Bloedzenuwachtig zit ik in de wachtkamer van de gynaecoloog. Mijn man is een stuk rustiger. Hij is veel beter in relativeren dan ik. Soms ben ik daar weleens jaloers op. Ik weet dat ik me niet druk moet maken. Als het al slecht nieuws zou zijn, kun je daar toch niks aan veranderen. Maar als ik hier dan zo zit, kan ik het gewoon niet helpen. Ik heb hier al zo vaak gezeten, ervan uitgaande dat we goed nieuws zouden krijgen. En al zo vaak bleek dit een grote leugen. Ik kan het niet opbrengen om rustig te blijven en laat het maar gewoon over me heen komen.
En dan is het zover. De allesbeslissende echo, de echo die gaat bepalen of we mogen beginnen of niet. Ik ga in de stoel liggen en, zoals altijd, kijk ik schuin omhoog, naar het kleine beeldschermpje waar zo mijn binnenkant weer op te zien is. Rechts ziet er zoals altijd goed uit. Ook al is dit logisch, zeker door de medicatie van de afgelopen maanden, toch blijft het spannend, want je weet het maar nooit.
De cyste links zit er nog steeds, ook is hij helaas niet geslonken onder invloed van de medicatie. Net als de moed me in de schoenen begint te zakken, maakt de gynaecoloog de opmerking dat dit niet uitmaakt. Nee, hij zit er nu eenmaal, dat is een feit en daar zullen we het mee moeten doen.
Ik ben zo opgelucht dat ik wel kan janken. Al die tijd ben ik zo bang geweest dat ik misschien toch eerst geopereerd zou moeten worden. Nu ik hoor dat dit niet zo is, kan ik de gynaecoloog wel zoenen (spreekwoordelijk dan). Met een vriendelijke lach op zijn gezicht, vertelt hij me dat we er klaar voor zijn. We kunnen gaan beginnen!
Hij geeft me een schema mee waar precies op staat wanneer ik welke medicatie bij mezelf moet injecteren en wanneer de eerste controle echo is. Jeetje wat is dit spannend zeg, en wat komt het dichtbij nu.
Voordat we naar huis kunnen, moet ik nog even langs de verpleegkundige voor prikinstructies. Ja, dat prikken gaat nog wat worden met mijn naaldenfobie. Ik heb heel lang gedacht dat mijn man het maar moest doen, maar nu ik hier zo zit beslis ik dat ik het toch zelf ga doen. Ik overtuig mezelf ervan dat ik me niet zo aan moet stellen. Schouders eronder en gaan. Na een uitgebreide uitleg is het dan zover. Ik krijg een prikpen in mijn handen die ik in mijn buik moet prikken. Op dit moment kom ik erachter dat ik mezelf toch nog niet zo goed overtuigd heb, want het zweet breekt me uit en mijn hart klopt in mijn keel. Na een diepe zucht probeer ik met trillende handen in één keer de naald door mijn huid te duwen. Dit gaat natuurlijk faliekant mis. Ik twijfel teveel, waardoor de naald half buigt. Ik schaam me dood. De verpleegkundige laat het me nog een keer doen en dan lukt het wel! Ha, ik voel mezelf echt stoer en kijk vol trots mijn man aan, die op zijn beurt weer vol trots naar me terug kijkt.
We zijn er klaar voor, zowel mentaal als fysiek. Ontspannen lopen we vol goede moed het ziekenhuis uit, ons nieuwe avontuur is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten