donderdag 9 juni 2016

Hallo, mooi leven

'In principe kunnen jullie de bij de eerstvolgende cyclus gewoon weer verder. Jullie hebben nog een cryo in de vriezer, dus er is nog een kans. Het is er misschien maar één, maar het is er wel één.'

In theorie ziet alles er goed uit. Natuurlijk zijn er risico's, want het bevruchte eitje moet wel goed ontdooien en daarna weer die lange wachtweken om te kijken of je dan echt zwanger bent. Maar er zijn ook voordelen. De volgende ronde zal een stuk minder intensief zijn dan de vorige, want nu hoef ik geen hormonen te spuiten en een punctie om eitjes te oogsten is deze ronde ook niet nodig.

We hebben altijd geroepen dat we doorgaan, we zullen geen pauze inlassen tot we een kindje in onze armen hebben. Maar als alles altijd maar daarom draait, leef je dan nog wel? Waar blijft dan het genieten wat we nu zo graag willen doen? 

Eigenlijk is het een onmogelijke en vreemde keuze. Want als je al zo lang bezig bent, wil je niet langer  meer wachten. Maar aan de andere kant, als je al zo lang bezig bent, kunnen die paar maanden er ook nog wel bij. Toch?

Mijn man en ik kijken elkaar aan. Ik zie in zijn ogen dat we, zonder wat tegen elkaar gezegd te hebben, hetzelfde denken. We willen nú genieten, we willen leven. We willen even niet overal bij na hoeven denken en gewoon doen waar we op dat moment zin in hebben. En ja, we weten dat de vijand op de loer ligt. De vijand die endometriose heet kan altijd weer roet in het eten gooien. Maar ik weiger om die hufter alle macht te geven en ons hele leven te laten bepalen.

Ik hoor mezelf tegen de gynaecoloog zeggen dat we een paar maanden willen wachten. Wanneer we weer verder gaan, dat zien we dan wel weer. En zodra ik het gezegd heb, voel ik een last van mijn schouders vallen.

Hallo, mooi leven. Hier zijn we weer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten