Nieuw leven

4 november 2016

'Ik heb nog niks gehoord. Gisteren mocht ze testen en ik heb nog niks gehoord. Vorige keer belde ze meteen dat ze ongesteld was geworden en dat het mislukt was. Maar nu heb ik nog niks gehoord. Ik denk dat ze zwanger is.'

Ik zit naast mijn man in de auto en kijk hem aan. Ik vraag hem wat hij ervan denkt en zoals het een echte man betaamt haalt hij zijn schouders op en zegt: 'We zien het wel schat'. Maar ik weet het eigenlijk wel zeker. We houden elkaar altijd perfect op de hoogte en nu heb ik nog niks gehoord. Ik denk tenminste dat ik het wel zeker weet.

De volgende dag vertrek ik al vroeg naar Noordwijk. Het is weer tijd voor de halfjaarlijkse shopsessie met mijn moeder en schoonzusje. Dit keer gaan we naar Den Haag en ik heb er echt ontzettend veel zin in. Ik kom binnen bij mijn moeder en niet veel later stapt ook mijn schoonzusje binnen. Ik kijk haar aan om te zien of ik iets van haar gezicht af kan lezen, maar ik zie niks. Maar ik ga het niet vragen, ze moet het zelf vertellen.

Ze begint te lachen en dan weet ik het echt zeker. 'Ik ben zwanger!' Ik begin te springen, te lachen en te dansen. Ik word tante! Ik geef haar een dikke knuffel en wil haar bijna niet meer los laten. O, ik ben zo blij. Voor mijn enige broertje en zijn vrouw is de weg naar een zwangerschap ook niet makkelijk geweest. En nu worden we binnen het gezin eindelijk beloont met de komst van een baby'tje! Ik kan alleen maar lachen en voel me op en top gelukkig. Zij worden ouders, mijn ouders worden eindelijk opa en oma en mijn man en ik worden oom en tante! Wat een geluk! De hele dag blijf ik lachen en de dag erna ook en de dag daarna ook.

En dan komt het. Het is maandagochtend en ik ben alleen thuis. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me een beetje verdrietig. Ik zit op de bank en kijk naar mijn buik. Mijn zieke, lege buik. Een traan rolt over mijn wang en dan nog een en dan nog een. En voor ik het weet zit ik keihard te janken.

Ik ben verdrietig en ik ben boos. Ik wil helemaal niet huilen, ik wil alleen maar blij zijn! En blij ben ik, echt zo blij. Maar ik ben ook jaloers. Niet van die lelijke jaloersheid waarbij je iemand iets niet gunt, maar van die jaloersheid waarbij je heel blij bent voor een ander, maar het zelf ook zo graag wil.
Ik voel me door het leven in de steek gelaten. Zij wel en wij niet. Het voelt alsof ik weer alleen achter blijf.

Twee weken later is het tijd voor de eerste echo. Ik heb late dienst, maar ik heb gevraagd of ze me even willen appen. Ik ben er van overtuigt dat het goed zit, maar je weet het maar nooit met alles wat we binnen ons gezin hebben meegemaakt.

Een uur na de echo heb ik nog niks gehoord en een angstig gevoel bekruipt me. Als het goed was hadden ze nu toch wel wat laten horen? Mijn geduld is op en ik besluit hen te appen. Al snel krijg ik bericht terug en alles is goed! Ik ben echt door het dolle heen. Ik bel mijn broertje op en hij vertelt dat alles er precies uitzag zoals het hoorde, yes! Hij vraagt of ik het filmpje wil zien, wat ik natuurlijk wil! Hij appt me het filmpje en ik sta ademloos naar het scherm van mijn telefoon te staren. Daar is ie dan, mijn mooie neefje of nichtje. En ik kan eindelijk zeggen dat ik echt alleen nog maar heel erg gelukkig ben met dit grote wonder.