Nadat ik de lange, lange lijst met bijwerkingen van de hormonen had doorgenomen, schrok ik toch wel een beetje. Maar ik moet zeggen dat het, behalve de vermoeidheid, best meevalt allemaal (al zullen sommige mensen in mijn omgeving hier misschien wel anders over denken ;-)).
Wat wel raar is, is dat ik als echte koukleum het met regelmaat ineens bloedheet heb. Vooral 's nachts is dat weleens vervelend. Maar, ja als dat het ergste is.... Ik moet er vooral erg om lachen met de mensen om me heen. Puffend mijn vest uittrekken, nou daar gaat ze weer hoor.
Het enige wat wel erg verveld is, zijn de emotionele buien. En die voel je niet aankomen, die zijn er gewoon ineens. En natuurlijk altijd als je er niet op zit te wachten. Achteraf kan ik er wel om lachen, maar op het moment zelf kun je wel door de grond zakken. Je weet dat je jezelf aanstelt, maar je kan er niks aan doen, het overkomt je gewoon.
Zo had ik een heerlijke woedeaanval toen ik met mijn man naar het ziekenhuis in Haarlem moest. Ik was de hele dag al niet te genieten en had bij voorbaat mijn excuses maar alvast aangeboden. Ik heb echt bewondering voor het vermogen van mijn man om zich in te kunnen houden, want wat was ik aan het mopperen en zeuren onderweg in de auto. De bom barstte in het ziekenhuis. Na de ziekenhuisafspraak hadden we nog een andere afspraak en we moesten zo lang wachten, dat we te laat zouden komen voor deze afspraak. Ik zat mezelf zo op te fokken dat ik een paniekaanval op mezelf afriep. Toen tijdens het consult de coassistent wegliep om de arts te gaan halen, was het gedaan met me. Paniek, janken, alles bij elkaar. Ik snapte helemaal niks meer van mezelf en de wereld om me heen. Mijn man keek me luchtig aan en zei dat ik maar even koffie moest gaan drinken. Beledigd reageerde ik dat ik geen koffie lust, waarna ik vervolgens in een lachbui schoot en zo snel als de bui kwam, was hij weer verdwenen.
Een week later was het weer raak, tijdens een cursus op het werk. Ik had het de hele ochtend al bloedheet en voelde me niet echt op mijn gemak. Toen de docent aangaf dat we een filmpje gingen kijken (Ali B die bij de wereld draait door voor zijn kinderen zingt) overviel het me weer. Ik zat zowat al te janken, voordat het filmpje überhaupt begonnen was. Tot overmaat van ramp wilde het filmpje niet starten, waardoor ik er alleen maar meer tegenaan zat te hikken. Ik moest gewoon die ruimte uit. Ik vroeg de docent even mee te lopen naar de gang, waar ik haar uitlegde dat ik het filmpje niet wilde kijken vanwege privézaken. Als reactie vroeg ze me of ik het er straks even over wilde hebben met de groep. Eh, wat denk je zelf? Nee, maar bedankt. (Ze zal het wel weer goed bedoelen).
Toen het filmpje begon, ben ik naar de wc gelopen, waar ik het echt niet meer in kon houden. Terwijl ik daar zo stond te huilen, keek ik naar mezelf in de spiegel. Wat een leven is dit, janken op de wc om één of ander kutfilmpje, waar gaat het over. Als gevolg van het huilen, waren mijn ogen helemaal dik en rood geworden. No way dat dit snel weer weg zou trekken. Het liefst zou ik het lokaal inrennen, mijn tas pakken en naar huis vluchten. Maar in plaats daarvan denk ik 'Fuck it' en loop zo het lokaal weer in. Mét mijn dikke, rode ogen. Ik heb het idee dat iedereen me aanstaart, maar ik doe lekker nonchalant alsof er niks aan de hand is. Ik heb er gewoon geen zin in.
Even later moeten we in groepjes een opdrachtje doen. Mijn collega maakt een grapje over hormonen, waardoor docent nummer twee me enthousiast een hand geeft, 'O, ben je zwanger!?' Nee, maar bedankt.... Jezus wat is dit voor kutdag, nu heb ik echt helemaal zin om naar huis te gaan. Maar dat doe ik natuurlijk weer niet, ik zit alleen een beetje schaapachtig te lachen en zeg maar dat het niks uitmaakt (zij kan het tenslotte ook niet weten).
Afgezien van deze twee uitbarstingen, ging het, op een paar kleine momenten na, dus best goed. En wat natuurlijk de meest heerlijke 'bijwerking' is, geen menstruatie én geen buikpijn! Ook moet ik zeggen dat ik veel meer rust in mijn hoofd heb. We zijn al vier jaar bezig bent om zwanger te worden en te berekenen wanneer de beste kans hiervoor is. En nu hoeft dat ineens niet meer. Eigenlijk is dat best wel even prettig zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten