woensdag 7 oktober 2020

Waar beginnen we weer aan

 


Februari 2020

Waar begin ik in hemelsnaam weer aan. Die gedachte is toch wel het meest overheersend als ik onderweg ben naar het ziekenhuis in Schagen. Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben, dan draai ik een rondje op de rotonde, rijd naar huis en blijft het gewoon zoals het is, lekker makkelijk! Maar ik weet ook dat het zo niet werkt, als iemand weet hoe het wel werkt, ben ik het wel. Je gevoel wint van je verstand. Altijd. Dus rijd ik door, parkeer de auto en meld ik me bij de balie. 

Als ik de kamer van de arts inloop is het net een stap terug in de tijd, alsof het niet al ruim een jaar geleden is dat we elkaar voor het laats zagen. We kletsen even gezellig, ik laat foto's van Emi zien en dan is het toch echt tijd om te bespreken waarvoor ik hier zit.

Vorig jaar had ik echt niet gedacht hier nu te zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. En daar was ook echt wel een reden voor. Om het maar zo te zeggen, Emi is helemaal fantastisch, maar ze heeft ook (zoals ieder kind) een aantal dingen die niet zo fantastisch zijn. En in haar geval waren dat veel te weinig slapen en 's nachts heel veel huilen. Ik kan me nog goed de nacht herinneren dat Michael en ik over het hoge volume van Emi heen naar elkaar schreeuwden dat er echt geen tweede ging komen. Op een gegeven moment komt er echter een punt dat het makkelijker wordt (of minder moeilijk), dat de rust in je hoofd terugkomt en dat je die diepe wens dat je altijd graag twee kindjes hebt gewild weer keihard terug voelt komen. Daarbij is een broertje of zusje voor Emi toch ook wel heel erg leuk. En zo kwam het besluit dat we voor een tweede zouden gaan na Emi haar eerste verjaardag. 

En daar zit ik dan dus, tegenover mijn arts, te luisteren naar het plan van aanpak om de allerlaatste cryo die we hebben terug te laten plaatsen. De allerlaatste. Alles of niks. Als deze niet blijft plakken, zal ik weer medicijnen moeten gaan spuiten en, nog erger, weer een punctie moeten ondergaan. Maar zo ver is het nog niet. Mogelijk zijn de wonderen de wereld nog niet uit. 

Tot mijn verrassing, mag ik volgende week al stoppen met de pil. Ik had verwacht dat ik vanwege mijn endometriose eerst weer onderdrukt had moeten worden, maar door de zwangerschap en het chronisch pilgebruik daarop aansluitend, ben ik lang genoeg onderdrukt geweest. 

Stuiterend van geluk rijd ik terug naar huis, we mogen meteen beginnen! Wat snel en wat gek. Ik ben de afgelopen jaren gewend dat ik altijd langer moest wachten dan verwacht, maar nu is dat eens een keer andersom. En dat voelt wel lekker, kan ik je vertellen. 

Na het stoppen van de pil komt mijn menstruatie na een paar dagen op gang en begin ik met de hormonen. Ik krijg een echo in het ziekenhuis in Den Helder waarop te zien is dat alles er goed uitziet. Tijd voor de terugplaatsing! Deze vindt plaats op 28 februari, in het AMC te Amsterdam. We gaan met zijn drietjes en maken er echt een uitje van. 

Bij binnenkomst komen de herinneringen me tegemoet. De laatste keer dat we hier waren zat Emi als embryo van vier dagen oud in mijn buik en moesten we allemaal nog afwachten hoe het verder zou gaan. Dat is nu bijna twee jaar geleden. En moet je ons nu zien. Ik neem plaats op het welbekende bankje achterin de wachtruimte en, terwijl ik daar zit te wachten, zie ik Michael en Emi hand in hand over de afdeling lopen.  Ik kijk naar ze, hoe ze daar zo lopen samen, en kan een glimlach niet onderdrukken. 

Ik wordt opgeroepen en moet alleen naar binnen, want er mag maximaal één persoon mee en Emi alleen achter laten of Emi mee naar binnen nemen, lijkt me niet zo'n handige actie.

Het vaste stramien zit nog steeds in mijn hoofd, je zou het ingesleten kunnen noemen: Hokje in, kleding uit, schortje en slofjes aan, haarnetje op en plaats nemen op de wachtstoel. 

Het wachten duurt even, maar dan wordt ik eindelijk opgehaald en is het moment daar. De verpleegkundige maakt een foto van het embryo die uitvergroot getoond wordt op het scherm en dan vind de daadwerkelijke terugplaatsing plaats. Het is een kwestie van minuten voordat ik mezelf weer kan herenigen met mijn man en dochter. 

Na de terugplaatsing is het weer twee lange weken wachten. Voor degenen die er ervaring mee hebben, het herkenbare proces van hoop naar wanhoop en van overtuiging naar twijfel. Op de testdatum wordt het pijnlijk duidelijk, het embryo is niet blijven zitten, ik ben niet zwanger. 

Ondanks dat we wonder boven wonder al een zwangerschap mee hebben mogen maken en ouders zijn, merk ik dat ik toch best wel verdrietig ben. Mijn verdriet maakt dat ik me schuldig voel richting mensen die nog met lege handen staan. Maar, zoals mijn arts ook al zei, een wens voor een tweede kindje kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste kindje en daar hoeft iemand zich absoluut niet schuldig om te voelen. En zo is het. 

Ik geef Emi een extra dikke knuffel. Zeven jaar hebben we gewacht en gestreden tot ze er was. Hoe kon ik ooit denken dat een tweede er zo snel en makkelijk zou komen? Het past perfect in het plaatje dat we daar ook een beetje voor moeten wachten en strijden. 


1 opmerking:

  1. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik niet weet waar ik moet beginnen, mijn naam is Juan, ik ben 36 jaar oud ik kreeg de diagnose genitale herpesziekte, ik verloor alle hoop in het leven, maar net als alle andere zocht ik nog steeds naar een genezing zelfs op internet en daar ontmoet ik Dr. Ogala ik kon het eerst niet geloven maar ook mijn schok na enige toediening van zijn kruidengeneesmiddelen ik ben zo blij om te zeggen dat ik nu genezen ben ik moet dit wonderbaarlijke delen ervaring, dus ik zeg tegen alle anderen met genitale herpesziekten, neem voor een beter leven en een beter milieu contact op met Dr ogala via e-mail: ogalasolutiontemple@gmail.com je kunt ook bellen of WhatsApp +2348052394128

    BeantwoordenVerwijderen