zaterdag 17 december 2016

Het lijf dat niet meewerkt


8 november 2016

Het is dag vijf van mijn cyclus en onze ICSI poging kan nu echt gaan beginnen! Ik ben in het ziekenhuis waar ik een echo krijg om te kunnen onderzoeken of ik kan starten met het spuiten van de stimulerende hormonen. Gelukkig heb ik deze keer een afspraak bij de enige gynaecoloog die nooit uitloopt, dus ik ben al snel aan de beurt.

Bij het maken van de echo is links nog steeds de endometriosecyste te zien. Deze ziet er rustig uit en is niet gegroeid. Wel maakt ze nog even de opmerking dat de linker eileider zich goed verstopt. Lichte paniekgevoelens dienen zich al aan, maar zo lang zij zich er geen zorgen om maakt, probeer ik dat ook maar niet te doen. Rechts is een follikel te zien, maar deze is nog erg klein, dus ik mag starten!

Ik ben erg blij dat we mogen beginnen en dat we weer actief met onze kinderwens aan de gang kunnen. Aan de andere kant vind ik het ook heel erg eng. De onzekerheid die elke echo met zich meebrengt en straks weer die vreselijke punctie. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik probeer per dag te leven en we zien wel waar het schip strand.

Vijf dagen later mag ik weer komen. Het is zondag en redelijk uitgestorven in het ziekenhuis. Ik krijg altijd een beetje zo'n horrorfilmgevoel als ik hier in het weekend ben. Bij de balie haal ik het pasje op om de klapdeuren te openen naar de poli gynaecologie. De lichten zijn nog uit, waardoor het er helemaal een beetje spannend uitziet. Ik neem plaats in de wachtruimte en zie op het tafeltje naast me een boek over zwangerschap. Ik keer het ondersteboven en schuif het een beetje weg. Oké, dat slaat natuurlijk nergens op, maar het voelt wel lekker.

De gynaecoloog is ondertussen aangekomen en ik mag mee naar binnen. Ik doe mijn broek uit en hoop ondertussen dat de hormonen goed hun best hebben gedaan en dat we een hoop mooie follikels gaan zien.

'Klopt het dat je rechts een cyste hebt?'
Hé, nee natuurlijk niet.
'U bent zeker in de war met links?'
'Nee, ik zie rechts een cyste van ruim 2 centimeter.'
Het zweet breekt me een beetje uit.
'Eh, nou, die zat er de vorige keer nog niet.'
'O'.

Ik mag me weer aankleden en moet dan even bij de gynaecoloog in zijn kantoor komen. Hij geeft aan dat ik morgen weer terug moet komen. Als dan blijkt dat de cyste verder groeit, kunnen we niet doorgaan met deze ICSI poging.

Teleurgesteld loop ik het ziekenhuis uit en ik kijk kwaad naar mijn buik. Doe nou eens wat je moet doen!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten