24 december 2014
Nee, dit kan niet waar zijn. Nee, nee, nee. Ik ben aan het dromen, ja dit is gewoon weer zo'n nachtmerrie. Wat moet je dan ook alweer doen? Ja, in je arm knijpen, dan word je wakker. Ik kijk omlaag en zie mijn armen op mijn schoot liggen. Ik probeer een arm op te tillen, maar hij blijft slap op mijn schoot liggen, een soort hele dikke, zware spaghettisliert.
Ik kijk naar links, waar mijn man zit. Mijn lieve, lieve man die tot vandaag altijd de angst had dat het aan hem lag, dat er met hem iets mis was. Ik kijk recht vooruit en de hele kamer begint om me heen te bewegen. Het enige wat stilstaat is de stoel waar ik inzit, alsof deze verankert is aan de grond. De ruimte om me heen beweegt steeds wilder, ik zie alleen maar lichtstrepen om me heen. Ik heb het bloedheet en mijn hart gaat zo tekeer dat ik bijna bang ben dat hij er acuut mee gaat stoppen. In de verte hoor ik een vrouwenstem: 'Mevrouw, begrijpt u wat ik zeg?' Begrijpt u wat ik zeg, begrijpt u wat ik zeg?! Ik begrijp verdomme precies wat je zegt!
Ik heb endometriose. BAM!
Ik zal nooit op natuurlijke wijze zwanger kunnen worden. BAM!
Misschien dat er na een operatie nog een mogelijkheid is met IVF. Misschien. BAM!
Het enige wat ik doe is haar aanstaren met donkere, lege ogen. En volgens mij knik ik een beetje.
Tijdens de kijkoperatie eerder deze maand zijn foto's gemaakt en voor ik het goed en wel besef worden deze op de tafel uitgespreid en kijk ik naar mijn binnenste. Mijn vieze, stinkende, vlezige, verkleefde, met zwarte pitten bedekte binnenste. Denken ze nou echt dat ik hier even uitgebreid naar ga zitten kijken?
O nee, ik geloof dat ik moet kotsen, ja echt. Nee, niet doen. Ik kijk naar buiten. Het is donker en grauw en de regen stroomt langs de ramen. Shit, nu moet ik ook nog huilen. Ik probeer uit alle macht om het tegen te houden, want ik denk niet dat ik dan ooit nog stoppen kan.
Ik kijk de arts aan terwijl ze een praatje houdt over wat ze allemaal gevonden hebben. Ik wil alleen maar naar huis, in mijn bed gaan liggen en er nooit meer uitkomen, maar ik weet dat het belangrijk is om dit te horen dus doe ik mijn best om goed te luisteren.
Ze zegt dat ze zoiets als dit nog nooit heeft gezien. De rechter eileider is helemaal verkleeft. De linker eileider en eierstok zijn niet eens te zien, deze zitten helemaal ingekapseld in grote cystes. Verder zitten overal verklevingen, cystes en de zogenoemde endometriosehaarden, dit zijn de zwarte pitten op de foto's.
Ze vertelt wat nu de bedoeling is. Er is al contact geweest met een specialist in het St. Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Hij heeft zich verdiept in mijn situatie en gaat me opereren. Het doel is om alles schoon te maken, zodat de klachten zullen verminderen en zodat er mogelijk nog een kans is om met een vruchtbaarheidsbehandeling zwanger te kunnen worden.
Als ze uitgepraat is sta ik als verdoofd op en loop achter mijn man aan de kamer uit. Mezelf vasthoudend aan de muur en mijn man strompel ik door de gang naar buiten.
Daar staan we dan. Ik kijk omhoog. De koude regen mengt zich met mijn warme tranen en stroomt over mijn gezicht. En ik kan alleen maar denken: Waar heb ik dit in hemelsnaam aan verdiend.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten