'Operatie buik kijken'

11 december 2014

Oké, dat 'tot nooit meer ziens' was dus niet helemaal juist. Twee maanden nadat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, lig ik hier weer. Alleen lig ik nu niet te wachten tot ik weer naar huis mag, maar lig ik te wachten tot ik opgehaald wordt voor de allereerste operatie in mijn hele leven.


Vandaag gaan twee artsen even in mijn buik kijken. Als gevolg van de ontstekingen in mijn eierstokken kunnen er verklevingen ontstaan zijn en omdat we al bijna 3 jaar bezig zijn om zwanger te worden, willen ze uitsluiten dat er iets aan de hand is daarbinnen. Daarnaast denken ze misschien ook een oorzaak te kunnen vinden voor alle fysieke klachten die de laatste tijd steeds erger worden.


Ik zit in kleermakerszit op het enige bed in deze eenpersoonskamer met uitzicht over de duinen.

Ik heb me net omgekleed in een prachtig sexy en modieus blauw schort. Vanaf de brede vensterbank zit mijn man naar me te grinniken en ik kan niet anders dan dit terug doen. We zijn zo nerveus dat dit eigenlijk het enige is wat we kunnen doen.


Tegenover het bed hangt een klok, die veel langzamer lijkt te tikken dan mijn klok thuis. De zuster komt langs om te vertellen dat het iets uitloopt waardoor ik een half uur later aan de beurt ben en automatisch tikt de klok nog langzamer. Mijn kamer is, net zoals de vorige keer, vlakbij de balie en elke keer als de telefoon gaat luisteren we extra goed, zal ik dan nu aan de beurt zijn?

Na een ochtend die veel te lang duurde, word ik dan eindelijk gehaald door twee zusters. Mijn lichaam schreeuwt een gevoel van tweestrijd uit. Eindelijk ben ik aan de beurt en hoef ik niet meer te wachten, maar ik wil dit helemaal niet, ik wil niet geopereerd worden!


Ik geef mijn man een dikke knuffel en een kus en daar ga ik dan, op een bed door de gang, net alsof ik niet zelf zou kunnen lopen. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken en mijn keel wordt dik, maar ik slik het snel weg en doe net of er niks aan de hand is. Ik ga hier echt niet zitten janken op dat bed.


De zusters zijn lief en maken grapjes, maar de helft van wat ze zeggen hoor ik niet. Ik heb al mijn energie en aandacht nodig om de paniekaanval die steeds harder aanklopt niet binnen te laten.


En dan gaan we de operatiekamer binnen. Het ziet er eigenlijk net zo uit als in films en series. Door alle grote lampen is de kamer licht en overal staat apparatuur. Er lopen allemaal mensen rond met kapjes voor hun mond en op hun hoofd.  Ik word aangesloten op een hartmonitor. Het geluid dat eruit komt lijkt meer op een nieuw dancenummer uit de top 40 dan op mijn hartslag.


De anesthesist die de narcose toedient geeft als tip om aan iets fijns te denken bij het in slaap brengen en vraagt of ik al iets bedacht heb. Glimlachend zeg ik ja. Het infuus wordt aangebracht en er wordt een kapje op mijn mond gezet. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan dat speciale moment op die ene prachtige dag. Ik kijk hem aan, hij kijkt mij aan, en, vlak voordat ik wegzak in een diepe slaap, geven we elkaar onze eerste kus als man en vrouw.


Ik weet niet hoe laat het is als ik weer wakker word, ik weet alleen dat ik lig te trillen van de kou en dat ik iemand keihard hoor krijsen. Ik doe één oog open en zie een zuster staan: 'Zo mevrouw, nu echt wakker?'. Verbaasd kijk ik naar de klok, maar ik kan zonder mijn bril niet zien hoe laat het is. Ik knijp mijn ogen samen en zie dat het uren later is dan dat het zou moeten zijn volgens de planning. Ik roep dat ik meteen mijn man moet bellen, wat zal hij zich zorgen maken! Maar ik mag niet bellen, ik moet blijven liggen en krijg een waterijsje. Ik probeer overeind te komen, maar dat lukt natuurlijk voor geen meter. Oké, nu ben ik echt pissig. Ik lig hier als een klein kind in een bed met een ijsje, terwijl ik alleen maar naar mijn man wil. Tot overmaat van ramp begint de vrouw naast me een heel verhaal tegen me af te steken met haar schelle stem en hoor ik nog steeds dat geschreeuw wat verderop uit de kamer komt.

Ik bedenk me dat het helemaal niet uitmaakt hoe laat je wakker wordt, een ochtendhumeur is van alle tijden.


Als mijn ijsje op is, mag ik naar de afdeling terug waar mijn man net aankomt. Het enige wat ik nu wil is eten en vooral veel drinken, want als ik naar de wc ben geweest, mag ik naar huis! Ik prop twee broodjes met chocopasta naar binnen en gooi er een halve liter water achteraan. Na een half uur pers ik er op de wc een paar druppels uit en mijn man haalt de zuster, die zegt dat ik naar huis mag. Mijn infuus wordt er uitgehaald en mijn man gaat beneden een rolstoel halen.

De zuster vraagt aan me of het nog wel gaat. Stiekem begin ik me behoorlijk beroerd te voelen, maar dat ga ik natuurlijk niet zeggen. Straks willen ze me hier houden. Ik zeg dat ik me prima voel en ze loopt gelukkig weg. Ondertussen voel ik me steeds beroerder. Ik bedenk me net dat ik misschien niet alles naar binnen had moeten proppen, als mijn man aankomt met de rolstoel. Ik spring uit bed, naja iets wat op springen lijkt, ren naar de wc en kots alles er weer uit. Ik zit op mijn knieën tegen de wc aangeleund en kan alleen maar heel hard huilen.


Nadat de zuster me streng toespreekt, mag ik toch gewoon naar huis. Ik hoor haar nog wel even tegen mijn man zeggen dat hij goed op me moet passen. Ik ben al bijna beledigd, want ik kan heus wel op mezelf passen. Maar dan bedenk ik me al snel dat ze misschien toch wel gelijk heeft. En daar gaan we dan, ik als een invalide in een rolstoel en mijn grote, brede, sterke man erachter.