Corona

Maart 2020

En toen was het daar ineens, COVID-19, in de volksmond corona genoemd. Een ver van mijn bed show. Grappen maakten we erover. Niet wetende dat het zo dichtbij zou komen. Er zijn al zo vaak virussen in China ontstaan, maar nooit kwamen deze op een dergelijke manier richting de rest van de wereld, zoals dat nu gebeurt. 

Je kunt vinden wat je ervan vindt. De één leeft in vreselijke angst, de ander gelooft dat corona niet bestaat, en alles ertussen in. Ik ga niet oordelen over wat anderen van corona vinden, daar gaat dit blog niet over. Dit blog gaat over de gevolgen van corona, de gevolgen voor mensen met endometriose en de mensen die niet zelf zwanger kunnen worden. 

Sommige mensen zouden zeggen: 'Waar maak je jezelf druk om? Voor anderen is het veel erger!' Daar zit misschien een kern van waarheid in, maar, zoals een van mijn beste vriendinnen ooit eens tegen me zei: 'Dat een ander het misschien erger heeft, betekent niet dat het voor jou niet erg kan en mag zijn'.

Toen ik te horen kreeg dat ik endometriose had, wist ik eigenlijk nauwelijks wat het was. Een van de eerste dingen die ik deed, was zoeken op Facebook naar pagina's of groepen over dit onderwerp. En ja hoor, ik vond al snel een lotgenotengroep. Eigenlijk ben ik daar nooit zo van, ik ben niet iemand die dan in gezamenlijkheid zielig wil gaan zitten doen, omdat we toevallig dezelfde ziekte hebben. 

Al snel kwam ik erachter dat ik in de juiste groep terecht was gekomen. Het is geen groep waarin mensen 'zielig zitten te doen'. Het is een groep waarin men elkaar helpt te voorzien van de juiste informatie en men elkaar een hart onder de riem steekt als iemand er even doorheen zit. We zijn allemaal ervaringsdeskundigen die elkaar verder kunnen helpen.

Sinds de eerste coronagolf, zie ik steeds meer berichten van lotgenoten, of zoals we elkaar noemen: 'lotjes',  voorbij komen over hun behandeling en operaties. Alles wordt geannuleerd, de een na de ander wordt afgezegd. Er is geen ruimte in het ziekenhuis voor deze lotjes, deze lotjes die elke dag vechten tegen de pijn, het ongemak, hun lichaam. Wat zij hebben, is niet levensbedreigend. Ze gaan niet dood als ze een paar maanden later geholpen worden. Maar ze moeten wel langer door met de pijn. Vrouwen die dagen, uren en minuten aftelden naar hun verlossing, het gaat niet door. 

Zoals ik net al zei, zijn er veel ergere gevolgen van corona. Maar je zal toch elke dag met pijn rondlopen, zo'n erge pijn dat je niet meer kunt werken, soms niet eens meer kunt lopen of normaal kan zitten of liggen. En hier dan niet aan geholpen kunnen worden.

En dan is er nog die andere groep 'lotjes'. De groep waar ik ook bij hoor, de groep mensen die niet zonder medische hulp zwanger kan worden. De groep met de minste prioriteit in dit geval. Ik vind dat ook logisch. Zonder vruchtbaarheidsbehandeling is er fysiek eigenlijk niets aan de hand. Het is niet dat er iets direct verholpen moet worden, omdat je anders niet kunt functioneren.

Maar stel je eens voor, je bent al jaren bezig en nu moet je verplicht pauze nemen. Je weet niet hoe lang. Het kan een paar maanden zijn, maar voor de meesten gaat het minstens een half jaar duren. Of je bent al drie weken hormonen aan het inspuiten en ineens moet je stoppen. Al die stress, al die troep in je lijf. Voor niks. 

Wij zouden woensdag 18 maart naar het ziekenhuis mogen voor een startgesprek voor een nieuwe behandeling. Zondag 15 maart kwam er een lockdown en ging alles dicht. Alle niet-noodzakelijke zorg werd geannuleerd. Nu staan we op een wachtlijst. En deze wachtlijst is lang. Elke week wachten is eigenlijk te lang. Maar in maart te horen krijgen dat je in ieder geval voor september niet aan de beurt bent, is wel even slikken.