zondag 2 september 2018

Met zijn allen genieten



5 juli 2018

Ik ben echt kapot. We zijn vannacht thuis gekomen van een heerlijke vakantie in Spanje. We hebben twee weken volop genoten van het mooie weer, de rust en elkaar. We waren vannacht rond 3.00 uur thuis, ik vermoed dat ik rond een uur of 4.00 sliep en vanaf 7.30 begon één van de katten ieder uur te miauwen. Dat doet hij anders nooit, maar hij zal ons wel gemist hebben, ofzo.

Het is 10.00 uur als ik besluit om toch maar mijn bed uit te komen. Nog 5 uur, 5 uur voordat we weer even mogen gluren naar ons kindje. Vandaag is de eerste termijnecho, ook wel 'twaalfwekenecho' genoemd. Als deze ook weer goed is, zijn we uit de gevarenzone. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het nog mis kan gaan, maar het grootste risico is dan echt voorbij.

Nog voor de terugplaatsing voelde deze poging al uiterst goed. Het schijnt dat vrouwen dat weleens vaker hebben bij een zwangerschap. Ze weten gewoon dat het goed is, maar kunnen niet uitleggen waarom. Dat heb ik nu dus ook. En daarnaast kun je er vanaf de buitenkant gezien ook echt niet meer omheen. Ik kijk nog eens naar mezelf in de spiegel en waar 3 maanden geleden een klein rolletje vet zat, zit nu toch echt een behoorlijk -niet vet- buikje. Het was in Spanje elke dag een overdenking van een kwartier wat ik die dag nu eens aan zou trekken, omdat in de tweede week daar de helft van de kleren die ik meehad niet meer lekker zaten of pasten.

Eigenlijk ben ik niet zo zenuwachtig voor vandaag, ik heb er gewoon heel erg veel zin in! Na het ontbijt houd ik me bezig met het opruimen van alle spullen en wassen draaien. Michael stoft en zuigt ondertussen het hele huis, wat echt heel hard nodig is, twee weken vakantie plus drie katten in huis is een bende, dat kan ik je wel vertellen. In ieder geval zorgt het er wel voor dat de tijd deze ochtend lekker snel voorbij gaat.

We komen lekker op tijd aan in het ziekenhuis, waar we vervolgens bijna 30 minuten moeten wachten. Kijk, dat begrijp ik dan op zich eigenlijk prima. Er kan altijd wat tussen komen en er kunnen onvoorziene omstandigheden zijn. Maar ik vind eigenlijk dat ze voor 'spannende gevallen' iets moeten bedenken waardoor de wachttijd niet langer dan vijf á tien minuten is. Stel je voor dat je voor een extra echo komt omdat je bloed verliest en je zit dan 30 minuten of langer te wachten (echt gebeurd in een vorige zwangerschap). Dan wordt je toch helemaal gek? Of ligt het aan mij en is voor andere mensen een afspraak altijd spannend, hoe lang je ook zwanger bent?

Maar goed, wat ik er eigenlijk mee wil zeggen, is dat ik door het wachten zenuwachtig wordt. En dat vind ik echt super irritant. Want ik was echt helemaal niet zenuwachtig, maar bij elke minuut na 15.00 uur, lijkt mijn hartslag iets omhoog te gaan. Ik zit een beetje in mijn stoel te wiebelen, kijk wat om me heen en kijk nog eens naar het scherm van mijn telefoon zonder iets te zien.

Tegen 15.30 uur is het dan eindelijk zo ver! We lopen helemaal naar het einde van het smalle gangetje. Tijdens het lopen heb ik een mantra in mijn hoofd: 'Naar links, naar links, naar links'. Aan de linkerkant zitten namelijk de behandelkamers, rechts zitten de spreekkamers. Ik wil eerst naar de baby kijken en daarna gaan we wel praten over waar er dan ook over gepraat moet worden.

De verloskundige slaat af naar links en ik slaak een zucht van opluchting. Voordat ik in de stoel klim, vraag ik eerst nog wel even of de echo inwendig moet, of dat het met deze termijn uitwendig gaat. Het laatste is het antwoord. Ik mag zelfs mijn slippers aanhouden.  Dat is toch wel apart, ik kom al vijf jaar in dit ziekenhuis, op deze afdeling, en dit is de eerste keer dat ik helemaal niets uit hoef te trekken. 

Ik krijg koude gel op mijn buik, het echo-apparaat wordt erop geduwd en dan zie ik het, een ienieminie dansend poppetje. Vijf centimeter lang, maar alles zit er al op en aan. Ik kijk naar het kleine, mooie mensje in mijn buik, welke alle kanten op beweegt, en ik kan alleen maar staren met een grote lach op mijn gezicht. 

Alles ziet er perfect uit: het hoofdje, het buikje, twee armpjes, twee beentjes met voetjes waarvan je de teentjes al kunt zien. Hoe bizar is dit. Ik zou wel uren willen blijven liggen om te kijken, maar dat kan natuurlijk niet.

Na de echo hebben we een gesprek met de verloskundige. Omdat mijn endometriose rustig is en alles er verder ook goed uitziet, is er in principe geen medische noodzaak om in het ziekenhuis te blijven komen. Maar, we mogen zelf kiezen of we in het ziekenhuis willen blijven of dat we liever naar een verloskundigenpraktijk gaan. 

Michael en ik hoeven er geen seconde over na te denken, we willen in het ziekenhuis blijven. Iedereen kent ons hier en het voelt vertrouwt. Iedereen heeft zo erg met ons meegeleefd in de afgelopen jaren, nu is het tijd om met zijn allen te kunnen genieten. 

4 opmerkingen:

  1. Wat een mooi blog weer ❤️ het is en blijft een wonder! En nu deze echo ook goed is lekker gaan shoppen! (of misschien heb je dat allang gedaan hihi) xxx saskia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Saskia, Ja we zijn steeds meer aan het kopen :) En het is zeker een wonder, ons grootste wonder! Liefs, Patty

      Verwijderen
  2. Heerlijk nieuws! Nou kan het grote genieten beginnen 💙💗

    BeantwoordenVerwijderen