ORl8jd8JuN20gs8cIaVv-5_pNGpPGcREWSLdKAAKcFg_LR_qzeGiLE7eZPdOx_ZgUixay8/s0/2b5ddef91e2b8504f59517d4b32028c8.jpg" /></a></div><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div><div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De laatste keer dat ik een blog schreef, was het maart 2019, zo'n anderhalf jaar geleden. Ik schreef toen dat het eindelijk gelukt was om een kindje te krijgen en dat we al twee maanden van Emi mochten genieten.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ondertussen mogen we al ruim anderhalf jaar van onze enthousiaste, onderzoekende en humoristische dochter genieten. Ze is een lekkere dame met pit en dat past eigenlijk wel bij de weg die we hebben afgelegd tot haar komst en onze eigen persoonlijkheidstrekken. </span></div><div><span style="font-family: georgia, "times new roman", serif; font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia, "times new roman", serif; font-size: large;">Een jaar geleden zijn we van Julianadorp naar Heerhugowaard verhuisd, waar we echt ons plekje hebben gevonden. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Na de bevalling heb ik een gesprek met de arts gehad in verband met het onderdrukken van de endometriose. Een operatie behoort nog steeds tot de mogelijkheden, maar is niet zonder risico's en dit wil ik pas doen als we zeker weten dat een volgende zwangerschap geen optie meer is. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dan blijven er een paar opties over. Een spiraaltje, dit was voor mij meteen een 'no-go'. Ik heb van andere mensen gehoord dat het zetten en verwijderen erg pijnlijk is en ik heb al genoeg 'gesodemieter' aan mijn lijf gehad, de afgelopen jaren. Optie twee is een implanon, een soort hormonenstaafje welke onder de huid ingebracht wordt. Ook geen optie voor mij, want deze vorm van medicatie heeft een lange werktijd en als we toe zijn aan een volgende poging zwanger te worden, wil ik niet dat ik weer moet gaan zitten wachten tot het uitgewerkt is. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dan blijft optie 3 over: de anticonceptiepil. Deze slik ik chronisch, dus zonder stopweek. Het voordeel is dat de pil de endometriose onderdrukt. Nadeel is dat het me extra moeite kost om die laatste zwangerschapskilo's kwijt te raken en dat die hormonen ook wel wat met je stemming doen.... </span></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is alleen helaas nu even niet anders, het is kiezen uit een aantal 'kwaden'. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het pilgebruik in combinatie met een beetje opletten wat ik eet, zorgt ervoor dat de endometriose zich aardig rustig houdt. Natuurlijk ervaar ik nog wel klachten, maar ik kan tenminste wel aardig normaal functioneren en als dat op dit moment het meest haalbare is, doen we het daar gewoon mee. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-7756441148019957132019-03-25T18:26:00.003+01:002019-03-25T18:26:31.790+01:00Ze is er!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDIeGJXb0GU3bWs0vJBfQmwKUrHz8Ug4OIUNmSIrJe8p0fxqokiYpr-gSZBZBlKm-BJLQZvXPUGOgimeryq8Ndnnf-ZWArd_6osHZypxU7sOahYVspBhyphenhyphentZptV7bpYreSC_HEO3QCR-Ik/s1600/75262f6e37b5e4e07792c44910bc0903.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDIeGJXb0GU3bWs0vJBfQmwKUrHz8Ug4OIUNmSIrJe8p0fxqokiYpr-gSZBZBlKm-BJLQZvXPUGOgimeryq8Ndnnf-ZWArd_6osHZypxU7sOahYVspBhyphenhyphentZptV7bpYreSC_HEO3QCR-Ik/s200/75262f6e37b5e4e07792c44910bc0903.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ze is er! En ze is alweer ruim twee maanden oud. Al ruim twee maanden mogen we elke dag genieten van onze lieve en mooie dochter, Emi Gerritsen. Geboren op 19 januari 2019, de uitgerekende datum.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Wat een reis... In 2012 stopte ik in januari met het gebruik van de pil. Als we toen hadden geweten hoe de zeven jaar die daarop volgden zouden verlopen….</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De eerste anderhalf jaar waren we nog aardig rustig. We werden logischerwijs wel wat ongeduldig, maar anderhalf jaar wachten op een zwangerschap is nog niet zo heel lang. Nadat we in juli 2013 getrouwd waren, begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. Naast dat ik niet zwanger werd, kreeg ik ook steeds meer klachten. Vooral tijdens en rond de menstruatie, maar ook steeds vaker daarbuiten. Tijd om eens naar de huisarts te gaan.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En toen begon ' de strijd'. De eerste van vele artsen die mijn klachten niet serieus nam. Ondanks dat ik ondertussen bijna om de week bij de huisartsenpost zat (waar ik steeds weer weggestuurd werd met een ander soort medicatie voor rug/darmen/etc.), moest Michael zijn vruchtbaarheid eerst getest worden. Deze bleek goed te zijn en toen ' mocht' ik eindelijk ook onderzocht worden.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het ene na het andere onderzoek volgde, er werden wat kleine dingetjes gezien, maar volgens de artsen niets om me zorgen over te maken.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Oktober 2014 voelt voor mij als de start van 'het hele circus'. Na een week waarin ik dacht een heftige griep te hebben, werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een dubbele ontsteking aan mijn eileiders. Nadat ik hiervan hersteld was, kreeg ik een kijkoperatie, omdat de artsen zeker wilden weten dat de ontstekingen geen schade hadden aangericht welke het zwanger worden zouden vermoeilijken.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik weet het nog als de dag van gisteren, de dag voor kerst in 2014. Het nieuws dat ik endometriose had, niet op een natuurlijke manier zwanger zou kunnen raken, misschien dat IVF nog een optie was, na een operatie.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Een lange operatie volgde, waarna ik, wonder boven wonder, gelukkig spontaan zwanger raakte! Helaas was het geluk van korte duur en had ik al snel een miskraam. Michael en ik besloten dat we niet meer wilde wachten en dat het tijd werd voor ondersteuning in de vorm van een vruchtbaarheidsbehandeling.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Bij de eerste terugplaatsing was het meteen raak! We waren weer zwanger en deze keer hadden we ook een goede echo. Hoe zwaar was het dan ook dat de tweede echo niet goed was. Het hartje van de baby was gestopt.....</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar nu, zeven jaar later, na twee operaties, twee miskramen, twee puncties en zes terugplaatsingen, is het dan gelukt. We hebben altijd hoop gehad en kracht in elkaar en onszelf gevonden om door te strijden, de ene dag wat minder en de andere dag wat meer. We wisten dat het zou gaan lukken, het enige dat we nodig hadden was elkaar. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En daar is ze dan. Ons grote wonder. Onze grote kracht. Ze weet zelf niet half hoe bijzonder ze is, aan ons om dat haar ieder moment van iedere dag te laten merken. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMHylmHD-8Xq5oLlMGAb5BuKO-_c8ZJ_hXafUyT3KQubIDet1NIWp9X_oCfc24c0GMF-NE64qK1yGE_tI9l6iWe6r-6YJLBguYcfrI3GBi4B1BBCW9UJywMw6HNALGlZ3l1Ns6nF9tBgo/s1600/20190320_174217.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMHylmHD-8Xq5oLlMGAb5BuKO-_c8ZJ_hXafUyT3KQubIDet1NIWp9X_oCfc24c0GMF-NE64qK1yGE_tI9l6iWe6r-6YJLBguYcfrI3GBi4B1BBCW9UJywMw6HNALGlZ3l1Ns6nF9tBgo/s320/20190320_174217.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">(Mijn hele verhaal lezen? Neem dan een kijkje op www.dansvanendo.blogspot.com)</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<br />
<br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-17581515199468623242019-01-10T15:39:00.000+01:002019-01-10T15:39:29.305+01:00Wat als de rust voorbij is<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx0NH39Lcgl-GQbDj4i5L0Vz4-tDMrQTWRLdejqOy1KuKlGvrge0LA6Qqv68Ml5cYOrZGlvPzZPIamfL9V-NJTahnEHC3293amhWoSqny_62m2l_WXGAM60nvcZDKonizs2S4-4gWoNV8/s1600/cd9c9fa0a9e58b09c73bb6caee0f9f90.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="706" data-original-width="456" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx0NH39Lcgl-GQbDj4i5L0Vz4-tDMrQTWRLdejqOy1KuKlGvrge0LA6Qqv68Ml5cYOrZGlvPzZPIamfL9V-NJTahnEHC3293amhWoSqny_62m2l_WXGAM60nvcZDKonizs2S4-4gWoNV8/s320/cd9c9fa0a9e58b09c73bb6caee0f9f90.jpg" width="206" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br />10 j</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">anuari 2019</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De uitgerekende datum komt steeds dichterbij en het eind van de zwangerschap is nu echt in zicht. Vele mensen vragen zich af of ik het zwanger zijn nog niet zat begin te raken. Maar ik moet zeggen, ondanks dat ik heel erg nieuwsgierig ben naar ons kleine meisje, ik het echt nog niet zat ben. Ja, het wordt wel wat zwaarder nu tegen het einde, maar ik geniet elke dag nog volop van het gerommel in mijn buik.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Waar ik wel steeds meer over aan het nadenken ben, is hoe het straks, na de zwangerschap, met mijn lijf zal gaan. Ik ben één van de gelukkigen waarbij de klachten van de endometriose nagenoeg verdwenen zijn door de zwangerschap. Iets wat helaas niet voor iedereen met endometriose van toepassing is, maar voor mij dus wel. Afgezien van mijn darmen, want die doen echt niks als ik daar geen middeltjes voor neem. Maar goed, als dat het ergste is. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar hoe gaat dit straks zijn als ik niet meer zwanger ben? <span style="background-color: transparent; color: black; display: inline; float: none; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Dan komen en de klachten weer terug en heb ik een lief klein meisje waar ik voor mag zorgen.</span>Voor de zwangerschap heb ik bijna een jaar geen klachten gehad door de het gebruik van Lucrin. Ik had wel veel last van bijwerkingen, maar door de tabletten die ik daar weer voor kreeg, was het goed te doen. Door de ernstige bijwerkingen (met mogelijk blijvende gevolgen) kun je Lucrin alleen niet langdurig gebruiken, dus dit is na de zwangerschap voor de lange termijn geen optie. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Reden genoeg voor mij om dit alvast eens na te vragen bij de arts. Wel een beetje dubbel, want het gaat nu toch goed en dan heb je niet zo'n zin om alvast te ver vooruit te kijken. Aan de andere kant, wil ik ook goed voorbereid zijn, want ik wil zo snel mogelijk actie ondernemen voordat de endometriose de kans krijgt meer schade aan te richten dat het nu al heeft gedaan. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is een kort en duidelijk gesprek met de arts. Na het bespreken van enkele opties uit het protocol, komt al snel naar voren dat het gebruik van de (mini)pil het beste bij mij lijkt te passen. Met andere woorden, het ziet ernaar uit dat ik voorlopig nog niet van de medicatie en de hormonen af ben. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als ik thuiskom, denk ik er nog eens over na. Wat wil ik nu eigenlijk écht? Ik wil niet de rest van mijn leven aan de medicatie. Zal ik anders de hele boel daaronder eruit laten trekken? Maar dat is ook niet wenselijk. Er zijn heel veel vrouwen met endometriose die na het verwijderen van de baarmoeder meer klachten hebben, bijvoorbeeld door het ontstaan van verklevingen, of endometrioseweefsel dat achterblijft in de buikholte. Ik kan mijn baarmoeder wel laten verwijderen, maar daarmee verdwijnt de endometriose bij mijn darmen en eierstokken -en de bijkomende klachten- niet.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Zonder medicatie is ook geen optie, want dan worden de klachten niet onderdrukt en heb ik elke dag pijn in mijn buik en rug. Het is dus echt een beetje kiezen tussen meerdere kwaden.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Terwijl ik diep zucht, probeer ik alles nog even los te laten. Ik wil genieten van het moment, ik weet dat er straks keuzes gemaakt moeten worden, maar nu nog niet. Eerst nog even heerlijk genieten van dat heerlijke gerommel in mijn buik. </span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-85829693178478355392019-01-01T16:39:00.003+01:002019-01-01T16:39:32.845+01:00De nieuwe wereld<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaf3p82z0MOMzG79EkXvYc0Sre7NiJAK3yOWmhRf28lqw_ov-lfg9o-SjWfkWavVyo0Bcadgdjlm_phRlVKKK9CPgxjPFj8blVGgcoPZQ3oAGSpRaDHtLkiQLu7XTDfdUtl4eNNytHX_g/s1600/e44ea884393e0bc56b842a99f705d998.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="713" data-original-width="570" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaf3p82z0MOMzG79EkXvYc0Sre7NiJAK3yOWmhRf28lqw_ov-lfg9o-SjWfkWavVyo0Bcadgdjlm_phRlVKKK9CPgxjPFj8blVGgcoPZQ3oAGSpRaDHtLkiQLu7XTDfdUtl4eNNytHX_g/s320/e44ea884393e0bc56b842a99f705d998.jpg" width="254" /></a></div>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">September 2018</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Als ik voor het eerst met Michael de Prénatal inloop, staat bij de ingang in grote letters geschreven: 'Welkom, in onze wereld'. In eerste instantie begrijp ik dat niet helemaal, er is maar één wereld, toch? Eén aarde, waar we met zijn allen deel van uitmaken. Maar al na een paar minuten binnen, begin ik deze boodschap te begrijpen. Want, waar ik op het gebied van zwanger (proberen te) worden van alle ins en outs op de hoogte ben, zoveel nieuwe informatie is er ineens als je het dan 'ineens' ook echt bent.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ik weet alles over welke hormonen je waarvoor moet spuiten, welke bijwerkingen ze hebben, op welke dagen je een echo krijgt om te kijken of de baarmoeder klaar is voor een terugplaatsing. Ik weet zelfs per ziekenhuis op te noemen welke tijden het meest gangbaar zijn voor welke behandeling. Maar vraag me wat je nodig hebt om een wiegje op te maken, welke kruik het beste is en wat je nu wel of niet echt nodig hebt voor als de kleine er straks is, en ik heb werkelijk waar geen idee. Niet zo verkeerd dus, om 'de nieuwe wereld' eens even in te lopen.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Het probleem van 'de nieuwe wereld' is alleen, net zoals bij 'de oude wereld', dat deze net zo commercieel is en dat iedereen je dingen aan probeert te smeren. Want, waarom zou je een perfect leuk commodemandje van twee euro kopen, als ze er ook voor 20 euro zijn? Maar dan hebben ze aan mij een verkeerde, want daar heb ik nu net niet zo heel erg behoefte aan. Gelukkig zijn Michael en ik bewapend met een praktisch lijstje van de kraamzorg, waar alleen op staat wat je écht nodig hebt in 'de nieuwe wereld'. Al is het natuurlijk ook best leuk om daar soms even vanaf te wijken, want 'Dat jasje kunnen we natuurlijk echt niet laten hangen! En kijk eens hoe leuk, die slofjes!' </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Na een paar uur door de winkel slenteren en wat discussie over welke (molton)hoezen je nu precies nodig hebt voor het bedje, stappen we bepakt en bezakt weer in de auto. Mét een nieuwe Dikkie Dik knuffel op het dashboard. (Nee die stond niet op het lijstje, ja die heeft ze wel echt nodig). We gaan op weg, terug naar huis, waar we stukje bij beetje toewerken naar het introduceren van 'de nieuwe wereld' in onze nu nog 'oude wereld'. </span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-57816885906210782682018-10-14T12:33:00.001+02:002018-10-14T12:33:33.810+02:00Glucosetolerant <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh5aQdGK0Wfjoet6QFJ_iHFav0ffTUn7232MREqu2_BHNjigjoRVPNYvPyJEQ4FBmHU_pv4S5U5aAv4lU6I_mPfzV7tGYKsfMCZL4RY8rlH5psiONSoeDMSbnbVpybzfVZ8ZRFtYs-VGY/s1600/fd2379a0b8822d5dd2f7e7037cc75431.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="611" data-original-width="638" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh5aQdGK0Wfjoet6QFJ_iHFav0ffTUn7232MREqu2_BHNjigjoRVPNYvPyJEQ4FBmHU_pv4S5U5aAv4lU6I_mPfzV7tGYKsfMCZL4RY8rlH5psiONSoeDMSbnbVpybzfVZ8ZRFtYs-VGY/s200/fd2379a0b8822d5dd2f7e7037cc75431.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">21 september 2018</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Afgelopen dinsdag hadden we weer een echo. Een gelukzalige echo wel te verstaan. We hebben met zijn allen naar ons prachtige meisje gekeken. Michael, mijn moeder en ik. En de gynaecoloog natuurlijk. Deze laatste wist de toon goed te zetten met zijn droge grappen, die precies passen bij onze manier van humor. Het was weer heerlijk. En het belangrijkste: De kleine meid groeit goed, ze is precies zo groot als past bij deze termijn.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Na de echo, kreeg ik de vraag van de gynaecoloog of ik al een glucosetolerantietest heb gedaan. Alle zwangere vrouwen krijgen deze, maar schijnbaar zit ik ook nog in de risicogroep vanwege mijn gewicht. Ik mag zelf kiezen wanneer ik hiervoor naar het laboratorium ga en besluit dan meteen maar de vrijdag erna te gaan. Op vrijdag ben ik altijd vrij en heb ik alle tijd.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Mijn doel is om 7.00 uur stipt aan te komen, maar omdat het toch wel erg vroeg en donker was en mijn bed nog iets te lekker lag, kom ik om 7.15 uur aan. Mijn maag rommelt al een beetje, want sinds ik zwanger ben, kan ik echt niet meer zonder een ontbijtje. Maar goed, ik zal het nog even uit moeten houden, want ik moet voorlopig nog nuchter blijven.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ik meld me bij de balie en mag meteen doorlopen naar prikkamer vijf, waar ik een vingerprik krijg. Aan de hand van een bloeddruppel is te zien dat mijn suikerwaarde hartstikke goed is. Klaar, zou je denken, maar dat is niet zo, want het gaat niet alleen om deze waarde, maar ook om de 'tolerantiewaarde'. Ik moet twee kartonnen koffiebekers met suikerwater achterovergooien, waarvan de smaak en structuur het meest te vergelijken is met hoestdrank. Alsof dit al niet ranzig genoeg is, mag ik hierna twee uur niet eten en drinken. Ook moet ik op de afdeling blijven, waar niet echt geschikte stoelen staan om twee uur lang op te zitten, want lopen, dat mag ook niet.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ik ben goed voorbereid, want ik heb een hele stapel tijdschriften meegenomen. En, ik moet zeggen, het eerste anderhalf uur valt me echt wel mee. Het ziekenhuis in Den Helder heeft een mooi uitzicht. Ik zie het steeds lichter worden buiten en het wordt steeds drukker binnen. Toch wel bijzonder, want wanneer maak je dit nu mee?</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; display: inline; float: none; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Maar, na die anderhalf uur wordt het toch wat zwaarder. Ik weet amper nog hoe ik moet zitten, ik heb het stervenskoud en ik gier van de honger. Ik denk aan het broodje chocopasta welke ik als beloning voor mezelf heb meegenomen en het kwijl loopt me in de mond. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Nog 25 minuten. Een mevrouw denkt dat ze zo door kan lopen, terwijl overal staat aangegeven dat je een nummer moet trekken. Nog 15 minuten. Een man denkt dat hij aan de beurt is, terwijl hij toch echt nog acht nummers moet wachten. Nog 10 minuten. Een vrouw begint een discussie, omdat de laborant het potje met meegenomen vloeistof eerst wil controleren en dat zij daar toch echt een nummer voor moet trekken. Nog 5 minuten. Twee meiden voor me zitten samen te giebelen. Volgens mij zijn het moeder en dochter. Zou ik over een jaar of 10 ook zo zitten?</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">En ineens is dan toch de tijd al voorbij! Ik trek een nummer en ben al snel aan de beurt. Weer een vingerprik laat zien dat mijn suikerwaarde echt superlaag is. Vind je het gek dat ik het koud heb!? Maar goed, we kunnen nu echt wel met zekerheid zeggen dat ik geen zwangerschapsdiabetes heb.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ik bedank de laborant en ren naar de gang waar ik gehaast mijn lang verwachte broodje chocopasta uit mijn tas trek. Ik was om 6.00 uur wakker vanmorgen en het is intussen 9.30 uur geweest, dus dat ik honger heb, is ook niet zo heel vreemd.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ik prop het broodje naar binnen alsof ik al een week niks heb gegeten en gooi er een fles water achteraan. Zo, dat is beter. Opgelucht loop ik naar de auto en rijd richting mijn vriendinnetje, die hier in de buurt woont.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Als ik bij haar in de straat uit de auto stap, voel ik me ineens hondsberoerd. Ik heb het super heet, het zweet staat op mijn hoofd en ik ben duizelig. Hm, misschien iets te veel suiker in één keer? Ik plof bij mijn vriendin op de bank, trek mijn trui uit en excuseer me. Ondertussen maakt zij een lekker koppie thee. In de gezelligheid van deze ochtend, voel ik me direct alweer opknappen. Zo, dat hebben we ook weer gehad.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-83150572569919536182018-09-16T15:50:00.001+02:002018-09-16T15:53:11.608+02:00Een klein en perfect mensje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwWI3QeCMO23rbTU5EUM3-mMHSJIHIR2yzz5yzOsoCLnjCmGbVKOcfl289X7jFVXzFwZ2ooEeACBYQRBgzI45PCQH5GBASZSyUKDYahz96ohTZDlYa-YvRwLuZT76YJePCBYnbhDmmalM/s1600/e9d734450b868a679c7d712088c5eded.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="553" data-original-width="476" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwWI3QeCMO23rbTU5EUM3-mMHSJIHIR2yzz5yzOsoCLnjCmGbVKOcfl289X7jFVXzFwZ2ooEeACBYQRBgzI45PCQH5GBASZSyUKDYahz96ohTZDlYa-YvRwLuZT76YJePCBYnbhDmmalM/s200/e9d734450b868a679c7d712088c5eded.jpg" width="171" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">21 augustus 2018</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Twaalf weken lang zaten Michael en ik in spanning: 'Zou het deze keer wel goed blijven gaan?' Elke avond brandde ik een kaarsje voor het slapengaan en legde ik mijn handen op mijn buik om zo alle liefde die ik in me had naar mijn buik te sturen. Ondertussen moest ik steeds meer mijn best doen om mijn groeiende buik te verbergen en stelde de één na de ander vragen zoals wanneer we weer gingen beginnen met het traject en waarom ik op een feestje geen alcohol dronk. Ik denk dat ik nog nooit zoveel heb gelogen als in deze drie maanden.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar, nu weet dus iedereen het, en dat is toch wel een beetje raar. Linda nieuws heeft zelfs contact met me opgenomen en er is nu een interview dat heel Facebook overgaat. Heel spannend, maar ik ben er superblij mee. Ik hoop dat het mensen de kracht geeft om nooit op te geven. Als wij hadden opgegeven, hadden we hier nu niet gestaan.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als mensen erover praten met me, denk ik toch af en toe nog, stel dat het misgaat, dan moet ik dat weer aan iedereen vertellen. Een hele rare kronkel, maar dat soort dingen krijg je gewoon als je de dingen mee hebt gemaakt die wij mee hebben gemaakt. Toch kan ik er nu toch wel echt van genieten. Ik wist gewoon dat - als we maar doorvochten - we op dit punt zouden komen, en het is waarheid gebleken!</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Vandaag ben ik ruim 18 weken zwanger en is het tijd voor de tweede termijnecho, de 20-wekenecho. Bij deze echo wordt de kleine aan alle kanten nagekeken en, als het goed is, horen we ook het geslacht! Het meest belangrijke is natuurlijk dat alles goed is, maar ik ben ook supernieuwsgierig naar hoe hij of zij er nu uitziet!</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Op de echo zien we al snel dat de kleine helemaal onderin de baarmoeder dubbelgevouwen ligt met het hoofd tussen de voeten. De optimale positie om alles goed te kunnen bekijken, maar niet heus. Natuurlijk, vier maanden voor de geboorte is hij of zij al net zo eigenwijs als beide ouders bij elkaar. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Een uur verder met een hoop geduw en heen en weer gedraai - op de ene zij, op de andere zij, even wachten, even naar het toilet - heeft de verloskundige toch alles kunnen zien. En alles is helemaal perfect, zoals het hoort te zijn.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De verloskundige geeft aan dat ze het geslacht al heeft gezien en ik zeg dat ik denk het ook gezien te hebben. Ze vraagt me wat ik gezien denk te hebben. 'Het is een meisje'. De verloskundige glimlacht en knikt. Stralend kijk ik Michael aan en stralend kijkt hij terug. We krijgen een meisje, een klein, perfect meisje. </span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-39822498878389096802018-09-02T17:16:00.001+02:002018-09-02T17:16:34.800+02:00Met zijn allen genieten<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmexCWp7iM642xmpYGqoUY9_Xf23M07APtBeVbOhY_Rvrs6AOMR3g9EgO1BbZsoTIapcXmnpGuupVA4lusBddytqBbCxyGu-XSIQUpPP46Vs3REZjy2PxHIUKNkfp8cXlfBXJKzYJmOuY/s1600/878761b3766f3ddee680b7c2e3df2283.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="501" data-original-width="513" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmexCWp7iM642xmpYGqoUY9_Xf23M07APtBeVbOhY_Rvrs6AOMR3g9EgO1BbZsoTIapcXmnpGuupVA4lusBddytqBbCxyGu-XSIQUpPP46Vs3REZjy2PxHIUKNkfp8cXlfBXJKzYJmOuY/s200/878761b3766f3ddee680b7c2e3df2283.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">5 juli 2018</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik ben echt kapot. We zijn vannacht thuis gekomen van een heerlijke vakantie in Spanje. We hebben twee weken volop genoten van het mooie weer, de rust en elkaar. We waren vannacht rond 3.00 uur thuis, ik vermoed dat ik rond een uur of 4.00 sliep en vanaf 7.30 begon één van de katten ieder uur te miauwen. Dat doet hij anders nooit, maar hij zal ons wel gemist hebben, ofzo.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is 10.00 uur als ik besluit om toch maar mijn bed uit te komen. Nog 5 uur, 5 uur voordat we weer even mogen gluren naar ons kindje. Vandaag is de eerste termijnecho, ook wel 'twaalfwekenecho' genoemd. Als deze ook weer goed is, zijn we uit de gevarenzone. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het nog mis kan gaan, maar het grootste risico is dan echt voorbij.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Nog voor de terugplaatsing voelde deze poging al uiterst goed. Het schijnt dat vrouwen dat weleens vaker hebben bij een zwangerschap. Ze weten gewoon dat het goed is, maar kunnen niet uitleggen waarom. Dat heb ik nu dus ook. En daarnaast kun je er vanaf de buitenkant gezien ook echt niet meer omheen. Ik kijk nog eens naar mezelf in de spiegel en waar 3 maanden geleden een klein rolletje vet zat, zit nu toch echt een behoorlijk -niet vet- buikje. Het was in Spanje elke dag een overdenking van een kwartier wat ik die dag nu eens aan zou trekken, omdat in de tweede week daar de helft van de kleren die ik meehad niet meer lekker zaten of pasten.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Eigenlijk ben ik niet zo zenuwachtig voor vandaag, ik heb er gewoon heel erg veel zin in! Na het ontbijt houd ik me bezig met het opruimen van alle spullen en wassen draaien. Michael stoft en zuigt ondertussen het hele huis, wat echt heel hard nodig is, twee weken vakantie plus drie katten in huis is een bende, dat kan ik je wel vertellen. In ieder geval zorgt het er wel voor dat de tijd deze ochtend lekker snel voorbij gaat.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">We komen lekker op tijd aan in het ziekenhuis, waar we vervolgens bijna 30 minuten moeten wachten. Kijk, dat begrijp ik dan op zich eigenlijk prima. Er kan altijd wat tussen komen en er kunnen onvoorziene omstandigheden zijn. Maar ik vind eigenlijk dat ze voor 'spannende gevallen' iets moeten bedenken waardoor de wachttijd niet langer dan vijf á tien minuten is. Stel je voor dat je voor een extra echo komt omdat je bloed verliest en je zit dan 30 minuten of langer te wachten (echt gebeurd in een vorige zwangerschap). Dan wordt je toch helemaal gek? Of ligt het aan mij en is voor andere mensen een afspraak altijd spannend, hoe lang je ook zwanger bent?</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar goed, wat ik er eigenlijk mee wil zeggen, is dat ik door het wachten zenuwachtig wordt. En dat vind ik echt super irritant. Want ik was echt helemaal niet zenuwachtig, maar bij elke minuut na 15.00 uur, lijkt mijn hartslag iets omhoog te gaan. Ik zit een beetje in mijn stoel te wiebelen, kijk wat om me heen en kijk nog eens naar het scherm van mijn telefoon zonder iets te zien.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Tegen 15.30 uur is het dan eindelijk zo ver! We lopen helemaal naar het einde van het smalle gangetje. Tijdens het lopen heb ik een mantra in mijn hoofd: 'Naar links, naar links, naar links'. Aan de linkerkant zitten namelijk de behandelkamers, rechts zitten de spreekkamers. Ik wil eerst naar de baby kijken en daarna gaan we wel praten over waar er dan ook over gepraat moet worden.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: large;">De verloskundige slaat af naar links en ik slaak een zucht van opluchting. Voordat ik in de stoel klim, vraag ik eerst nog wel even of de echo inwendig moet, of dat het met deze termijn uitwendig gaat. Het laatste is het antwoord. Ik mag zelfs mijn slippers aanhouden. Dat is toch wel apart, ik kom al vijf jaar in dit ziekenhuis, op deze afdeling, en dit is de eerste keer dat ik helemaal niets uit hoef te trekken. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="font-size: large;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik krijg koude gel op mijn buik, het echo-apparaat wordt erop geduwd en dan zie ik het, een ienieminie dansend poppetje. Vijf centimeter lang, maar alles zit er al op en aan. Ik kijk naar het kleine, mooie mensje in mijn buik, welke alle kanten op beweegt, en ik kan alleen maar staren met een grote lach op mijn gezicht. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Alles ziet er perfect uit: het hoofdje, het buikje, twee armpjes, twee beentjes met voetjes waarvan je de teentjes al kunt zien. Hoe bizar is dit. Ik zou wel uren willen blijven liggen om te kijken, maar dat kan natuurlijk niet.</span><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Na de echo hebben we een gesprek met de verloskundige. Omdat mijn endometriose rustig is en alles er verder ook goed uitziet, is er in principe geen medische noodzaak om in het ziekenhuis te blijven komen. Maar, we mogen zelf kiezen of we in het ziekenhuis willen blijven of dat we liever naar een verloskundigenpraktijk gaan. </span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Michael en ik hoeven er geen seconde over na te denken, we willen in het ziekenhuis blijven. Iedereen kent ons hier en het voelt vertrouwt. Iedereen heeft zo erg met ons meegeleefd in de afgelopen jaren, nu is het tijd om met zijn allen te kunnen genieten. </span></div>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-13814676511376343992018-08-26T12:52:00.001+02:002018-08-26T12:52:14.598+02:00Het spannendste moment<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZb2xqRmnVJ2cI2VCzGQbogm2cpXzlRfe1rjDfPj1EtwlFJoPIEKe3WKXE-NEditJP6-AspM9zC9X7VXCNoXiJo3O3I6E3m-QOKZYwHBrDcvJLDASQ_WR_OPFUF_RcK2QydNTfgP7eQJY/s1600/8318dbd7e2e29c28c5fa1c84f2888b43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="457" data-original-width="515" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZb2xqRmnVJ2cI2VCzGQbogm2cpXzlRfe1rjDfPj1EtwlFJoPIEKe3WKXE-NEditJP6-AspM9zC9X7VXCNoXiJo3O3I6E3m-QOKZYwHBrDcvJLDASQ_WR_OPFUF_RcK2QydNTfgP7eQJY/s200/8318dbd7e2e29c28c5fa1c84f2888b43.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">15 juni 2018</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Vandaag is misschien wel het spannendste moment van deze zwangerschap tot nu toe. De tweede echo. De echo waarbij twee jaar geleden onze hele wereld instortte. Toen was de eerste echo ook goed, maar de tweede, de tweede was echt niet goed.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik voel me bijzonder genoeg heel optimistisch, ik weet gewoon dat het goed blijft gaan deze keer, dat voel ik aan alles. Maar toch is het een naar moment, want je kunt niet anders dan terug denken aan hetzelfde moment twee jaar geleden. We hebben teveel meegemaakt om dat soort feiten te negeren. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Onze eigen gyneacoloog is met vakantie, dus we hebben een vervangster. Ook een jonge vrouw, waarbij ik me eigenlijk direct op mijn gemak voel. Ze legt uit dat een inwendige echo meer zekerheid geeft, dus ik geef meteen aan dat ik dit dan wil. Geen onzekerheid meer, zeker niet als dit niet nodig is. </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Michael zit naast me en ik zie dat hij zijn hoofd wegdraait, hij durft niet te kijken. Ik pak zijn hand vast en geef er zachtjes een kneepje in. We kijken elkaar aan en dan zie ik het in mijn ooghoek. Het knipperende lichtje is er nog steeds. Ons baby'tje doet het supergoed. Hij of zij is goed gegroeid, het hartje klopt sterk en we zien ons kindje zelfs een beetje bewegen.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En nu merk ik pas hoe gespannen ik eigenlijk zelf was. De tranen stromen over mijn wangen. Ik kijk naar Michael en zie dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest als op dit moment. Hij straalt en hij stijgt bijna op. Hij ziet eruit zoals ik me voel.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Mijn man en ik, ik en mijn man. En ons grote geluk. Eindelijk valt alles op zijn plek.</span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-78500575847028453052018-08-04T15:55:00.001+02:002018-08-04T15:55:21.697+02:00Nog nooit zo goed als nu<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpSuocIPhIe6QbFC0786vzDT7UEOlb6q0ZX9VD2E1o6MG-i7ANvJrDuLLIo1laLfzr2q-PjhmxhElbgT7g_Z3UtGFHZHUymfmu_ddGd5NeLw0PzJsa-vidbIBJ3DPi_-_fw7TXKuDhUxo/s1600/a83894f5b7c6fe4ae44337c0a07e8f1b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="959" data-original-width="960" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpSuocIPhIe6QbFC0786vzDT7UEOlb6q0ZX9VD2E1o6MG-i7ANvJrDuLLIo1laLfzr2q-PjhmxhElbgT7g_Z3UtGFHZHUymfmu_ddGd5NeLw0PzJsa-vidbIBJ3DPi_-_fw7TXKuDhUxo/s200/a83894f5b7c6fe4ae44337c0a07e8f1b.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">31 mei 2018</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Na twee lange weken wachten, is het vandaag tijd voor de eerste echo. We zijn pas 's middags aan de beurt en ik heb de hele ochtend de uren af zitten tellen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik heb nog steeds een heel goed gevoel bij deze zwangerschap, maar als we onderweg naar het ziekenhuis zijn, hoor ik toch dat zeurende stemmetje in mijn achterhoofd: 'Vorige keer dacht je ook dat alles goed zou gaan en dat liep ook verkeerd af'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dat stemmetje is het kleine beetje angst dat er nog heerst. De angst die heel logisch is na alles wat we mee hebben gemaakt, maar ook heel irritant. Ik spreek het stemmetje toe: 'Jij bent angst, je bent irrationeel en een hele slechte raadgever'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Gelukkig kunnen Michael en ik heel goed over dit soort dingen praten en dat doen we dan ook.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">In het ziekenhuis worden we stipt op tijd gehaald uit de wachtkamer. De gynaecoloog vraagt of we eerst even willen kijken en ik moet me inhouden om het woord 'ja' niet te schreeuwen. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Omdat het vruchtje nog heel klein is, wordt er een inwendige echo gemaakt, om er zeker van te zijn dat alles goed gezien kan worden. Ik trek snel mijn broek uit en spring zowat in de stoel.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De gynaecoloog legt uit dat ze eerst even goed gaat kijken, dus dat we ons geen zorgen moeten maken als ze niet meteen iets zegt. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De echostaaf gaat naar binnen en ik zie meteen dat het goed is. Ik zie een lichtje knipperen, en dat lichtje is het hartje van ons mooie kindje. Ik kijk naar Michael en zie aan zijn stralende gezicht dat hij het ook heeft gezien. Vervolgens bevestigen de woorden van de gynaecoloog onze bevindingen: 'Het hartje klopt mooi en het heeft precies het goede formaat'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik moet heel hard huilen, maar ik kan niet teveel bewegen, waardoor ik een beetje spastisch begin te doen. De gynaecoloog vraagt of het wel met me gaat. Of het wel met me gaat? Ha, het is nog nooit zo goed met me gegaan als nu. </span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-24565452774673260052018-07-07T13:32:00.001+02:002018-07-07T13:38:55.942+02:00Deze keer gaat het goed<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKY3NF3TrsYnE8xvBDAgh_y7q5XekK6Brm1IwVxgxbzo1uJrOONT__IQrNXquWyPyjrZzM_q3YpQXkxGCOCEeyl5mmXyGxL3Q_h_My6HgOq4Ga8pBiShzgb2bj5XhMmhlqCui3rJXnfLk/s1600/ffacacd3da673bd4ca91965da0c354a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1017" data-original-width="736" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKY3NF3TrsYnE8xvBDAgh_y7q5XekK6Brm1IwVxgxbzo1uJrOONT__IQrNXquWyPyjrZzM_q3YpQXkxGCOCEeyl5mmXyGxL3Q_h_My6HgOq4Ga8pBiShzgb2bj5XhMmhlqCui3rJXnfLk/s320/ffacacd3da673bd4ca91965da0c354a3.jpg" width="231" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">17 mei 2018</span></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Precies twee jaar geleden was dit een van de donkerste dagen in mijn leven. Precies twee jaar geleden werd het dode kindje, dat niet langer dan 8 weken mocht groeien, uit mijn buik gehaald. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Hoe bizar is het dat dit, twee jaar later, de dag is dat we te horen krijgen of ik zwanger ben, of het embryootje bij ons is blijven plakken. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Voordat ik 's morgens naar mijn werk ga, lever ik urine in bij het laboratorium in het ziekenhuis. En dan is het weer wachten. Tussen 11.00 en 13.00 uur word ik gebeld door de gynaecoloog. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Omdat ik nog wat overuren heb staan, besluit ik tegen 11.00 uur naar huis te gaan om het telefoontje af te wachten. Of het nu goed of slecht nieuws is, thuis is toch de beste plek om het nieuws te ontvangen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik ben doodzenuwachtig en besluit wat schoolwerk te doen ter afleiding. Ik werk veel trager dan normaal en het helpt maar weinig, maar het helpt genoeg. Ik ben tenminste bezig. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Om 11.30 uur word ik gebeld door een nummer dat ik niet ken. Met bonkend hart neem ik op, om daar de stem van mijn collega te horen: ' He Pat, ik heb je werknummer niet, dus dacht, ik bel je maar even privé'. Zonder al te kattig en haastig over te komen, rond ik het gesprek zo snel mogelijk af. Ze moest eens weten wat ze me aandoet, hier kunnen we later hard om lachen samen, denk ik zo.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Enkele minuten later gaat mijn telefoon weer. Nu is het wel de gynaecoloog. We zeggen elkaar gedag en daarna valt het stil. O, dat is vast niet goed. Dan vraagt de gynaecoloog of ik haar de uitslag ga vertellen. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">'Huh, nee, jij moet mij de uitslag vertellen?!' </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">'O, ik dacht dat je het al wist?'</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">'Nee! Vertel het me!'</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">'Het is gelukt, je bent zwanger!'</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Nu ik dit zit te typen weet ik echt niet meer wat ik voelde. Volgens mij steeg ik op. Ik gilde, ik huilde, ik krijste, ik lachte hysterisch, dit alles zonder geluid. Ik sprong op, ik danste, ik zei 'nee!', de gynaecoloog zei 'ja!'</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik ben zwanger, het is gelukt. Mijn intuïtie zat goed. We hebben pauze genomen, ik heb mijn lijf de rust gegund. En het heeft gewerkt. We zijn zwanger. We zijn zwanger. Ik denk dat ik het nog heel wat keren moet herhalen om het echt te geloven. Maar het is echt zo, we zijn zwanger.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Zesenhalf jaar proberen, twee operaties, twee miskramen en wat nog meer. Maar het is gelukt. We zijn echt zwanger. En deze keer gaat het goed. Ik weet het zeker. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></span></div>
<div>
<br /></div>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-69628922904742959072018-06-24T16:45:00.000+02:002018-06-24T16:45:54.584+02:00Lucky number six?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKa6RPzqu8rgXV83zTYr7KCK9_SEcl6II7WF9j8X-Z4lnXod8G0kdHeiGxa3Lk-LBo0Y4bllfFDXFL0aAzCFm-lsf0kVlOqcLvhJ-UUiBhRTQF93nYJ17CQuT9mKz5YV4xb2A3UHzOjcI/s1600/FB_IMG_1527280505737.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="500" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKa6RPzqu8rgXV83zTYr7KCK9_SEcl6II7WF9j8X-Z4lnXod8G0kdHeiGxa3Lk-LBo0Y4bllfFDXFL0aAzCFm-lsf0kVlOqcLvhJ-UUiBhRTQF93nYJ17CQuT9mKz5YV4xb2A3UHzOjcI/s320/FB_IMG_1527280505737.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Mijn blik glijdt langs de klok en ben me ineens erg bewust van de tijd. Het is donderdagochtend, half 12. Ik zit in kantoor achter mijn computer en ineens ben ik me overal heel bewust van. Mijn ademhaling versnelt en mijn hart begint harder te kloppen. Nog 30 minuten. 30 minuten alles of niets. In mijn hoofd herhaal ik een aantal keer het mantra: 'niet bellen, niet bellen, niet bellen'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik probeer afleiding in mijn werk te zoeken, wat eigenlijk best aardig lukt. Maar de klok blijft toch mijn aandacht een beetje trekken. Ik stuur mijn moeder een berichtje, toch fijn als je de zenuwen een beetje kunt delen. En dan, is het ineens vijf over twaalf. Yes! Niet gebeld, de terugplaatsing gaat door.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik pak mijn spullen, zeg mijn collega's gedag, ga langs huis om me even op te frissen en Michael op te halen en dan gaan we weer op weg naar Amsterdam. Voor terugplaatsing nummer zes alweer. Ik heb er echt zin in. De laatste keer is nu alweer bijna een jaar geleden en we zijn allebei zo klaar om weer door te gaan!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Aangekomen bij het ziekenhuis, weten we precies waar we moeten gaan zitten. Het letterlijke wachtbankje, voordat je op het figuurlijke wachtbankje komt te zitten. Het wachten duurt even, maar ik heb mijn werktelefoon mee, zodat ik lekker wat mails kan lezen en beantwoorden, dus de tijd vliegt voorbij.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En dan gaan we de routine weer in. Kleding uit, sexy ziekenhuisjurk aan, haarmutsje op en sokjes aan. In de stoel klimmen, namen noemen en namen controleren. Dan de echo, alles ziet er goed uit (yes!) en eendenbek erin. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En dan, dan komt het enige moment wat geen routine wordt en ook nooit zal worden. Op het grote scherm, zien wij ons mooie embryokindje. Een prachtig klompje cellen dat meteen na ontdooien goed is gaan doordelen. Op het moment dat het geplaatst wordt, stuur ik zoveel mogelijk warmte en liefde naar mijn buik.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Lief kindje, je bent zo welkom, blijf je bij ons deze keer? Wij zijn er klaar voor, meer dan anders, nu nog zoveel meer.</span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-68052374390235499852018-06-09T16:00:00.000+02:002018-06-09T16:00:39.069+02:00Vier dagen later<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9N32kJMm0NExemmdMvZ_gAJOJ0YLYVD2OwRt_FB4H9VO4Yl4VLWrJgGOvDpO7qPHCWHsWL5mM3moKzzP1ZDJJn_1ofb8TdieGWe8_qcaYwTvBdmHoV1wXu52LoOVSULKjtHFKC8NmI_Q/s1600/364d77e955c7b8899a3d081b40d9f465.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9N32kJMm0NExemmdMvZ_gAJOJ0YLYVD2OwRt_FB4H9VO4Yl4VLWrJgGOvDpO7qPHCWHsWL5mM3moKzzP1ZDJJn_1ofb8TdieGWe8_qcaYwTvBdmHoV1wXu52LoOVSULKjtHFKC8NmI_Q/s200/364d77e955c7b8899a3d081b40d9f465.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Oké vandaag moet het hem worden. 'Denk dik' of 'dik genoeg'. Ik trek mijn gelukssokken aan en ga in de stoel liggen. En al snel krijg ik goed nieuws! Het baarmoederslijmvlies is nu wel dik genoeg! De follikels bij de eierstokken zijn zoals verwacht niet gegroeid, dus mijn buik is er, net als ik, helemaal klaar voor!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Nog even langs de balie, waar ik aangemeld word voor een terugplaatsing. Dan zal ik later vandaag gebeld worden door het AMC voor een datum en tijd van de terugplaatsing. Ik vraag of het heel erg is als ik de telefoon niet meteen op kan nemen, de assistente geeft aan dat ik beter wel meteen op kan nemen, want ze weet niet zeker of ik zelf terug zal kunnen bellen. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dat wordt wel een klein beetje een uitdaging, want ik ga vandaag een dagje shoppen in Haarlem met mijn moeder en schoonzusje en tijdens het winkelen hoor ik mijn telefoon vaak niet overgaan. Om alle risico's hiervoor uit te sluiten, zet ik mijn geluid en trilstand op zijn allerhardst en ga op weg.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Bij mijn moeder aangekomen vraag ik of ze me even wil bellen. Zodra mijn telefoon overgaat, schieten we allebei in de lach. Dat ding gaat zo hard af dat het wel een wonder moet zijn als ik hem niet hoor.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als mijn schoonzusje er even later ook is, stappen we in de auto, op naar Haarlem! In de auto zit ik te duimen dat ze asjeblieft bellen voordat we uit zijn gestapt. Maar dat gebeurt natuurlijk niet. Nee, er wordt precies gebeld als ik in een pashokje in de Zara in mijn ondergoed een zomerjurk over mijn hoofd sta te trekken. Ik neem snel op en hoor dat het inderdaad het AMC is.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br />Over anderhalve week</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"> ben ik aan de beurt en mogen we weer een baby'tje halen! Er zijn nog twee cryo's, dus de kans dat er in ieder geval één goed ontdooit is best groot. Mocht het toch niet lukken er één goed te laten ontdooien word ik gebeld. Dus dat wordt volgende week duimen dat ik niet gebeld word.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik vraag of ik via email nog een bevestiging van deze afspraak krijg, maar het antwoord is nee. Er wordt aangegeven dat ik het ook op kan schrijven. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Nadat we opgehangen hebben, roep ik vanuit het hokje naar mijn moeder dat ze de datum en tijd voor me moet onthouden. Mijn moeder komt aangesneld en toetst het in op haar telefoon. Ze kan het niet laten om nog even 'Net alsof je dat vergeet' te zeggen en we grinniken naar elkaar. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Nog anderhalve week, anderhalve week voordat we weer een baby gaan halen. Zou het deze keer dan wel gaan lukken...….</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-54842869456217245162018-06-01T20:01:00.002+02:002018-06-01T20:02:46.987+02:007.58 uur<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpLaLJzWyvhZiFSPqcfr97XryMzZwJvyDISIRKOVX8yINIWnZRQEWYDPJj6w-WY7LYAu_bkkTd7C-7cGCLvXiVxCcpF5m27PzVmqcTigRFKZhW9tuvUlmpE5BiAGHKNS43VrlStJyT2qw/s1600/fa4592112e26e8aa92b09f464b5aafcd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpLaLJzWyvhZiFSPqcfr97XryMzZwJvyDISIRKOVX8yINIWnZRQEWYDPJj6w-WY7LYAu_bkkTd7C-7cGCLvXiVxCcpF5m27PzVmqcTigRFKZhW9tuvUlmpE5BiAGHKNS43VrlStJyT2qw/s320/fa4592112e26e8aa92b09f464b5aafcd.jpg" width="227" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Verdorie, nu begin ik toch nog zenuwachtig te worden. Ik kijk op de klok, die 7.58 uur aangeeft. Nog twee minuten wachten en dan ben ik aan de beurt.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Mijn moeder vroeg gisteren nog of ik wel een beetje kon slapen. Ik was bijna verbaasd over deze vraag, want het gaat eigenlijk prima met me. Tot nu dan. Ik voel mijn hart in mijn keel bonken en ik kan me niet eens concentreren op het lezen van een boekje. 7.59 uur. Ik zie het tijdschrift 'Happinez' op de tafel liggen en hoop dat dit een teken is. 8.00 uur. Ik zie in de weerspiegeling van de glazen kast de gyneacoloog aankomen in de gang achter me. Ik probeer in de wachtkamer altijd op deze strategische plek te gaan zitten. Naast dat je de gynaecoloog stiekem aan kunt zien komen, zit er niemand naast je en je kunt naar het televisiescherm tegenover je kijken. Op deze televisie wordt dezelfde informatie iedere paar minuten herhaald en dat werkt een soort rustgevend. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">'Mevrouw Gerritsen?' Ik schrik toch nog bij het horen van mijn naam en spring half op. Ik geef de gyneacoloog een hand en loop mee naar de onderzoekskamer. Het is bijna een jaar geleden dat ik door dit smalle gangetje liep voor de terugplaatsing hiervoor. Ik kan een gevoel van 'daar gaan we weer' niet helemaal onderdrukken. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als ik in de stoel klim vraagt de gynaecoloog lachend of hij zich zorgen moet maken om alle blauwe plekken op mijn benen. Ze waren mij nog niet opgevallen dus ik kijk ernaar en bedenk me dat ik vast weer onbewust ergens tegenaan ben gelopen. Dit is een slimme gynaecoloog, want de spanning is meteen doorbroken voordat hij start met het maken van de echo.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Na alle echo's die ik ondertussen heb gehad, ben ik een soort van ervaringsexpert. Ik zie bij beide eierstokken een aantal follikels van rond de 1 cm. Prima, ze zijn klein dus dat zal geen probleem opleveren. Het baarmoederslijmvlies is 5,5 mm. Dat is te dun, een terugplaatsing zal er nu nog niet aankomen. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik vraag aan de gynaecoloog of hij nog even naar mijn endometriosecyste wil kijken. Deze is 1,2 centimeter, zeker een centimeter kleiner dan vorig jaar. Dat vind ik wel goed nieuws. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik mag me weer aankleden en vervolgens naar het kantoor van de gynaecoloog voor de uitslag. Wat ik al dacht klopt, de follikels kunnen geen kwaad, maar het baarmoederslijmvlies is te dun. Deze moet nog wat dikker worden voor de terugplaatsing, anders kan het embryo niet goed innestelen en is de poging bij voorbaat mislukt.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br /></div>
<div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Over vier dagen mag ik terugkomen voor echo nummer twee in deze ronde. Ik maak me deze keer niet zo druk, maar wie weet hoe ik me over vier dagen om 7.58 uur voel....</span></div>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-38303293645361692852018-05-12T14:31:00.001+02:002018-05-12T14:31:33.882+02:00We kunnen weer!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlA4Ol12EkjHnY2E70qQsWlN3AjEShIdfkCjA8JirIYtQQPZmJXmSw46j1PbNjQA7Eo4YYWx-qV-MrbYSP2EOfagZZNGlvdGSU-Pvjxh7VYUo3pJcmkZhxlzvUKeOztI8an2lBuRWp5ug/s1600/832d492106998e0c4423679cba723400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="777" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlA4Ol12EkjHnY2E70qQsWlN3AjEShIdfkCjA8JirIYtQQPZmJXmSw46j1PbNjQA7Eo4YYWx-qV-MrbYSP2EOfagZZNGlvdGSU-Pvjxh7VYUo3pJcmkZhxlzvUKeOztI8an2lBuRWp5ug/s320/832d492106998e0c4423679cba723400.jpg" width="232" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Oké, dit zie ik toch goed, of word ik nu gek, omdat ik zo graag iets wil zien?</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik loop met het toiletpapiertje naar Michael en vraag of hij het ook ziet. 'Het is toch roze?' Ja, hij ziet het ook. Voor ik er erg in heb sta ik gewoon te huilen. Misschien spelen hormonen ook een rol, maar ik ben gewoon zo gelukkig. Ik geloof dat ik nog nooit zo blij ben geweest met de wetenschap dat mijn menstruatie nu echt op gang begint te komen. Ja misschien de eerste keer, twintig jaar geleden. Ik was 14 en al mijn vriendinnetjes waren al ongesteld geworden, alleen ik niet. Toen mijn menstruatie dan eindelijk kwam, had ik echt het gevoel dat ik er nu echt bij hoorde. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar ik denk echt dat ik nu nog blijer ben. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het gaat weer beginnen, het hele circus gaat weer beginnen. Het kan nu ieder moment door gaan breken en dan kan ik het ziekenhuis bellen, dan mag ik weer voor een echo komen en als die goed is, kunnen we weer een cryo terug laten plaatsen. Jeetje, wat gaat dat snel ineens. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik kijk in de spiegel en zie iemand met een of andere manische lach op haar gezicht terugkijken. Mijn hemel, volgens mij ben ik hartstikke gek geworden. Dat is de enige verklaring. Nee, toch niet. Het is logisch. De rust was al voorbij. De pauze is nu ook voorbij, het wachten is nu ook voorbij. Mijn lichaam heeft zijn rust genomen, de rust die het zo hard nodig had. En nu heeft mijn lichaam zelf besloten er weer klaar voor te zijn. Mijn lichaam is klaar, ik ben klaar. En het gaat goed komen, nu of later, maar het geluk staat aan onze kant, ik voel het gewoon. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, </span><span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">ren ik meteen naar het toilet waar ik zie dat de menstruatie dan echt is doorgebroken. Ik begin meteen met de medicatie en bel naar het ziekenhuis. Ik krijg te horen dat ik volgende week vrijdag al voor een echo mag komen. Volgende week vrijdag! Een echo! We kunnen weer!</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-25892512741379249012018-04-15T16:31:00.001+02:002018-04-15T16:32:58.127+02:00Pauze staat (niet) gelijk aan rust<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxOkUA99_-LS4sbJvW7cLM0PewPK8y_zLe1I-QomfUWCRMuKDXGFnRexhUcsiMbHW0hUqaFrZvmMmlnLKo40Onl-xeYm0eugWmMXfr73kLct5c0mPrZ_XPnk3mFabqswlXSfA88_QKTYg/s1600/1f8ee7763c0e3cb110b09297368d4ad8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="570" data-original-width="570" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxOkUA99_-LS4sbJvW7cLM0PewPK8y_zLe1I-QomfUWCRMuKDXGFnRexhUcsiMbHW0hUqaFrZvmMmlnLKo40Onl-xeYm0eugWmMXfr73kLct5c0mPrZ_XPnk3mFabqswlXSfA88_QKTYg/s200/1f8ee7763c0e3cb110b09297368d4ad8.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">6 april 2018</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Pauze staat gelijk aan rust. Tenminste, dat zou je denken. Maar dat blijkt dus niet altijd zo te zijn. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Even recapituleren. 12 juni 2017 had ik een negatieve zwangerschapstest na de terugplaatsing van een cryo. Toen hebben Michael en ik samen met de specialist besloten dat we een pauze in zouden lassen. Ik kreeg lucrin injecties, zodat ik een half jaar in de kunstmatige overgang zou raken. Dit half jaar zou dan half december eindigen, een periode welke wij allebei niet zo prettig vonden om weer te starten met vruchtbaarheidsbehandelingen, zo voor de feestdagen. Dus, we besloten er dan zeven maanden van te maken. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De laatste spuit lucrin zette ik op 6 oktober. Een spuit met een werking van drie maanden. De lucrin zou dan logischerwijs ongeveer 6 januari uitgewerkt zijn en dan konden we weer verder. Haha, dus niet. Het is nu 6 april, nog eens drie maanden verder, en de menstruatie is nog steeds niet in zicht. We hebben nog steeds pauze. En waar deze pauze in het begin geweldig voelde, voelt deze nu meer als een verplichting. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Weer ev</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">en terug naar de zomer van 2017, waar de woorden van de specialist misschien wat hard aankwamen, maar waarvan ik wist dat ze wel de waarheid weerspiegelden. Ik heb de afgelopen jaren veel te veel van mezelf en mijn lichaam gevraagd. Ik ging maar door en door en door, zonder over de consequenties na te denken. Of beter gezegd, over de consequenties heen te walsen. Want opgeven, dat staat niet in mijn woordenboek. Maar jezelf en je lichaam rust gunnen, dat is niet hetzelfde als opgeven. Het is een weloverwogen keuze om datgene te doen wat het beste voor je is. </span></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het beviel me allemaal uiterst prima. Ik had nagenoeg geen last meer van mijn lichaam, behalve dat ik nog steeds erg moe was, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven dat ik leid, dat heb ik geaccepteerd. Even niet bezig zijn met dagen, weken, maanden tellen, medicijnen spuiten en slikken en een leven leiden waarbij alles staat in het teken van zwanger proberen te worden. Een hele omschakeling, maar ik merkte al snel dat op deze wijze het leven leiden veel voordelen met zich meebracht. Wat een rust, er is weer ruimte om je druk te maken om andere dingen. En dan merk je dat je ergens druk om maken eigenlijk helemaal niet is waar het om draait in het leven. Het valt het best te omschrijven als dat je eindelijk weer eens leeft. Gewoon leeft en verder niks. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het ging een hele tijd goed, tot de laatste weken. Iedereen die de afgelopen jaren mijn verhaal volgt, weet dat wachten een onderdeel is geworden van mijn leven. En waar ik er normaal gesproken niet aan moet denken weer ongesteld te worden, is dit de laatste weken hetgeen ik het allerliefste wil. Ik kijk niet uit naar de pijn en het bloed en mezelf beroerd voelen. Maar wat ben ik er aan toe om weer verder te gaan. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De pauze was en is goed, dat weet ik. En ik weet ook dat mijn lichaam heel goed zelf aan kan geven wanneer hij er klaar voor is. Maar na tien maanden pauze en rust ben ik er zo aan toe om weer verder te gaan. Ik zit met al deze energie om te steken in het navolgen van onze droom. En ik voel dat mijn lichaam zich er ook klaar voor maakt. De laatste weken voel ik het gewoon aan alles. Maar dat laatste stukje, dat laatste stapje, dat komt nog even niet. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik leef in overtuiging van het feit dat alles gebeurt met een reden en dat toeval niet bestaat. En ik weet dat we soms nooit antwoord zullen krijgen op 'het waarom', maar wat zou ik in dit geval toch graag eens een antwoord krijgen op die vraag. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-58133880749791207922017-12-04T14:04:00.002+01:002017-12-04T14:04:57.362+01:00Bijna klaar voor de nieuwe start<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhayTSwtBFWwcAyLrqluehYCksxVRusyKJTn4QdbOzsyl4_xI8YThtCp6l2vufZ5Ud122Tgu7gFguPlM15kCsxk37PvMgQ1EGgxdAP2b6whs21jNn2Z8xhlFN6GzByat3E55w_2IZ5yWlc/s1600/ba380c02f173b84cb7ecafe19872f9c0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhayTSwtBFWwcAyLrqluehYCksxVRusyKJTn4QdbOzsyl4_xI8YThtCp6l2vufZ5Ud122Tgu7gFguPlM15kCsxk37PvMgQ1EGgxdAP2b6whs21jNn2Z8xhlFN6GzByat3E55w_2IZ5yWlc/s200/ba380c02f173b84cb7ecafe19872f9c0.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">23 november 2017</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is ondertussen alweer vijf maanden geleden dat ik ben begonnen met een pauze. En ik moet zeggen, het bevalt me prima. In het begin was het een beetje wennen. Mijn leven draait al bijna zes jaar om zwanger proberen te worden en dat kon en mocht ik nu allemaal loslaten. Nou, dat is goed gelukt. Wat ik eigenlijk al wist, is alleen maar bevestigd. Ik heb best een geweldig leven!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De afgelopen periode heb ik me vooral gefocust op mijn werk en mijn studie. Binnen de organisatie waar ik werkzaam ben, heb ik tijdelijk een andere functie gekregen. Ik ben nu in plaats van persoonlijk begeleider, meewerkend coach geworden. Het gaat om een pilot van een half jaar en daarna wordt gekeken of ik verder kan blijven werken in deze functie. Ik vind het in ieder geval hartstikke leuk en spannend!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Mijn studie loopt een beetje tegen het eind aan, want ik ben met mijn afstudeeropdracht begonnen. Daarnaast ben ik lekker bezig met rommelen in huis, spreek ik af met vrienden en familie en ga ik af en toe nog eens een dagje uit. Leuke dingen te over, dus!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is dat mijn kinderwens nog steeds zo sterk aanwezig is, anders zou ik best nog een tijdje door willen gaan op deze manier. Maar goed, de biologische klok tikt ook door, zoals men dat zo lekker cliché kan zeggen, dus al te lang wachten, dat wil ik niet.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Vandaag wordt het naderende einde ingeluid van deze, toch wel heerlijke, pauze. Ik ben onderweg naar het ziekenhuis voor een afspraak met mijn gynaecoloog. Zij werkt nog niet zo lang bij het ziekenhuis in Den Helder en ik heb haar ontmoet tijdens de behandeling van de laatste terugplaatsing. Zij is ook degene die contact met het VU heeft gelegd voor de doorverwijzing naar de endometriosespecialist. Vandaag gaan we het plan van aanpak bespreken voor het nieuwe jaar, want ik heb nog twee eskimootjes in de vriezer die geduldig om me liggen te wachten. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als ik naar de balie loop, zie ik daar mijn favoriete assistente die me enthousiast onthaalt. 'Patty, wat vind ik het leuk om je weer te zien, hoe is het nu met je, dat is lang geleden!' Dat vind ik toch wel even leuk binnenkomen. We kletsen even bij en voor ik het weet word ik al naar binnen geroepen. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De gynaecoloog vraagt eerst hoe het met me gaat en ook wij kletsen even bij. Ik heb een dubbele afspraak geboekt, dus daar is gelukkig alle tijd voor.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dan het officiële gedeelte. Ze vertelt me dat ze de afgelopen maanden contact heeft gehouden met de specialist van het VU. En wat ben ik daar blij mee zeg! Ze vertelt dat ze gezamenlijk mijn casus hebben besproken en dat ze dit zullen blijven doen, ook tijdens mijn behandelingen in de toekomst. Zie je, deze vrouw weet waar ze het over heeft! Ik zeg haar dat ik wil dat zij mijn 'hoofdgynaecoloog' blijft. Dit is namelijk eigenlijk iemand anders, maar ik merk dat zij veel meer verstand heeft van mijn situatie en de endometriose. Ze zegt me dat dit vanaf nu ook zo is en dat ze contact zal blijven houden met de specialist in het VU. Ik kan wel een gat in de lucht springen. Lachend vraag ik haar waar ze al die jaren was en ze glimlacht terug.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Dan</span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> krijg ik de uitleg van het medicatieschema dat zij adviseren voor de volgende terugplaatsing. Er zijn namelijk verschillende opties mogelijk. </span></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De eerste optie is een terugplaatsing zonder ondersteunende medicatie. Dit raden ze in mijn geval echter af, omdat de endometriose dan roet in het eten zou kunnen gooien.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De tweede optie is een terugplaatsing met medicatie. Normaal gesproken krijg je dan progynova tabletten om het baardmoederslijmvlies lekker dik te maken voor het embryo. Dit heb ik de afgelopen keren ook gebruikt bij mijn cryoterugplaatsingen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De derde optie is de optie die geadviseerd wordt, namelijk om naast de progynova een lage dosis lucrin te blijven spuiten. De progynova kan dan voor een goede dikte van het baarmoederslijmvlies zorgen en de lucrin kan de endometriose rustig houden.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik hoef niet lang na te denken over de keuze, ik ga natuurlijk voor optie nummer drie. Als de specialist dat aanraad, ga ik er vanuit dat dit de beste optie is. Daarnaast heb ik straks niet zeven maanden pauze gehouden om dan de endometriose weer vrij spel te geven. Enige nadeel is dat ik dan wel elke dag een injectie zal moeten zetten, maar hé, je moet er wat voor over hebben (weer zo'n lekker cliché). </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Nu is het wachten tot de eerstvolgende menstruatie. Deze zal vermoedelijk in het begin van het nieuwe jaar zijn opwachting maken. Ik kan niet zeggen dat ik ernaar uitkijk weer ongesteld te worden, maar stiekem kijk ik er nu wel naar uit om weer te beginnen met het hele circus. Om de woorden van de gynaecoloog te gebruiken: Ik heb mijn strijdlust weer teruggevonden. Kom maar op universum, wij zijn er meer dan klaar voor!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-88318693542773824542017-11-01T16:59:00.003+01:002017-11-01T16:59:43.616+01:00Rust<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCzZ6BuvqqE5NO26guChVLvi-t6lI1I4CPa7IXsT-Bh1sYkv80yxwBejBfuIYsZ0IVLs3J86mawuvgzZYNRsAP0NMhx1eszl5PztWngTp8urlTR-gol72becfHZFME1Zh8iIsj6YPn718/s1600/FB_IMG_1475013665200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="640" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCzZ6BuvqqE5NO26guChVLvi-t6lI1I4CPa7IXsT-Bh1sYkv80yxwBejBfuIYsZ0IVLs3J86mawuvgzZYNRsAP0NMhx1eszl5PztWngTp8urlTR-gol72becfHZFME1Zh8iIsj6YPn718/s200/FB_IMG_1475013665200.jpg" width="160" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">23 augustus 2017</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Michael en ik zitten in de auto onderweg naar het VU en ik word steeds zenuwachtiger. Ik krijg echt weer zo'n gevoel dat ik moet kotsen. Ik probeer de situatie te relativeren. De uitslag is al bekend, ik kan er toch niks meer aan doen. Maar, ook al roep ik altijd dat ik uitga van het slechtste, dat kan ik gewoon niet. Daar ben ik veel te positief voor ingesteld. Uitgaan van het beste kan ik echter ook niet zo goed, want daarmee ben ik al teveel op mijn bek gegaan. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">We zijn lekker op tijd in het VU, dus deze keer gelukkig geen stress over mogelijk te laat komen. In de wachtruimte besluit ik een spelletje op mijn telefoon te doen, want dan gaat de tijd lekker snel. En inderdaad, voor ik het weet, worden we al geroepen door de arts. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Eerst hebben we het even over hoe het nu met me gaat. Ik negeer het reflex om 'O, goed hoor' te zeggen en, terwijl ik aan mijn trouwring zit te pulken, geef ik eerlijk toe dat het niet zo lekker met mijn lijf gaat. Mijn darmen doen zowat niets meer, ik heb dag en nacht de ene opvlieger na de ander en ik slaap slecht. Ik voel me op dit moment echt uitgeput.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Vervolgens krijgen we dan de uitslag van de MRI. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het endometrioseweefsel op mijn dikke darm, blijkt groter dan met de echo gezien werd. Er zit zo'n 7 á 8 centimeter op de voorkant van mijn darm, waardoor ook mijn baarmoeder weer aan mijn darm vastzit. De arts adviseert niet te opereren, omdat er dan 8 centimeter darm verwijdert moet worden. Dit is een heftige operatie en de gevolgen kunnen ook vervelend zijn (bijvoorbeeld 10 keer per dag naar het toilet moeten). </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het endometrioseweefsel wat vermoedelijk in mijn baarmoederwand zou zitten, is niet bevestigd door de MRI, mijn baarmoeder ziet er goed uit! Yes!</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De cyste bij mijn eierstok is relatief klein en hoeft ook niet operabel verwijdert te worden. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Een operatie heeft ook geen positieve invloed op de zwangerschapskansen, dus dat is gewoon niet nodig.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Wat een opluchting, ik hoef niet geopereerd te worden. In plaats daarvan adviseert de arts om het lucrin gebruik te continueren tot en met december, om zo de endometriose rustig te houden. Ik blijf dan dus de rest van het jaar in de kunstmatige menopauze. Ik krijg medicijnen voor de bijwerkingen van de lucrin, zakjes poeder voor de stoelgang en tabletten voor de overgangsklachten. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De arts geeft aan dat het belangrijk is mijn lichaam nu wat rust te gunnen. Ondanks dat ik eigenlijk zo snel mogelijk door wil met het vervullen van onze kinderwens, moet ik het wel met hem eens zijn. Ik heb de afgelopen jaren erg veel van mijn lijf gevraagd. Het is de juiste beslissing om mijn lijf wat rust te gunnen. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Maar, wat is dit raar zeg. Al bijna zes jaar zijn wij actief bezig met onze kinderwens, zes jaar. En nu een half jaar helemaal niks. Niet hoeven spuiten, geen echo's, geen cyclusdagen tellen, niet hoeven wachten op de uitslag van het een of ander. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik helemaal de weg in mijn leven weer opnieuw moet vinden.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">En nu is het aan mij. Ik ga mijn best doen de komende maanden niet te zien als wachten, maar als een rustperiode. Misschien ga ik zelfs wel even genieten van het feit dat ik er even niet mee bezig hoef te zijn. Misschien.....</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-48496532061065833402017-10-01T14:44:00.002+02:002017-10-01T14:44:57.987+02:00Het is weer raak<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKDtCXSzD1LPNG00xKl84T6lIw0Mz7bIgOs06GJ5lFkqDj0CHK45G2vmaAw5y3YnjGaMxeUHvtnJBG4W4Cbwquv8Yr-r_3iJ3HOUZbEKgjF3oYOCg6pxkCYSncl15HlrHsdrpkOCbydNg/s1600/FB_IMG_1503303299437.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="393" data-original-width="600" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKDtCXSzD1LPNG00xKl84T6lIw0Mz7bIgOs06GJ5lFkqDj0CHK45G2vmaAw5y3YnjGaMxeUHvtnJBG4W4Cbwquv8Yr-r_3iJ3HOUZbEKgjF3oYOCg6pxkCYSncl15HlrHsdrpkOCbydNg/s320/FB_IMG_1503303299437.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">1 augustus 2017</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Het is weer raak, ik voel het al. Blaasontsteking nummer zoveel. Met een zucht sta ik op van de wc. Als je zo vaak blaasontsteking hebt gehad, weet je precies wanneer het weer zo ver is. Al moet ik zeggen dat het nu, sinds mijn grote operatie in 2015, wel een tijdje geleden is. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik baal als een stekker, ik let er zo goed op, houd me zo goed aan de leefregels, hoe kan het dan dat ik nu toch weer blaasontsteking heb? </span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Vol van behoefte om een oorzaak te vinden, pak ik de bijsluiter van de lucrin er eens bij. Daar staat in dat een infectie aan de urinewegen vaak voorkomt bij mensen die lucrin gebruiken. Dat houdt in, bij meer dan 1 op de 100 gebruikers. Tja, ik heb geen medische achtergrond, maar dat kan bijna geen toeval meer zijn, denk ik zo.</span><br />
<span style="font-size: large;"></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Gelukkig heb ik altijd een voorraad potjes in huis, dus de volgende morgen lever ik meteen urine in bij de huisarts. Als ik 's middags terugbel, krijg ik de bevestiging, het is inderdaad blaasontsteking.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Even later word ik gebeld door de apotheek. In mijn situatie komt er altijd in het scherm dat er sprake is van een kinderwens. En deze antibiotica mag absoluut niet gebruikt worden als je zwanger bent of kunt zijn. Ik leg uit dat ik beslist niet zwanger kan zijn, ik gebruik immers lucrin en afgezien daarvan kan ik ook nog eens bijna niet op natuurlijke manier zwanger worden.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">We spreken af dat ik kan komen om de antibiotica op te halen, dus ik rijd meteen naar de apotheek.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Daar aangekomen, word ik eerst weer ter verantwoording geroepen en wordt er weer gevraagd of ik echt niet zwanger kan zijn. Ik leg het hele verhaal weer uit en zeg met een zucht dat ik net nog haar collega heb gesproken om de hele situatie uit te leggen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De vrouw achter de balie lijkt niet overtuigd. Van binnen slaak ik een diepe zucht, ik word hier zo niet goed van, elke keer weer dit soort gesprekken.</span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Als ik vervolgens aangeef ook meteen lucrin te willen bestellen met mijn herhaalrecept, besluit ze om daar dan ook nog maar even over te beginnen en ik hoor mezelf weer hetzelfde gesprek voeren als vorige maand, toen ik voor mijn herhaalrecept kwam. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">De vraag vanuit de apotheek is, of ik lucrin gebruik in verband met een zwangerschapswens. Ik leg weer uit dat dit niet zo is, ik gebruik lucrin omdat ik endometriose heb en dat mijn lijf in rust gehouden moet worden. Ik wijs naar de tekst op het herhaalrecept, welke haar collega vorige maand op het recept heeft geschreven 'I.v.m. menopauze'. Ze kijkt ernaar en zonder iets te zeggen, kijkt ze mij weer aan.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik raak nu echt geïrriteerd waardoor ik, iets harder dan ik had gewild, zeg dat ik endometriose heb, daardoor niet zelf zwanger kan worden, dat de laatste terugplaatsing van mijn ICSI niet is gelukt, dat ik nu lucrin gebruik om mijn lijf wat rust te geven, dat ik een MRI heb gehad, dat ik in augustus de uitslag krijg en dat ik dan maar moet hopen dat ik misschien ooit nog zwanger kan worden. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ze zegt het te snappen, maar kan het niet laten om toch nog even te benoemen dat ik het dus wel in verband met een zwangerschapswens gebruik. Ik raap mijn spullen bij elkaar en haal mijn schouders op, prima dan is het zo. Ik wens de mevrouw nog een fijne dag en loop de apotheek uit.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Onderweg naar huis denk ik nog eens over de hele situatie na. Ligt het nou aan mij, ben ik dan overgevoelig. Ze zullen het echt wel goed bedoelen. Kijk, daar heb je hem weer, de goede bedoeling van anderen. Het zou zo fijn zijn als mensen eens wat meer empathisch vermogen zouden hebben. Ik ken mijn situatie en mijn lichaam het best, waarom kunnen sommige mensen nu niet eens gewoon luisteren zonder hun eigen mening of oordeel door te willen drammen......</span><br />
<span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span>
(Afbeelding Martin Gijzemijter)<br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-68678646997888113122017-09-02T12:10:00.001+02:002017-09-02T12:17:09.555+02:00Slecht voorbereid<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMWmgDTbjAFDfnNdOqOYdFfcYDY8gi8xMAALR6eNV0S0h5Iye7NDA6UjVNa0NGWOfdYnFjZBgztpjNMQgyRDwqFYQ-zjLJhY59k2tl08xaZae-vqI37gd0U_wKL5X8Wc4puQ33YaI8Ncs/s1600/d0f14aa4cef6c01f68f3673182b49680.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="567" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMWmgDTbjAFDfnNdOqOYdFfcYDY8gi8xMAALR6eNV0S0h5Iye7NDA6UjVNa0NGWOfdYnFjZBgztpjNMQgyRDwqFYQ-zjLJhY59k2tl08xaZae-vqI37gd0U_wKL5X8Wc4puQ33YaI8Ncs/s200/d0f14aa4cef6c01f68f3673182b49680.jpg" width="141" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">28 juli 2017</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">'Oké, ru</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">stig adem blijven halen. Je hebt je niet goed voorbereid, eigenlijk helemaal niet. Maar je bent ruim op tijd en alles komt goed'.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik sta op het punt om richting het VU in Amsterdam te gaan, want daar heb ik vandaag een MRI-scan. Ik kijk naar de brief in mijn handen, die al anderhalve maand ligt weg te stoffen tussen mijn schoolboeken. Ik zie het ene na het andere punt voorbij komen, waar ik totaal niet meer over heb nagedacht. Ik heb in Den Helder weleens een MRI-scan gehad. Ik was toen best zenuwachtig, maar het stelde uiteindelijk niet zoveel voor. Daarom ging ik er vanuit dat dit nu ook wel het geval zou zijn.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Met versnelde hartslag neem ik de brief nog eens door. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">'U moet vier uur van tevoren nuchter zijn'.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Oké, daar zit ik goed mee. Ik heb om 9.00 uur ontbeten en de scan is om 13.00 uur.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">'Het kan zijn dat u medicatie toegediend krijgt waardoor u wazig kunt zien. Wij adviseren u in dat geval niet zelf auto te rijden en iemand mee te nemen'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Hm, dat zal niet gaan. Michael heeft nachtdienst gehad en moet aankomende nacht weer, dus die ligt te slapen. We hadden afgesproken dat ik deze keer alleen zou gaan. Ik vond het een beetje onzin dat hij hiervoor een verlofdag op moest nemen. Maar misschien hoef ik die medicatie niet en misschien wordt mijn zicht niet wazig. Ik gok het erop en anders kan ik altijd nog iemand bellen om me op te halen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">'Neem een actueel medicatieoverzicht mee, deze kunt u ophalen bij uw eigen apotheek'. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ik kijk op mijn horloge. Bijna 11.00 uur. Ik zou het moeten redden. Als ik nu meteen nog even langs de apotheek sprint, heb ik nog steeds een half uur speling voor mijn afspraak.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Terwijl ik me naar de auto haast, geef ik mezelf een standje. Hoe kan ik nou zo dom zijn. Het is ook echt niks voor mij om hier zo slordig mee om te gaan. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Aangekomen bij de apotheek, ben ik gelukkig meteen aan de beurt. De medewerker draait mijn overzicht uit en dan kan ik, ruim op tijd voor mijn afspraak, op weg naar Amsterdam. Ik zet de radio aan en alles stress ebt weg.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">De ontspanning was van korte duur, want een half uur later merk ik dat ik nu al een kwartier vertraging heb opgelopen door files. Echt, de een na de ander. Ik heb nog nooit zoveel file meegemaakt. Ik zet de navigatie aan, om mij te helpen eventuele alternatieve routes te geven. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik zie dat ik volgens de navigatie precies op tijd ben, maar dan moet ik nog parkeren en naar de afdeling lopen. Ik zit vol stress en heb het bloedheet. Ik spreek mezelf toe dat ik rustig moet blijven, want ik kan er toch niks aan veranderen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Vijf minuten nadat ik me had moeten melden, loop ik de parkeergarage uit. Ik bel meteen naar de afdeling om te zeggen dat ik eraan kom. Dat is echter niet zo'n geslaagde actie, want ik krijg eerst drie keer een keuzemenu om vervolgens te horen dat iedereen in gesprek is en ik een terugbel afspraak krijg. Dat schiet toch ook niet op.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik 'snelwandel' naar binnen en ren de trap op. Buiten adem-ik moet op de vierde verdieping zijn-meld ik me bij de balie, waar een vriendelijke jongeman me aanmeld. Hij zegt dat ik rustig aan kan doen. De vroege aanmeldtijd was alleen voor het invullen van wat vragenlijsten. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik adem diep in, beantwoord alle vragen op de lijst, waarna ik vervolgens nog ruim een half uur zit te wachten. Zie je, alle stress weer voor niets.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">De MRI-scan zelf verloopt prima. Ik wordt geholpen door een vriendelijke man die, net als ik, wel van een geintje houdt.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik krijg via een infuus buscopan toegediend. Dit legt tijdelijk de spieren van de darmen stil, zodat deze niet in de weg zitten voor het maken van de scan. Omdat buscopan geen onderscheid maakt in spieren, kan het dus ook de spieren van de ogen beïnvloeden, vandaar de kans op wazig zicht.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">De man stelt me echter al snel gerust, dit laatste gebeurt bijna nooit en als het al gebeurt, is het met een uur weer uitgewerkt. Mooi, dan kan ik gewoon zelf naar huis rijden.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Ik krijg een koptelefoon met muziek op en ga de tunnel in. Ik ben gelukkig niet bang voor kleine ruimtes, dus ik ben helemaal ontspannen. Ik moet zelfs opletten dat ik niet in slaap val.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Na ongeveer een half uur is de scan klaar. Ik zeg de man gedag en ga naar beneden om daar nog even een lekker bakkie thee in de restauratie te drinken.</span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Wat een onderneming, even een MRI-scan, dat had ik toch een beetje onderschat. Ik ben echt helemaal kapot. </span><br />
<span style="font-family: "georgia"; font-size: large;">Als ik genoeg bij ben getrokken, loop ik naar de auto en rijd ik terug naar huis. Deze keer gelukkig zonder file. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Uitgeput plof ik op de bank in de huiskamer. Nu kan ik niets anders doen dan afwachten tot de uitslag die ik over een kleine maand krijg. Ik ga mijn best doen er niet teveel mee bezig te zijn. Het komt zoals het komt....</span><br />
<br />Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7946401283444181346.post-8267716017800627402017-08-03T12:07:00.002+02:002017-08-03T12:08:27.811+02:00Het was maar een droom<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1QiKSSMoVYLFBaDkolX-p70YvuMVQPSVS5woqIOLSy9TPkyR_cb020iSZN5VwUPqtPmBebYlcoyTTQErganbnhkWytsboZUQ1ob6-VIK1s7zBqRfmixJ30Wk6K_8weSSDVX_G5xHkkQc/s1600/FB_IMG_1478677488823.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1400" data-original-width="1400" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1QiKSSMoVYLFBaDkolX-p70YvuMVQPSVS5woqIOLSy9TPkyR_cb020iSZN5VwUPqtPmBebYlcoyTTQErganbnhkWytsboZUQ1ob6-VIK1s7zBqRfmixJ30Wk6K_8weSSDVX_G5xHkkQc/s200/FB_IMG_1478677488823.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">12 juni 2017</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Een test met twee streepjes, hij is positief! Mijn ouders zijn erbij en we vallen elkaar in de armen. Ik bel mijn broertje en schoonzusje in Noordwijk en binnen een minuut zijn ze er. We lachen en huilen met zijn allen, wat een feest! Zie je nou, uiteindelijk komt het allemaal wel goed! En dan word ik wakker..... Het was maar een droom. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Verward kom ik overeind. Jeetje zeg, wat een rotdroom, het leek zo echt allemaal. Waarom moet ik dit nu weer dromen? Nog een beetje slaperig stap ik uit bed om te douchen en daarna vertrek ik naar het ziekenhuis. Mijn ontbijt sla ik vandaag een keertje over, want ik heb echt geen trek in eten. Het lijkt wel of er een steen in mijn maag ligt. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">In het ziekenhuis lever ik mijn urine in en dan ga ik weer terug naar huis om op het telefoontje te wachten. Het telefoontje met heel goed of heel slecht nieuws. De afspraak is dat er tussen 11.00 en 13.00 uur gebeld wordt. Ik houd er rekening mee dat het 13.00 uur wordt, dan valt het alleen maar mee als ze eerder bellen.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Om 11.15 uur gaat de telefoon. En het is slecht nieuws. Het embryo is niet blijven plakken. Ik ben niet zwanger. Vol verdriet hang ik de telefoon weer op. Het was zo mooi geweest. Michael is vandaag jarig en ik had hem zo graag het mooiste cadeau dat er bestaat gegeven. Maar het mag weer niet zo zijn.....</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">We besluiten samen om het advies van de arts in het VU ter harte te nemen en te gaan voor een paar maanden rust. Met de gynaecoloog in Den Helder spreek ik af dat ik lucrin ga gebruiken om in de kunstmatige overgang te gaan. Deze moet via een injectie in de buik toegediend worden, dus dat kan ik zelf doen. Dat vind ik toch prettiger dan dat iemand anders de spuit in mijn bil zet. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"> In juli heb ik een MRI scan gepland staan en in augustus krijgen we de uitslag. Maar eerst nu even helemaal niets. Nu gaan we de tijd nemen om alles even te laten bezinken en vooral om mijn lichaam de hoognodige rust te geven. En ook al vind ik alles wat gaat gebeuren best spannend, stiekem kijk ik er ook wel een beetje naar uit.</span>Patty Gerritsenhttp://www.blogger.com/profile/08969197839560359094noreply@blogger.com0