Nadat de chirurg bij me is geweest op de uitslaapkamer, word ik terug naar de zaal gereden. Mijn man zit al op mij te wachten in de gang en aan zijn gezicht te zien, zie ik er net zo beroerd uit als ik me voel. Als ik terugkom in de kamer zie ik dat er nog twee mensen in de kamer liggen, een jong meisje en een vrouw van een jaar of vijftig. Ik wordt naar mijn plekje gereden en de zusters laten me alleen met mijn man.
Dan begin ik me ineens te beseffen hoe ik erbij lig. Ik heb mijn operatieschort nog aan. In mijn neus kriebelt een sponsje. Hier komt zuurstof doorheen, want het zuurstofgehalte in mijn bloed was flink gezakt. Ik til de deken op en zie dat ik geen onderbroek meer aan heb. Mijn hele onderbuik zit vol met pleisters en er zit overal bloed en viezigheid. Ik zie tussen mijn benen een slang vandaan lopen, de vloeistof die er doorheen gaat is een soort chemisch blauw/groen. Ik volg de slang en zie dat het een katheter is. Ik schrik me rot, maar de zuster die net terugkomt zegt dat die kleur komt door alle medicatie die ik heb gekregen. Eigenlijk is het toch ook wel grappig en de flauwe smurfengrappen laten niet lang op zich wachten.
Dan gaat de telefoon, mijn ouders zijn er! Michael wacht ze op in de gang en dan komen ze binnen. Ik zie dat mijn moeder wit wegtrekt. Jeetje zeg, zie ik er dan echt zo slecht uit? Met zijn drieën gaan ze rond mijn bed zitten. Zo zitten we dan, elkaar even stil aan te kijken. Ik vertel mijn ouders het goede nieuws van de rechter eileider die gered is en we kijken elkaar glimlachend aan. Mijn moeder zegt me rustig te blijven, ik hoef niks te zeggen. Dat is wel een hele uitdaging voor me, maar het lukt me toch. Na een tijdje gaan ze alle drie weer weg en laten mij achter. Ik moet een nachtje blijven, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, want ik moet er niet aan denken om nu in de auto te stappen.
De mevrouw die tegenover me ligt heeft met mijn moeder afgesproken om goed op me te letten. Zij hoeft pas morgen geopereerd te worden. De vrouw doet me wel denken aan mijn moeder. Ze is van dezelfde leeftijd en zo lief. Dat zij er is stelt me ontzettend op mijn gemak en ik val al snel in slaap.
De nacht verloopt onrustig. Aan de overkant van de gang ligt een vrouw die waarschijnlijk dement is. Ze is de hele nacht aan het gillen dat ze naar huis wil. Op een gegeven moment probeert ze dit schijnbaar ook, want de broeder roept gefrustreerd dat ze terug moet komen. Ik vind het zielig, maar moet er stiekem ook wel een beetje om lachen.
Als het licht wordt, komt de ochtendzuster me helpen met wassen. Eindelijk die smerige troep weg. Ik heb doucheschuim van rituals meegenomen, van die heerlijke vloeistof die gaat schuimen als het uit de fles komt. Eigenwijs als ik ben, denk ik dat ik het zelf wel red. Ik druk op de knop om te spuiten, maar het lukt voor geen meter. Het is een nieuwe fles en ik moet flink wat kracht zetten. Ik druk keihard op de knop, en dan gebeurt het. De vloeistof schiet er met volle kracht uit en de hele badkamer zit onder. O nee zeg, ik schaam me dood. Ik kijk naar de zuster en zie dat ze begint te grinniken. Ik zie de humor er ook wel van in en begin zo hard lachen, dat ik mijn evenwicht verlies en de zuster me op moet vangen. Als we uitgelachen zijn helpt ze me verder en begeleidt me weer terug naar bed.
Het bezoekuur begint hier al om 11.00 uur en mijn man komt meteen binnen. Ik vertel hem dat ik moet wachten tot ik gehaald word voor het maken van een CT-scan. De endometriose zat vlak langs mijn urineleider en er moet eerst gekeken worden of er geen schade is voordat de katheter eruit mag.
Ik word gehaald door een vrouw met een echt Amsterdams accent. Ze heeft droge humor en ik kom niet meer bij. Ze zet me af bij de mannen die de scan gaan maken, ook twee echte Amsterdammers. De ene na de andere flauwe grap volgt, waardoor ik meteen niet meer zo nerveus ben.
Na de scan komt 'Amsterdamse Annie' me weer halen, om me terug te brengen naar de afdeling. Mijn man grapt dat we met zijn drieën wel even een bakkie kunnen doen beneden. Ze denkt even na en zegt dan dat we dat wel even kunnen doen. Eigenlijk mag het niet, dus we moeten wel zorgen dat we niet te lang wegblijven, anders krijgen we 'mot'. Ik ben blij dat ik even van de afdeling af ben. Even in een andere omgeving.
We zorgen dat we precies op de afgesproken tijd terug zijn. Al snel komt er een gynaecoloog die vertelt dat ik naar huis mag! De katheter en het infuus worden verwijdert en daar gaan we dan weer met zijn tweeën, terug naar Julianadorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten