Ons liedje

Muziek is mijn leven en mijn leven is muziek. Uiteraard hebben Emi en ik dus een liedje, ons liedje. 

De meeste mensen die mij goed kennen, weten meteen welk liedje ik dan bedoel. Nee, niet 'Sweet child o' mine' van Guns 'n Roses, al staat die met stip op 2. Maar ons echte liedje is 'Don't stop me now' van Queen. Het zal geen verrassing zijn dat daar een persoonlijk verhaal onder schuilt en dat wil ik graag met jullie delen. 

Maart 2016

Het is zover! Eindelijk gaan we naar de nieuwe show 'Zelden zoiets gezien' van Bert Visscher! Mijn ouders, broertje, schoonzusje, Michael en ik verzamelen bij de koninklijke schouwburg in Den Haag. We hebben goede plekken in het midden van de zaal en als het licht uitgaat krijg ik helemaal een beetje kriebels van binnen. De show begint en uit de speakers knalt: 'Tonight, I'm gonna have myself a real good time, I feel ali-i-i-iiive'. Ik leg mijn handen op mijn buik, vorige week heb ik voor het eerst een terugplaatsing gehad en op de een of andere manier voelt het zo goed. Dat gevoel lijkt nog eens extra bevestigd te worden door dit moment, door dit nummer. Tranen van geluk staan in mijn ogen.

Een week later heb ik inderdaad een positieve test. Ik wist het, ik voelde het, het zou goed komen deze keer! Weer drie weken daarna hebben we een goede echo, ons geluk kan echt niet op en we worden bevestigd in onze positieve gevoel. 

Drie weken daarna, verdwijnt dat goede gevoel. In één klap. Het hartje van de baby is gestopt met kloppen. De grond zakt onder mijn voeten weg en ik val. Diep, donker en hard. Hoe kan dit nou. Mijn gevoel zei me toch dat het goed zou komen.... 

Maart 2017

Bijna exact een jaar later, dezelfde plek, dezelfde mensen, een show van Bert Visscher. Wat een dubbel gevoel. Aan de ene kant blijdschap en plezier, zin in een avondje lachen. Aan de andere kant verdriet en pijnlijke herinneringen. Een jaar geleden zat ik hier met een volle, warme buik, met goede moed. Nu met een lege buik. Ik ben in de kunstmatige overgang en zit te wachten tot de menstruatie weer op gang komt, zodat we weer met een nieuwe poging kunnen beginnen. Dat had in januari al moeten gebeuren, maar moeder natuur beslist weer eens anders.

Ondanks de gemengde gevoelens, zitten we na een fantastische avond nagenietend in de auto, op weg terug naar huis. Na een tijdje erger ik me ineens ontzettend aan de muziek op de radio. Mijn muzieksmaak is breed, maar de muziek die nu op onze favoriete zender gedraaid wordt, kan ik echt niet waarderen. Ik vraag Michael om de radio voor deze keer even op een andere zender te zetten en dan gebeurt het. Uit de radio klinkt bijna direct: 'Tonight, I'm gonna have myself a real good time, I feel ali-i-i-iiive'. Ik doe mijn ogen dicht en adem diep in, kippenvel op mijn armen. Nooit hebben we deze radiozender aan, nooit. En deze ene keer, precies op deze avond, zetten we die ene zender aan en komt dat ene liedje. Ik doe mijn ogen weer open en kijk uit het raam naar de donkere lucht met fonkelende sterren. Het is een heldere avond, zowel in de lucht als in mijn hoofd. 

En dan komt dat goede gevoel, het vertrouwen, weer keihard terug. Waar en hoe weet ik niet, maar het komt goed, zeker weten. Ik kan vertrouwen op dat gevoel van vorig jaar. Dat wordt nu weer bevestigd. 

Twee maanden later raak ik zwanger en negen maanden later beval ik van een prachtige dochter. 

Van acht tot acht

22 september 2021

8.04 uur. Michael en ik stappen in de auto, onderweg naar Hendrik-Ido-Ambacht. De Maxi-Cosi en de zogenoemde 'vluchttas' liggen voor de zekerheid klaar op de achterbank. 
De navigatie geeft een reistijd van anderhalf uur aan. Dat is mooi, we moeten nog even tanken onderweg en voor 10.00 uur bij oma zijn.

9.45 uur. We parkeren de auto bij oma voor de flat en stappen de lift in naar de bovenste verdieping. Ik geef oma de allerdikste knuffel die ik in me heb, geef in gedachte opa, die bij het raam ligt, een dikke handkus en spoedig me naar het toilet. Daarna gaan we met zijn allen naar beneden en kijken we toe hoe opa door zijn (schoon)zoons en kleinzoons naar de auto wordt gedragen. 

10.00 uur. We rijden achter opa aan naar de kerk in Zwijndrecht.

11.00 uur. De dankdienst voor opa begint. 

11.10 uur. Ik mag naar voren komen om mijn laatste eer in herinneringen aan opa op te dragen. Ik doe het alleen, want met te veel liefde te dichtbij, red ik het niet. Ik lees de eerste zin en breek. Kut, ik kan het niet. Maar het moet, ik moet dit van mezelf doen. Voor opa. Voor mezelf. Ik voel een hand op mijn rug. Het is de dominee. Te veel liefde. Te dichtbij. In mijn ooghoek zie ik dat mijn oom aan komt lopen. Hij neemt plaats in de stoel vlak bij me. Te veel liefde. Te dichtbij. Maar ik kan het. Fuck het spontaan en levendig overkomen. Ik plaats mijn vinger op het papier. Ik lees zin voor zin voor, mijn trillende vinger begeleidt me. En het lukt. Ik herpak mezelf en het lukt.

11.15 uur. Ik ga zitten. Ik heb natte wangen en het snot druipt uit mijn neus. Waarom heb ik geen zakdoeken mee? Ik ga naar de uitvaart van mijn opa, zonder zakdoeken. 

11.16 uur. Au, kramp. Zeker weer zo'n oefenwee. 

11.20 uur. De dominee vraagt ons te gaan staan. Ik ga staan. Kramp. Ik ga weer zitten.

12.15 uur. De dienst is afgelopen, er is ruimte een ieder te condoleren en we gaan lunchen. Mensen vragen wanneer ik uitgerekend ben. 'Vorige week'. 'O, jeetje, dat je hier dan nog naartoe bent gekomen'. 'Ja, niet gaan was geen optie'. Ik weet zeker dat opa het geweldig had gevonden dat ik hier nu zit.

12.30 uur. Ik moet echt even zitten, staan is niet zo prettig meer, met al die krampen. 

12.45 uur. Bloed in mijn onderbroek. Ik bel de verloskundige. Onze conclusie is dat de krampen weer weg kunnen zakken. Zolang het niet regelmatig is en ik me ontspannen voel, lekker bij opa blijven.

13.15 uur. We vertrekken richting Rotterdam voor een intiem laatste afscheid in het crematorium. 

13.45 uur. Ik zit op een bankje, te wachten tot we het zaaltje in mogen. Die oefenweeën beginnen toch verdraait veel op echte weeën te lijken, maar ik bijt nog even door. Het duurt hier maar iets van een kwartier en ik wil het niet missen. Ik besluit al wel dat het misschien niet verstandig is nog mee terug naar oma haar huis te gaan. 

13.50 uur. Mijn broertje vraagt of het wel gaat. 'Volgens mij heb je weeën'. Ja, dat klopt denk ik wel. Ik haast me naar oma, zeg dat ik denk dat ik weeën heb, of dat ik dat eigenlijk wel zeker weet. Ik geef haar een dikke knuffel en Michael en ik stappen in de auto, op weg naar huis.

15.30 uur. We zijn thuis. Onderweg hebben de weeën doorgezet, de bevalling lijkt echt begonnen.

16.00 uur. De verloskundige komt thuis. Twee á drie centimeter ontsluiting en mijn bloeddruk is ietwat aan de hoge kant. Ze zal haar collega vragen rond 19.00 uur te komen. Het gaat toch iets minder hard dan we dachten.

19.20 uur. Acht centimeter ontsluiting. Het ziekenhuis gaan we niet meer halen. Het gaat allemaal ontzettend snel. Onze zoon zal thuis geboren worden. 

19.50 uur. De verloskundige vraagt of ze de vliezen door mag breken. Ik kan wel schreeuwen dat ik dat wil. 

20.04 uur. Onze zoon Mick is op deze wereld gekomen. Na de eerste momenten van intens geluk, blijkt dat ik toch nog even naar het ziekenhuis moet. 

20.30 uur. Ik word op een bedje richting de ambulance gereden en kijk naar boven, de donkere hemel in. In gedachten zeg ik tegen opa dat we dit toch maar mooi even geregeld hebben met elkaar. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem. Hij knikt en hij lacht. 

Het einde is in zicht

23 juli 2020

Ik zit in de auto, hoog op het autodek. Het is prachtig weer, de zon schijnt, het is bijna windstil en een lekker temperatuurtje. De wereld lijkt rustig en ik voel me rustig. Ik kijk naar de zee, de enkele wolk in de lucht en de zeemeeuwen die voorbij vliegen. Ik kijk op het autoklokje in het dashboard. 12.15 uur, over een kwartier kan ik de boot oprijden. 

Ik mag vanmiddag namelijk voor mijn werk naar Texel. Ik bedenk me weer wat een mazzel ik heb en wat een leuke baan ik toch heb. Vakantiegevoel tijdens het werk. 

12.20 uur, mijn telefoon gaat, een nummer uit Alkmaar welke ik niet ken. Ik neem toch maar op en krijg de zingende stem van de assistente van de fertiliteitspoli te horen. Meteen stijgt mijn hartslag, het zal toch niet, krijgen we eindelijk bericht? Eindelijk goed nieuws?

Ja hoor, we staan bovenaan de wachtlijst en mogen 1 september komen! Of het uitkomt? Ja, natuurlijk, daar zorg ik gewoon voor! 

Wanneer ik ophang moet het er even uit, ik zing, ik gil en ik dans (voor zover dat laatste gaat, zittend in een auto. Al kom ik aardig ver. Het zal je verbazen. Of niet. Maar daar gaat het nu niet om). 

Als ik weer rustig ben, kijk ik opzij en zie de mensen in de auto naast me een beetje gniffelen. En ik gniffel lekker met ze mee. Het interesseert me allemaal geen bal. Het aftellen is weer begonnen, het aftellen tot 1 september, nog maar zes weken! En al is het alleen een intake en weten we nog helemaal niet wat er daarna gaat gebeuren en hoe lang we dan weer moeten wachten, er gebeurt tenminste wel weer iets!

Corona

Maart 2020

En toen was het daar ineens, COVID-19, in de volksmond corona genoemd. Een ver van mijn bed show. Grappen maakten we erover. Niet wetende dat het zo dichtbij zou komen. Er zijn al zo vaak virussen in China ontstaan, maar nooit kwamen deze op een dergelijke manier richting de rest van de wereld, zoals dat nu gebeurt. 

Je kunt vinden wat je ervan vindt. De één leeft in vreselijke angst, de ander gelooft dat corona niet bestaat, en alles ertussen in. Ik ga niet oordelen over wat anderen van corona vinden, daar gaat dit blog niet over. Dit blog gaat over de gevolgen van corona, de gevolgen voor mensen met endometriose en de mensen die niet zelf zwanger kunnen worden. 

Sommige mensen zouden zeggen: 'Waar maak je jezelf druk om? Voor anderen is het veel erger!' Daar zit misschien een kern van waarheid in, maar, zoals een van mijn beste vriendinnen ooit eens tegen me zei: 'Dat een ander het misschien erger heeft, betekent niet dat het voor jou niet erg kan en mag zijn'.

Toen ik te horen kreeg dat ik endometriose had, wist ik eigenlijk nauwelijks wat het was. Een van de eerste dingen die ik deed, was zoeken op Facebook naar pagina's of groepen over dit onderwerp. En ja hoor, ik vond al snel een lotgenotengroep. Eigenlijk ben ik daar nooit zo van, ik ben niet iemand die dan in gezamenlijkheid zielig wil gaan zitten doen, omdat we toevallig dezelfde ziekte hebben. 

Al snel kwam ik erachter dat ik in de juiste groep terecht was gekomen. Het is geen groep waarin mensen 'zielig zitten te doen'. Het is een groep waarin men elkaar helpt te voorzien van de juiste informatie en men elkaar een hart onder de riem steekt als iemand er even doorheen zit. We zijn allemaal ervaringsdeskundigen die elkaar verder kunnen helpen.

Sinds de eerste coronagolf, zie ik steeds meer berichten van lotgenoten, of zoals we elkaar noemen: 'lotjes',  voorbij komen over hun behandeling en operaties. Alles wordt geannuleerd, de een na de ander wordt afgezegd. Er is geen ruimte in het ziekenhuis voor deze lotjes, deze lotjes die elke dag vechten tegen de pijn, het ongemak, hun lichaam. Wat zij hebben, is niet levensbedreigend. Ze gaan niet dood als ze een paar maanden later geholpen worden. Maar ze moeten wel langer door met de pijn. Vrouwen die dagen, uren en minuten aftelden naar hun verlossing, het gaat niet door. 

Zoals ik net al zei, zijn er veel ergere gevolgen van corona. Maar je zal toch elke dag met pijn rondlopen, zo'n erge pijn dat je niet meer kunt werken, soms niet eens meer kunt lopen of normaal kan zitten of liggen. En hier dan niet aan geholpen kunnen worden.

En dan is er nog die andere groep 'lotjes'. De groep waar ik ook bij hoor, de groep mensen die niet zonder medische hulp zwanger kan worden. De groep met de minste prioriteit in dit geval. Ik vind dat ook logisch. Zonder vruchtbaarheidsbehandeling is er fysiek eigenlijk niets aan de hand. Het is niet dat er iets direct verholpen moet worden, omdat je anders niet kunt functioneren.

Maar stel je eens voor, je bent al jaren bezig en nu moet je verplicht pauze nemen. Je weet niet hoe lang. Het kan een paar maanden zijn, maar voor de meesten gaat het minstens een half jaar duren. Of je bent al drie weken hormonen aan het inspuiten en ineens moet je stoppen. Al die stress, al die troep in je lijf. Voor niks. 

Wij zouden woensdag 18 maart naar het ziekenhuis mogen voor een startgesprek voor een nieuwe behandeling. Zondag 15 maart kwam er een lockdown en ging alles dicht. Alle niet-noodzakelijke zorg werd geannuleerd. Nu staan we op een wachtlijst. En deze wachtlijst is lang. Elke week wachten is eigenlijk te lang. Maar in maart te horen krijgen dat je in ieder geval voor september niet aan de beurt bent, is wel even slikken.

Waar beginnen we weer aan

 

Februari 2020

Waar begin ik in hemelsnaam weer aan. Die gedachte is toch wel het meest overheersend als ik onderweg ben naar het ziekenhuis in Schagen. Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben, dan draai ik een rondje op de rotonde, rijd naar huis en blijft het gewoon zoals het is, lekker makkelijk! Maar ik weet ook dat het zo niet werkt, als iemand weet hoe het wel werkt, ben ik het wel. Je gevoel wint van je verstand. Altijd. Dus rijd ik door, parkeer de auto en meld ik me bij de balie. 

Als ik de kamer van de arts inloop is het net een stap terug in de tijd, alsof het niet al ruim een jaar geleden is dat we elkaar voor het laats zagen. We kletsen even gezellig, ik laat foto's van Emi zien en dan is het toch echt tijd om te bespreken waarvoor ik hier zit.

Vorig jaar had ik echt niet gedacht hier nu te zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. En daar was ook echt wel een reden voor. Om het maar zo te zeggen, Emi is helemaal fantastisch, maar ze heeft ook (zoals ieder kind) een aantal dingen die niet zo fantastisch zijn. En in haar geval waren dat veel te weinig slapen en 's nachts heel veel huilen. Ik kan me nog goed de nacht herinneren dat Michael en ik over het hoge volume van Emi heen naar elkaar schreeuwden dat er echt geen tweede ging komen. Op een gegeven moment komt er echter een punt dat het makkelijker wordt (of minder moeilijk), dat de rust in je hoofd terugkomt en dat je die diepe wens dat je altijd graag twee kindjes hebt gewild weer keihard terug voelt komen. Daarbij is een broertje of zusje voor Emi toch ook wel heel erg leuk. En zo kwam het besluit dat we voor een tweede zouden gaan na Emi haar eerste verjaardag. 

En daar zit ik dan dus, tegenover mijn arts, te luisteren naar het plan van aanpak om de allerlaatste cryo die we hebben terug te laten plaatsen. De allerlaatste. Alles of niks. Als deze niet blijft plakken, zal ik weer medicijnen moeten gaan spuiten en, nog erger, weer een punctie moeten ondergaan. Maar zo ver is het nog niet. Mogelijk zijn de wonderen de wereld nog niet uit. 

Tot mijn verrassing, mag ik volgende week al stoppen met de pil. Ik had verwacht dat ik vanwege mijn endometriose eerst weer onderdrukt had moeten worden, maar door de zwangerschap en het chronisch pilgebruik daarop aansluitend, ben ik lang genoeg onderdrukt geweest. 

Stuiterend van geluk rijd ik terug naar huis, we mogen meteen beginnen! Wat snel en wat gek. Ik ben de afgelopen jaren gewend dat ik altijd langer moest wachten dan verwacht, maar nu is dat eens een keer andersom. En dat voelt wel lekker, kan ik je vertellen. 

Na het stoppen van de pil komt mijn menstruatie na een paar dagen op gang en begin ik met de hormonen. Ik krijg een echo in het ziekenhuis in Den Helder waarop te zien is dat alles er goed uitziet. Tijd voor de terugplaatsing! Deze vindt plaats op 28 februari, in het AMC te Amsterdam. We gaan met zijn drietjes en maken er echt een uitje van. 

Bij binnenkomst komen de herinneringen me tegemoet. De laatste keer dat we hier waren zat Emi als embryo van vier dagen oud in mijn buik en moesten we allemaal nog afwachten hoe het verder zou gaan. Dat is nu bijna twee jaar geleden. En moet je ons nu zien. Ik neem plaats op het welbekende bankje achterin de wachtruimte en, terwijl ik daar zit te wachten, zie ik Michael en Emi hand in hand over de afdeling lopen.  Ik kijk naar ze, hoe ze daar zo lopen samen, en kan een glimlach niet onderdrukken. 

Ik wordt opgeroepen en moet alleen naar binnen, want er mag maximaal één persoon mee en Emi alleen achter laten of Emi mee naar binnen nemen, lijkt me niet zo'n handige actie.

Het vaste stramien zit nog steeds in mijn hoofd, je zou het ingesleten kunnen noemen: Hokje in, kleding uit, schortje en slofjes aan, haarnetje op en plaats nemen op de wachtstoel. 

Het wachten duurt even, maar dan wordt ik eindelijk opgehaald en is het moment daar. De verpleegkundige maakt een foto van het embryo die uitvergroot getoond wordt op het scherm en dan vind de daadwerkelijke terugplaatsing plaats. Het is een kwestie van minuten voordat ik mezelf weer kan herenigen met mijn man en dochter. 

Na de terugplaatsing is het weer twee lange weken wachten. Voor degenen die er ervaring mee hebben, het herkenbare proces van hoop naar wanhoop en van overtuiging naar twijfel. Op de testdatum wordt het pijnlijk duidelijk, het embryo is niet blijven zitten, ik ben niet zwanger. 

Ondanks dat we wonder boven wonder al een zwangerschap mee hebben mogen maken en ouders zijn, merk ik dat ik toch best wel verdrietig ben. Mijn verdriet maakt dat ik me schuldig voel richting mensen die nog met lege handen staan. Maar, zoals mijn arts ook al zei, een wens voor een tweede kindje kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste kindje en daar hoeft iemand zich absoluut niet schuldig om te voelen. En zo is het. 

Ik geef Emi een extra dikke knuffel. Zeven jaar hebben we gewacht en gestreden tot ze er was. Hoe kon ik ooit denken dat een tweede er zo snel en makkelijk zou komen? Het past perfect in het plaatje dat we daar ook een beetje voor moeten wachten en strijden. 

Post zwangerschap

De laatste keer dat ik een blog schreef, was het maart 2019, zo'n anderhalf jaar geleden. Ik schreef toen dat het eindelijk gelukt was om een kindje te krijgen en dat we al twee maanden van Emi mochten genieten.

Ondertussen mogen we al ruim anderhalf jaar van onze enthousiaste, onderzoekende en humoristische dochter genieten. Ze is een lekkere dame met pit en dat past eigenlijk wel bij de weg die we hebben afgelegd tot haar komst en onze eigen persoonlijkheidstrekken. 

Een jaar geleden zijn we van Julianadorp naar Heerhugowaard verhuisd, waar we echt ons plekje hebben gevonden. 

Na de bevalling heb ik een gesprek met de arts gehad in verband met het onderdrukken van de endometriose. Een operatie behoort nog steeds tot de mogelijkheden, maar is niet zonder risico's en dit wil ik pas doen als we zeker weten dat een volgende zwangerschap geen optie meer is. 

Dan blijven er een paar opties over. Een spiraaltje, dit was voor mij meteen een 'no-go'. Ik heb van andere mensen gehoord dat het zetten en verwijderen erg pijnlijk is en ik heb al genoeg 'gesodemieter' aan mijn lijf gehad, de afgelopen jaren. Optie twee is een implanon, een soort hormonenstaafje welke onder de huid ingebracht wordt. Ook geen optie voor mij, want deze vorm van medicatie heeft een lange werktijd en als we toe zijn aan een volgende poging zwanger te worden, wil ik niet dat ik weer moet gaan zitten wachten tot het uitgewerkt is. 

Dan blijft optie 3 over: de anticonceptiepil. Deze slik ik chronisch, dus zonder stopweek. Het voordeel is dat de pil de endometriose onderdrukt. Nadeel is dat het me extra moeite kost om die laatste zwangerschapskilo's kwijt te raken en dat die hormonen ook wel wat met je stemming doen.... 

Het is alleen helaas nu even niet anders, het is kiezen uit een aantal 'kwaden'. 

Het pilgebruik in combinatie met een beetje opletten wat ik eet, zorgt ervoor dat de endometriose zich aardig rustig houdt. Natuurlijk ervaar ik nog wel klachten, maar ik kan tenminste wel aardig normaal functioneren en als dat op dit moment het meest haalbare is, doen we het daar gewoon mee. 

Ze is er!

Ze is er! En ze is alweer ruim twee maanden oud. Al ruim twee maanden mogen we elke dag genieten van onze lieve en mooie dochter, Emi Gerritsen. Geboren op 19 januari 2019, de uitgerekende datum.

Wat een reis... In 2012 stopte ik in januari met het gebruik van de pil. Als we toen hadden geweten hoe de zeven jaar die daarop volgden zouden verlopen….

De eerste anderhalf jaar waren we nog aardig rustig. We werden logischerwijs wel wat ongeduldig, maar anderhalf jaar wachten op een zwangerschap is nog niet zo heel lang. Nadat we in juli 2013 getrouwd waren, begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. Naast dat ik niet zwanger werd, kreeg ik ook steeds meer klachten. Vooral tijdens en rond de menstruatie, maar ook steeds vaker daarbuiten. Tijd om eens naar de huisarts te gaan.

En toen begon ' de strijd'. De eerste van vele artsen die mijn klachten niet serieus nam. Ondanks dat ik ondertussen bijna om de week bij de huisartsenpost zat (waar ik steeds weer weggestuurd werd met een ander soort medicatie voor rug/darmen/etc.), moest Michael zijn vruchtbaarheid eerst getest worden. Deze bleek goed te zijn en toen ' mocht'  ik eindelijk ook onderzocht worden.

Het ene na het andere onderzoek volgde, er werden wat kleine dingetjes gezien, maar volgens de artsen niets om me zorgen over te maken.

Oktober 2014 voelt voor mij als de start van 'het hele circus'. Na een week waarin ik dacht een heftige griep te hebben, werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een dubbele ontsteking aan mijn eileiders. Nadat ik hiervan hersteld was, kreeg ik een kijkoperatie, omdat de artsen zeker wilden weten dat de ontstekingen geen schade hadden aangericht welke het zwanger worden zouden vermoeilijken.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, de dag voor kerst in 2014. Het nieuws dat ik endometriose had, niet op een natuurlijke manier zwanger zou kunnen raken, misschien dat IVF nog een optie was, na een operatie.

Een lange operatie volgde, waarna ik, wonder boven wonder, gelukkig spontaan zwanger raakte! Helaas was het geluk van korte duur en had ik al snel een miskraam. Michael en ik besloten dat we niet meer wilde wachten en dat het tijd werd voor ondersteuning in de vorm van een vruchtbaarheidsbehandeling.

Bij de eerste terugplaatsing was het meteen raak! We waren weer zwanger en deze keer hadden we ook een goede echo. Hoe zwaar was het dan ook dat de tweede echo niet goed was. Het hartje van de baby was gestopt.....

Maar nu, zeven jaar later, na twee operaties, twee miskramen, twee puncties en zes terugplaatsingen, is het dan gelukt. We hebben altijd hoop gehad en kracht in elkaar en onszelf gevonden om door te strijden, de ene dag wat minder en de andere dag wat meer. We wisten dat het zou gaan lukken, het enige dat we nodig hadden was elkaar. 

En daar is ze dan. Ons grote wonder. Onze grote kracht. Ze weet zelf niet half hoe bijzonder ze is, aan ons om dat haar ieder moment van iedere dag te laten merken. 

(Mijn hele verhaal lezen? Neem dan een kijkje op www.dansvanendo.blogspot.com)