Loslaten

17 mei 2016

Ik word huilend wakker en besef me meteen waar ik ben. Ik lig in de uitslaapkamer van het ziekenhuis. De 'sedatiezusters' staan nog bij mijn bed. Ik kijk ze aan en ze kijken met lieve ogen terug. Ik veeg mijn tranen weg en zeg ze hoe lief ik ze vind. Ik zeg zelfs dat ik zoveel van ze hou. Hé, wat? O mijn God, dat komt vast door de medicijnen. Gelukkig kunnen ze erom lachen. Ze gaan weg om ruimte te maken voor de gynaecoloog. Alles is goed gegaan, gelukkig. Ik vraag hem of ik over vier dagen weer kan werken. Hij zegt lachend dat ik eerst maar eens moet kijken hoe het over een paar dagen met me gaat. Hij geeft me nog een hand en dan loopt hij weg.

De afgelopen dagen waren zenuwslopend. Zaterdagavond brak de hel los. Mijn buik besloot toch uit zichzelf met een grote schoonmaak te beginnen en ik bleef maar naar de wc rennen. Na de eerste paniek werd ik al snel rustiger, het komt zoals het komt en je kunt er toch niks aan doen.

De volgende ochtend stopte het bloeden, maar ik bleef wel hevige buikpijn houden. Omdat ik het niet vertrouwde, heb ik dinsdagochtend meteen de gynaecoloog gebeld. Ik moest eerst voor een echo komen, om te kijken of- en wat er nog in mijn buik zat. Op de echo was te zien dat het vruchtje eruit was, maar dat er nog wel placentaweefsel aanwezig was. Hier kwam dus de buikpijn vandaan. Dit was ergens toch wel een opluchting, want het had zomaar weer een opvlamming van de endometriose kunnen zijn.

Maar goed, alles is dus goed gegaan. Mijn buik is schoon en zodra het bloeden over een paar dagen gestopt is, kunnen we weer verder, we kunnen weer aan de toekomst gaan denken.

Wat we nu vooral willen, is genieten van het leven. Want zo zwaar als het leven is, zo mooi is het ook.