14 november 2016
Het is een dag later en ik lig weer in de stoel bij de gynaecoloog. De cyste is niet verder gegroeid, maar de gynaecoloog geeft aan dat er in een dag tijd niet zoveel over gezegd kan worden. Ik krijg een afspraak voor over twee dagen en weer dezelfde boodschap mee. Als de cyste groeit, moeten we stoppen met deze ICSI poging. De gynaecoloog geeft nog aan dat hij hoopt dat de cyste vanzelf weggaat, dit schijnt regelmatig te gebeuren.
Ik baal als een stekker, want over twee dagen heb ik vroege dienst en ik kan mijn dienst niet ruilen naar een late, want ik heb afspraken staan. Gelukkig is mijn collega zo aardig om wat eerder te beginnen, zodat ik voor mijn werk even langs het ziekenhuis kan.
In het ziekenhuis krijg ik helaas slecht nieuws. De cyste is gegroeid en is nu ruim 3,5 cm. Deze ICSI poging wordt dus gestopt. Over twee dagen is er een fertiliteitsoverleg met alle gynaecologen. Mijn situatie zal dan besproken worden. Ik moet een belafspraak met de gynaecoloog maken om te horen welke afspraken er in het overleg zijn gemaakt.
Ik voel me verslagen. Ik ben kapot. Mijn lijf was al kapot, maar mijn hoofd nu ook een beetje. Ik ben gewoon even helemaal klaar met alles. Mijn man en ik zullen blijven vechten en we geven nooit op, maar ik begrijp steeds beter dat er mensen zijn die dit allemaal niet meer kunnen en willen. Tegenslag na tegenslag en dan toch nog door blijven gaan. Wie hou je eigenlijk voor de gek. Waarom doe je dit jezelf nog aan. Ja het antwoord is simpel. Voor dat ene geluk, voor dat kleintje wat zo gewenst is. We gaan gewoon door met vechten, we leggen ons er niet bij neer. En uiteindelijk zullen we het winnen van mijn lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten