6 april 2018
Pauze staat gelijk aan rust. Tenminste, dat zou je denken. Maar dat blijkt dus niet altijd zo te zijn.
Even recapituleren. 12 juni 2017 had ik een negatieve zwangerschapstest na de terugplaatsing van een cryo. Toen hebben Michael en ik samen met de specialist besloten dat we een pauze in zouden lassen. Ik kreeg lucrin injecties, zodat ik een half jaar in de kunstmatige overgang zou raken. Dit half jaar zou dan half december eindigen, een periode welke wij allebei niet zo prettig vonden om weer te starten met vruchtbaarheidsbehandelingen, zo voor de feestdagen. Dus, we besloten er dan zeven maanden van te maken.
De laatste spuit lucrin zette ik op 6 oktober. Een spuit met een werking van drie maanden. De lucrin zou dan logischerwijs ongeveer 6 januari uitgewerkt zijn en dan konden we weer verder. Haha, dus niet. Het is nu 6 april, nog eens drie maanden verder, en de menstruatie is nog steeds niet in zicht. We hebben nog steeds pauze. En waar deze pauze in het begin geweldig voelde, voelt deze nu meer als een verplichting.
Weer even terug naar de zomer van 2017, waar de woorden van de specialist misschien wat hard aankwamen, maar waarvan ik wist dat ze wel de waarheid weerspiegelden. Ik heb de afgelopen jaren veel te veel van mezelf en mijn lichaam gevraagd. Ik ging maar door en door en door, zonder over de consequenties na te denken. Of beter gezegd, over de consequenties heen te walsen. Want opgeven, dat staat niet in mijn woordenboek. Maar jezelf en je lichaam rust gunnen, dat is niet hetzelfde als opgeven. Het is een weloverwogen keuze om datgene te doen wat het beste voor je is.
Het beviel me allemaal uiterst prima. Ik had nagenoeg geen last meer van mijn lichaam, behalve dat ik nog steeds erg moe was, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven dat ik leid, dat heb ik geaccepteerd. Even niet bezig zijn met dagen, weken, maanden tellen, medicijnen spuiten en slikken en een leven leiden waarbij alles staat in het teken van zwanger proberen te worden. Een hele omschakeling, maar ik merkte al snel dat op deze wijze het leven leiden veel voordelen met zich meebracht. Wat een rust, er is weer ruimte om je druk te maken om andere dingen. En dan merk je dat je ergens druk om maken eigenlijk helemaal niet is waar het om draait in het leven. Het valt het best te omschrijven als dat je eindelijk weer eens leeft. Gewoon leeft en verder niks.
Het ging een hele tijd goed, tot de laatste weken. Iedereen die de afgelopen jaren mijn verhaal volgt, weet dat wachten een onderdeel is geworden van mijn leven. En waar ik er normaal gesproken niet aan moet denken weer ongesteld te worden, is dit de laatste weken hetgeen ik het allerliefste wil. Ik kijk niet uit naar de pijn en het bloed en mezelf beroerd voelen. Maar wat ben ik er aan toe om weer verder te gaan.
De pauze was en is goed, dat weet ik. En ik weet ook dat mijn lichaam heel goed zelf aan kan geven wanneer hij er klaar voor is. Maar na tien maanden pauze en rust ben ik er zo aan toe om weer verder te gaan. Ik zit met al deze energie om te steken in het navolgen van onze droom. En ik voel dat mijn lichaam zich er ook klaar voor maakt. De laatste weken voel ik het gewoon aan alles. Maar dat laatste stukje, dat laatste stapje, dat komt nog even niet.
Ik leef in overtuiging van het feit dat alles gebeurt met een reden en dat toeval niet bestaat. En ik weet dat we soms nooit antwoord zullen krijgen op 'het waarom', maar wat zou ik in dit geval toch graag eens een antwoord krijgen op die vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten