zaterdag 16 oktober 2021

Van acht tot acht



22 september 2021

8.04 uur. Michael en ik stappen in de auto, onderweg naar Hendrik-Ido-Ambacht. De Maxi-Cosi en de zogenoemde 'vluchttas' liggen voor de zekerheid klaar op de achterbank. 
De navigatie geeft een reistijd van anderhalf uur aan. Dat is mooi, we moeten nog even tanken onderweg en voor 10.00 uur bij oma zijn.

9.45 uur. We parkeren de auto bij oma voor de flat en stappen de lift in naar de bovenste verdieping. Ik geef oma de allerdikste knuffel die ik in me heb, geef in gedachte opa, die bij het raam ligt, een dikke handkus en spoedig me naar het toilet. Daarna gaan we met zijn allen naar beneden en kijken we toe hoe opa door zijn (schoon)zoons en kleinzoons naar de auto wordt gedragen. 

10.00 uur. We rijden achter opa aan naar de kerk in Zwijndrecht.

11.00 uur. De dankdienst voor opa begint. 

11.10 uur. Ik mag naar voren komen om mijn laatste eer in herinneringen aan opa op te dragen. Ik doe het alleen, want met te veel liefde te dichtbij, red ik het niet. Ik lees de eerste zin en breek. Kut, ik kan het niet. Maar het moet, ik moet dit van mezelf doen. Voor opa. Voor mezelf. Ik voel een hand op mijn rug. Het is de dominee. Te veel liefde. Te dichtbij. In mijn ooghoek zie ik dat mijn oom aan komt lopen. Hij neemt plaats in de stoel vlak bij me. Te veel liefde. Te dichtbij. Maar ik kan het. Fuck het spontaan en levendig overkomen. Ik plaats mijn vinger op het papier. Ik lees zin voor zin voor, mijn trillende vinger begeleidt me. En het lukt. Ik herpak mezelf en het lukt.

11.15 uur. Ik ga zitten. Ik heb natte wangen en het snot druipt uit mijn neus. Waarom heb ik geen zakdoeken mee? Ik ga naar de uitvaart van mijn opa, zonder zakdoeken. 

11.16 uur. Au, kramp. Zeker weer zo'n oefenwee. 

11.20 uur. De dominee vraagt ons te gaan staan. Ik ga staan. Kramp. Ik ga weer zitten.

12.15 uur. De dienst is afgelopen, er is ruimte een ieder te condoleren en we gaan lunchen. Mensen vragen wanneer ik uitgerekend ben. 'Vorige week'. 'O, jeetje, dat je hier dan nog naartoe bent gekomen'. 'Ja, niet gaan was geen optie'. Ik weet zeker dat opa het geweldig had gevonden dat ik hier nu zit.

12.30 uur. Ik moet echt even zitten, staan is niet zo prettig meer, met al die krampen. 

12.45 uur. Bloed in mijn onderbroek. Ik bel de verloskundige. Onze conclusie is dat de krampen weer weg kunnen zakken. Zolang het niet regelmatig is en ik me ontspannen voel, lekker bij opa blijven.

13.15 uur. We vertrekken richting Rotterdam voor een intiem laatste afscheid in het crematorium. 

13.45 uur. Ik zit op een bankje, te wachten tot we het zaaltje in mogen. Die oefenweeën beginnen toch verdraait veel op echte weeën te lijken, maar ik bijt nog even door. Het duurt hier maar iets van een kwartier en ik wil het niet missen. Ik besluit al wel dat het misschien niet verstandig is nog mee terug naar oma haar huis te gaan. 

13.50 uur. Mijn broertje vraagt of het wel gaat. 'Volgens mij heb je weeën'. Ja, dat klopt denk ik wel. Ik haast me naar oma, zeg dat ik denk dat ik weeën heb, of dat ik dat eigenlijk wel zeker weet. Ik geef haar een dikke knuffel en Michael en ik stappen in de auto, op weg naar huis.

15.30 uur. We zijn thuis. Onderweg hebben de weeën doorgezet, de bevalling lijkt echt begonnen.

16.00 uur. De verloskundige komt thuis. Twee á drie centimeter ontsluiting en mijn bloeddruk is ietwat aan de hoge kant. Ze zal haar collega vragen rond 19.00 uur te komen. Het gaat toch iets minder hard dan we dachten.

19.20 uur. Acht centimeter ontsluiting. Het ziekenhuis gaan we niet meer halen. Het gaat allemaal ontzettend snel. Onze zoon zal thuis geboren worden. 

19.50 uur. De verloskundige vraagt of ze de vliezen door mag breken. Ik kan wel schreeuwen dat ik dat wil. 

20.04 uur. Onze zoon Mick is op deze wereld gekomen. Na de eerste momenten van intens geluk, blijkt dat ik toch nog even naar het ziekenhuis moet. 

20.30 uur. Ik word op een bedje richting de ambulance gereden en kijk naar boven, de donkere hemel in. In gedachten zeg ik tegen opa dat we dit toch maar mooi even geregeld hebben met elkaar. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem. Hij knikt en hij lacht. 

3 opmerkingen:

  1. Hallo Patty. Ik ken jullie niet, maar wat ongelofelijk mooi dat jullie droom toch in vervulling is gegaan!!! Ik vond eerst je blog uit 2016 "Endometriose gooide roet in mijn gedroomde toekomst" waar het uitzichtloos leek.
    Ik ben 25 en heb zelf ook een endometriose in een heel ver stadium dat eruit geopereerd zal moeten terwijl het in organen gegroeid zit. Ik zit nu een half jaar in die kunstmatige overgang en moet nog lang wachten op de operatie. Maar jouw blogbericht geeft me hoop. Bedankt!
    Ik wens jullie alle geluk!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een spannende tijd ga je tegemoet, ik wens je het allerbeste! Dank voor je lieve bericht!

      Verwijderen
  2. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Ik ben heel blij voor jullie.

    BeantwoordenVerwijderen