vrijdag 25 maart 2016

En weer door


Het is donderdag. Twee dagen nadat de gynaecoloog zei dat we beter konden stoppen met deze IVF-poging. De afgelopen twee dagen waren zwaar, heel zwaar. Die onzekerheid, het niet weten hoe het nu weer verder gaat, het is niet te doen.

Vandaag heb ik een afspraak met mijn eigen gynaecoloog en zal de beslissing vallen, doorgaan met deze poging of niet. Ik vraag hem of hij overleg heeft gehad met de andere gynaecoloog en hij heeft geen idee waar ik het over heb. Nou dat begint alweer goed. Ik zeg hem dat de andere gynaecoloog wilde stoppen, omdat er te weinig follikels zijn en ze niet snel genoeg willen groeien.

Vol verbazing kijkt hij me aan. 'Nou mevrouw Gerritsen, u bent al zo ver gekomen, we gaan nu niet zomaar stoppen hoor.' Hoor ik dat nou goed? Mijn hart slaat een slag over, terwijl ik achter me een koortje 'Halleluja' hoor zingen. Alles is nog niet verloren!

Op de echo is te zien dat de follikels goed hun best hebben gedaan de afgelopen dagen. Het zijn er meer en ze zijn ook wat gegroeid. Het advies luidt doorgaan op deze manier en dan zaterdag weer terug komen.

Mijn lichaam houdt het spannend, want als ik zaterdag terugkom, is er weer weinig gebeurd in die buik van me. Maar mijn gynaecoloog geeft de moed nog steeds niet op en ik mag maandag weer terug komen, voor inmiddels de dan zesde controle echo. Maandag moet ik dan wel weer naar een andere gynaecoloog, want zelf is hij er dan niet. Shit, daar ben ik niet zo blij mee. Stel je voor dat het er weer zo één is die gaat zeggen dat we moeten stoppen.

Het weekend kruipt vol spanning voorbij. Als ik maandagochtend op weg ben naar het ziekenhuis, neem ik mezelf alvast voor dat beslissingen over het eventueel stoppen van deze poging, alleen in overleg gaan met mijn eigen gynaecoloog. Ik laat me niet zomaar meer wegsturen.

Na mijn aankomst op de poli, word ik bijna direct gehaald door de gynaecoloog. Hij maakt een echo en begint, zoals bij elke controle, de follikels op te meten. Ik richt mijn hoofd weer op het schermpje, zodat ik zelf kan zien dat, volgens mij, de follikels best wat gegroeid zijn. Ik kijk naar de gynaecoloog, maar hij laat niets los. Ik word echt gek, zou het dan toch goed genoeg zijn? Voordat ik iets aan de dokter kan vragen, zegt hij dat ik me aan kan kleden en is hij alweer weg.

Ik kleed me zo snel mogelijk aan en ren zowat naar het kantoor aan de overkant van de gang. De dokter zit achter zijn bureau een formulier in te vullen, wat ik nog niet eerder heb gezien. Ik wil wel naar hem schreeuwen, zeg nou wat! Ik sta nog net niet te hijgen. Na enkele seconden, die minuten lijken te duren, kijkt hij me lachend aan en verlost me van al mijn zenuwen en ongeduld. Een week geleden zouden we nog moeten stoppen. Een week geleden stortte mijn hele wereld voor de zoveelste keer in. Een week geleden dacht ik dat het nooit meer goed zou komen.

En nu, een week later, worden de papieren naar Amsterdam gefaxt, om ons aan te melden voor de punctie! Yes! We zijn door naar de volgende ronde, we mogen naar het volgende treetje van het staafdiagram springen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten