Rust

23 augustus 2017

Michael en ik zitten in de auto onderweg naar het VU en ik word steeds zenuwachtiger. Ik krijg echt weer zo'n gevoel dat ik moet kotsen. Ik probeer de situatie te relativeren. De uitslag is al bekend, ik kan er toch niks meer aan doen. Maar, ook al roep ik altijd dat ik uitga van het slechtste, dat kan ik gewoon niet. Daar ben ik veel te positief voor ingesteld. Uitgaan van het beste kan ik echter ook niet zo goed, want daarmee ben ik al teveel op mijn bek gegaan.

We zijn lekker op tijd in het VU, dus deze keer gelukkig geen stress over mogelijk te laat komen. In de wachtruimte besluit ik een spelletje op mijn telefoon te doen, want dan gaat de tijd lekker snel. En inderdaad, voor ik het weet, worden we al geroepen door de arts.

Eerst hebben we het even over hoe het nu met me gaat. Ik negeer het reflex om 'O, goed hoor' te zeggen en, terwijl ik aan mijn trouwring zit te pulken, geef ik eerlijk toe dat het niet zo lekker met mijn lijf gaat. Mijn darmen doen zowat niets meer, ik heb dag en nacht de ene opvlieger na de ander en ik slaap slecht. Ik voel me op dit moment echt uitgeput.

Vervolgens krijgen we dan de uitslag van de MRI.
Het endometrioseweefsel op mijn dikke darm, blijkt groter dan met de echo gezien werd. Er zit zo'n 7 á 8 centimeter op de voorkant van mijn darm, waardoor ook mijn baarmoeder weer aan mijn darm vastzit. De arts adviseert niet te opereren, omdat er dan 8 centimeter darm verwijdert moet worden. Dit is een heftige operatie en de gevolgen kunnen ook vervelend zijn (bijvoorbeeld 10 keer per dag naar het toilet moeten).
Het endometrioseweefsel wat vermoedelijk in mijn baarmoederwand zou zitten, is niet bevestigd door de MRI, mijn baarmoeder ziet er goed uit! Yes!
De cyste bij mijn eierstok is relatief klein en hoeft ook niet operabel verwijdert te worden.
Een operatie heeft ook geen positieve invloed op de zwangerschapskansen, dus dat is gewoon niet nodig.

Wat een opluchting, ik hoef niet geopereerd te worden. In plaats daarvan adviseert de arts om het lucrin gebruik te continueren tot en met december, om zo de endometriose rustig te houden. Ik blijf dan dus de rest van het jaar in de kunstmatige menopauze. Ik krijg medicijnen voor de bijwerkingen van de lucrin, zakjes poeder voor de stoelgang en tabletten voor de overgangsklachten.

De arts geeft aan dat het belangrijk is mijn lichaam nu wat rust te gunnen. Ondanks dat ik eigenlijk zo snel mogelijk door wil met het vervullen van onze kinderwens, moet ik het wel met hem eens zijn. Ik heb de afgelopen jaren erg veel van mijn lijf gevraagd. Het is de juiste beslissing om mijn lijf wat rust te gunnen.

Maar, wat is dit raar zeg. Al bijna zes jaar zijn wij actief bezig met onze kinderwens, zes jaar. En nu een half jaar helemaal niks. Niet hoeven spuiten, geen echo's, geen cyclusdagen tellen, niet hoeven wachten op de uitslag van het een of ander. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik helemaal de weg in mijn leven weer opnieuw moet vinden.

En nu is het aan mij. Ik ga mijn best doen de komende maanden niet te zien als wachten, maar als een rustperiode. Misschien ga ik zelfs wel even genieten van het feit dat ik er even niet mee bezig hoef te zijn. Misschien.....