Kwaliteit van leven

7 juni 2017

Welk cijfer geeft u aan uw kwaliteit van leven?

Jeetje, wat een vraag zeg. Mijn hele leven. Ik moet nu binnen 30 seconden een cijfer voor de kwaliteit van mijn hele leven geven. Ik voel me gelukkig, ik denk tenminste dat ik gelukkig ben. Eh, een 7,5 of een 8 misschien? In mijn ooghoek zie ik mijn man Michael met zijn ogen draaien. O. Was dat een fout antwoord? Ja, hallo zeg, mag ik even zelf uitmaken welk cijfer ik aan mijn leven geef?

De arts vraagt aan hem wat hij ervan vindt. En dan hoor ik alle feiten voorbij komen, alle feiten waar ik nooit aan wil denken en waar ik altijd voorbij gas. De klachten worden de laatste maanden weer erger, ja dat klopt. Meer buikpijn, meer darmklachten, maar bovenal meer vermoeidheid en de menstruaties beginnen weer erger te worden. Michael kijkt me aan en zegt dat ik 's avonds amper nog wat kan doen omdat ik steeds zo moe ben. Een 6 komt volgens hem meer in de buurt. Tja, nu kan ik er eigenlijk niet meer omheen. De arts geeft aan objectief te willen blijven, maar dat hij inschat dat het cijfer van Michael dichter in de buurt komt dan die 8 die ik denk te halen. Ik kijk naar mijn, ondertussen friemelende, vingers en moet ze gelijk geven. Het is wel voldoende, maar dik voldoende is misschien een beetje overdreven.

Want laten we wel wezen, we zijn niet voor niets helemaal naar het VU medisch centrum afgereisd voor een afspraak met een endometriose specialist. Nu bijna drie maanden geleden waren we in dit ziekenhuis voor een informatieavond, waar deze specialist een presentatie gaf. En we kwamen al snel tot de conclusie dat een specialist toch wel een verstandig idee was.

De arts vraagt of ik een onderzoek wil, en natuurlijk wil ik dat. Ik wil niets liever dan dat iemand die er verstand van heeft eens even een kijkje neemt.

Eerst wordt mijn buik gevoeld en wordt er gekeken naar de littekens van de operaties. Dit ziet er goed uit. Daarna krijg ik een inwendige echo. Vol walging, maar toch gefascineerd kijk ik naar het scherm. Daar, op mijn darm zit een plakkaat endometrioseweefsel. Het zit op mijn dikke darm, net boven de endeldarm. De arts legt uit dat je de darm kan zien als een soort tuinslang. Op het stuk waar de endometriose op de darm zit, groeit en duwt het een beetje naar binnen, waardoor de darm daar smaller wordt. Hetzelfde als wanneer je met je vingers een tuinslang zou dichtduwen. Tja dat verklaart dan alvast een hoop van de klachten.

Bij de linkereierstok is een endomtriosecyste te zien, maar dit is geen verrassing, want die zit er al anderhalf jaar. Wat wel als een verrassing komt, is dat de arts vermoed endometriose in de baarmoederwand te zien. Al kan hij dit met een echo niet met honderd procent zekerheid vaststellen. Daar schrik ik toch wel een beetje van. Ik dacht altijd dat de problemen niets met mijn baarmoeder te maken hadden. Alles was slecht, behalve de baarmoeder. En daar had ik dan nog een soort van berusting in. Als de baarmoeder maar goed is, dat is tenslotte de plek waar een baby'tje in moet groeien.

Ik stop deze informatie nog even in een vakje achterin mijn hoofd, kleed me weer aan en loop met de arts mee terug naar zijn spreekkamer. Daar vat hij nog even samen wat er is besproken en brengt hij een advies uit.

Op dit moment ben ik in afwachting van of het embryo blijft plakken. Als dit gebeurt: 'Hiep, hiep, hoera!' (Serieus, de woorden van de arts). Als dit niet gebeurt adviseert de arts om een pauze in te lassen om mijn lijf even wat rust te gunnen. Het beste is dan om een hormoonkuur te nemen waardoor de cyclus platgelegd wordt. Dan kan alles zoveel mogelijk tot rust komen. In juli krijg ik dan een mri-scan. Hierop is meer te zien dan op een echo. In augustus heb ik dan weer een afspraak bij deze arts en wordt het plan van aanpak voor het vervolg besproken. Verder met een volgende cryo, we hebben er immers nog twee in de vriezer, of misschien dat er eerst andere maatregelen nodig zijn. Oke, die laatste opmerking gaat nog even in het vakje achterin mijn hoofd bij de rest.

Voordat we terug naar huis gaan, bedanken we de arts hartelijk. Wat een fijne man en wat fijn dat hij zo zijn best voor ons doet. We hebben een hoop om over na te denken, maar ik weet zeker dat we er samen uitkomen en dat we gaan doen wat het beste is voor mijn lijf én voor een hopelijk toekomstige baby.