Slechte morgen

15 oktober 2014

GOEDEMORGEN!!!!

Je zou denken dat ik er ondertussen aan gewend zou zijn, maar op deze derde ochtend wordt de drang om iets naar de ochtendzuster te gooien alleen maar sterker. Terwijl ik om me heen kijk op zoek naar iets waarmee ik haar kan raken, maar waar ze niet al te veel schade van oploopt, is ze alweer verdwenen. De idioot die heeft bedacht dat om stipt 7.00 uur alle lichten aan moeten en de gordijnen open, mogen ze van mij levenslang opsluiten. Misschien is een cursus voor omgaan met patiënten met een ochtendhumeur wel een ideetje.

Ik krabbel omhoog in mijn bed en kijk uit het raam naar het prachtige uitzicht. Dat is dan wel weer een voordeel van vroeg wakker zijn, want ik geniet elke ochtend van de zonsopkomst over de zee en dat kan niet iedereen zeggen.
Ik kijk de kamer door en moet toch stiekem wel een beetje lachen. Zoals mijn favoriete zuster zei: Het lijkt hier wel een feestje. Bij het voeteneind van het bed deinen drie grote heliumballonnen, op het voeteneind zit een grote teddybeer en de hele vensterbank staat vol met vruchtensap en vreetwerk. De afgelopen dagen is er veel visite geweest, wat dodelijk vermoeiend was, maar heerlijk voor de afleiding. Er wordt weleens gezegd dat je je echte vrienden pas leert kennen als je iets mankeert. Schijnbaar zijn al mijn vrienden dan echte vrienden. Degenen die hier niet kunnen komen, laten via whatsapp wel weten dat ze er voor me zijn.

Links naast me begint mijn buurvrouw, met schijnbaar hetzelfde ochtendprobleem als ik, ook een beetje tot leven te komen. O wat was ik blij dat ze gister kwam, niet voor haar natuurlijk, maar nu heb ik een kamergenoot en ben ik niet meer alleen! Ze is van mijn leeftijd en we hebben dezelfde sarcastische humor. We noemen onszelf al Statler en Waldorf, die twee oude mannetjes op het balkon van de muppetshow.
Als het goed is, mogen we allebei naar huis vandaag! Het gevolg is dat we bij elke voetstap in de buurt van onze kamer opspringen om vervolgens al snel weer teleurgesteld te worden.

Mijn buurvrouw mag al snel naar huis, waardoor ik dus weer alleen achter blijf. Nu ben ik al een heel ongeduldig mens, maar wachten in een stinkziekenhuis maakt het niet veel beter.

De dame van de lunch lijkt net zo verbaasd als ik dat ik hier nog lig, maar deelt me vol enthousiasme mede dat ik mazzel heb, want op woensdag is het krokettendag! Nou, nou wat een feest, wat voel ik me gezegend. Oké, ze bedoelt het goed dus geef ik haar mijn mooiste lach en eet de kroket, die stiekem best lekker is, helemaal op.

Ondertussen is het al 14.00 uur, het bezoekuur begint en mijn man is er meteen. Mijn kamer is vlakbij de balie en hij heeft opgevangen dat de papieren voor mijn ontslag al klaar liggen! Natuurlijk willen we hier meer van weten, maar de zusters laten niks los. Schijnbaar mag alleen de arts hier iets over zeggen.

Mijn man gaat proberen meer informatie te achterhalen en loopt als een soort spion over de gang heen en weer, wat ontzettend op mijn lachspieren werkt. Al snel komt hij terug en ja, het ging inderdaad over mij, ik mag naar huis!

Om 17.00 uur komt dan eindelijk de arts met het verlossende woord. Het duurde zo lang, omdat ze me waren vergeten. Natuurlijk.
Maar het maakt niet uit, ik mag naar huis! Adios allemaal, tot nooit meer ziens!