Het was maar een droom

12 juni 2017

Een test met twee streepjes, hij is positief! Mijn ouders zijn erbij en we vallen elkaar in de armen. Ik bel mijn broertje en schoonzusje in Noordwijk en binnen een minuut zijn ze er. We lachen en huilen met zijn allen, wat een feest! Zie je nou, uiteindelijk komt het allemaal wel goed! En dan word ik wakker..... Het was maar een droom.

Verward kom ik overeind. Jeetje zeg, wat een rotdroom, het leek zo echt allemaal. Waarom moet ik dit nu weer dromen? Nog een beetje slaperig stap ik uit bed om te douchen en daarna vertrek ik naar het ziekenhuis. Mijn ontbijt sla ik vandaag een keertje over, want ik heb echt geen trek in eten. Het lijkt wel of er een steen in mijn maag ligt.

In het ziekenhuis lever ik mijn urine in en dan ga ik weer terug naar huis om op het telefoontje te wachten. Het telefoontje met heel goed of heel slecht nieuws. De afspraak is dat er tussen 11.00 en 13.00 uur gebeld wordt. Ik houd er rekening mee dat het 13.00 uur wordt, dan valt het alleen maar mee als ze eerder bellen.

Om 11.15 uur gaat de telefoon. En het is slecht nieuws. Het embryo is niet blijven plakken. Ik ben niet zwanger. Vol verdriet hang ik de telefoon weer op. Het was zo mooi geweest. Michael is vandaag jarig en ik had hem zo graag het mooiste cadeau dat er bestaat gegeven. Maar het mag weer niet zo zijn.....

We besluiten samen om het advies van de arts in het VU ter harte te nemen en te gaan voor een paar maanden rust. Met de gynaecoloog in Den Helder spreek ik af dat ik lucrin ga gebruiken om in de kunstmatige overgang te gaan. Deze moet via een injectie in de buik toegediend worden, dus dat kan ik zelf doen. Dat vind ik toch prettiger dan dat iemand anders de spuit in mijn bil zet.

In juli heb ik een MRI scan gepland staan en in augustus krijgen we de uitslag. Maar eerst nu even helemaal niets. Nu gaan we de tijd nemen om alles even te laten bezinken en vooral om mijn lichaam de hoognodige rust te geven. En ook al vind ik alles wat gaat gebeuren best spannend, stiekem kijk ik er ook wel een beetje naar uit.

De formaliteit

10 februari 2017

De dag van 'de formaliteit' is aangebroken. Het is bijna 9.00 uur  en ik ben in het ziekenhuis in Den Helder om urine in te leveren voor de zwangerschapstest. Ik haal een potje en een laboratoriumbrief op bij de poli gynaecologie, ga naar het toilet en lever het resultaat in bij het laboratorium. Daarna terug naar huis en dan is het wachten op het telefoontje van de gynaecoloog. Erg spannend vind ik dat deze keer niet, want ik weet de uitslag toch al.

Rond 11.00 uur gaat de telefoon. Het eerste wat de gynaecoloog me vraagt is hoe het met me gaat. Kijk, zo hoort het nou, denk ik bij mezelf. Zo fijn dat er ook eens vanuit een persoonlijk uitgangspunt gekeken wordt.

Ik vertel dat het niet zo goed met mijn lijf gaat en stel al mijn vragen die ik heb met betrekking tot de ontsteking.

De gynaecoloog legt uit dat het zeer aannemelijk is dat de ontsteking het gevolg is van het aanprikken van de endometriosecyste tijdens de punctie twee weken geleden. Hierbij zijn hoogstwaarschijnlijk bacteriën in mijn buik terecht gekomen en de antibiotica die ik daar toentertijd voor heb gekregen heeft niet aangeslagen. Vandaar de aanname dat het om een ontsteking in het kleine bekken gaat. Zie je wel, dus toch die rotendometriose weer....

De gynaecoloog vraagt of ik al een controle afspraak heb, wat niet zo is. Hij zegt me dat het wel belangrijk is om deze in te plannen, want we moeten goed in de gaten houden hoe het er daarbinnen aan toe gaat. Hij zegt dat ik rustig aan moet doen en ik me geen zorgen hoef te maken zolang de verhoging niet toeneemt.

De gynaecoloog checkt nog even bij me of ik al wist dat ik niet zwanger ben. Ja, dat wist ik al. Maar dan het goede nieuws. De overige vier embryo's hebben allemaal goed doorgedeeld, dus we hebben vier cryo's! Volgens hem hebben we er deze poging dus alles uitgehaald wat er in zat en dat is echt positief. Dat ben ik helemaal met hem eens.

De komende periode gaan we gebruiken om mijn lichaam helemaal tot rust te laten komen en dan zullen we weer verder bespreken wanneer we verder kunnen gaan. Eerst heb ik volgende week nog een afspraak ter controle, zodat we zeker weten dat we (weer) met een schone lei kunnen beginnen.

Zoals afgesproken, zit ik een week later weer in de wachtkamer. Het is druk en ik zie al snel dat ik weer in 'het dikke buiken spreekuur' terecht ben gekomen. Wat ik dan nog niet weet is dat het 45 minuten zal duren voordat ik eindelijk aan de beurt ben. Deze keer heb ik een andere gynaecoloog, die niet helemaal goed door heeft gekregen wat ik hier precies kom doen. De beste man begint over de cryo terugplaatsing en wanneer we weer verder willen. Eh, tja, denk ik.

'We willen zo snel mogelijk weer verder, maar dit soort dingen bespreek ik liever als mijn man er ook bij is. Ik kom eigenlijk voor een controle van de ontsteking.'
'O. Heb je na de eerste bloedafname al een herhaling gehad?' 'Nee.'
'O'.

De gynaecoloog zeg dat een echo niet nodig is (gelukkig) en ik krijg een brief voor het laboratorium mee om nogmaals mijn bloed af te laten nemen. Dan kunnen ze zien hoe het met de ontstekingswaarden in mijn bloed gaat. Morgenochtend word ik dan gebeld en naar aanleiding van de bloedwaarden kunnen we dan verder bespreken wanneer we de terugplaatsing van de cryo kunnen gaan plannen. De gynaecoloog biedt nog even zijn excuses aan dat ik hiervoor zo lang heb moeten wachten, maar het geeft niet, daar kan hij ook niets aan doen.

Ik loop meteen langs het laboratorium om bloed te laten prikken en dan ga ik weer naar huis. Hopend dat de bloedwaarden goed zijn en we weer verder kunnen.

De volgende ochtend belt de gynaecoloog met goed nieuws. De ontstekingswaarden zijn nog niet helemaal weg, maar wel ontzettend gedaald. Dit betekent dat we bij de eerstvolgende menstruatie meteen weer verder kunnen voor de terugplaatsing van een cryo. Wow, dat is echt ontzettend goed nieuws! Vier cryo's in de vriezer, één daarvan moet toch een winnaartje zijn, zou je denken.