Reset

12 december 2016

'1,2,3, zo hij zit erin'.

Hé, was dat het al? Opgelucht kijk ik naar het scherm, waar ik de cyste zie die langzaam door de naald leeggezogen wordt. Binnen enkele minuten is het al gedaan en kijk ik naar de rozige vloeistof die in de opzuigspuit zit. Toch gek dat zoiets dan uit je lichaam komt en je er gewoon naar zit te kijken.

Toen ik vanmorgen belde met mijn favoriete assistente en te horen kreeg dat ik vanmiddag meteen mocht komen, brak het zweet me een beetje uit. Ik was blij dat het zo snel kon, maar ik was ook erg overdonderd.

En nu lig ik hier, ik ben zo opgelucht dat ik wel kan janken. Heb ik me hier nou de hele middag zo druk om zitten maken? Ik was zo bang voor de pijn. Toen de assistente vanmorgen zei dat deze behandeling vergelijkbaar was met de punctie bij IVF, had ik het echt veel erger verwacht dan dit. Zeker toen ze zei dat ik alleen plaatselijke verdoving kreeg. Ik weet nog goed hoe de verdovingsnaald bij de punctie voelde, zo'n pijn heb ik nog nooit in mijn leven gehad. En nu zou ik minder pijnstillers krijgen dan toen.

Voordat we begonnen, vroeg de gynaecoloog nog of ik wel verdoving wilde. Ik vroeg zijn advies, maar hij drukte me op het hart dat ik echt zelf een keuze moest maken. Na een paar diepe zuchten was ik er al snel uit, doe maar zonder verdoving. Hoe minder naalden daar beneden hoe beter. En wat ben ik blij met mijn keuze zeg. Lekker is anders, maar het was niks vergeleken met de punctie die ik eerder heb gehad.

De gynaecoloog stelde me goed gerust en mijn favoriete assistente bleef er de hele tijd bij. Mijn man zat tijdens de behandeling naast me om mijn hand vast te houden, maar ik heb niet eens geknepen! De gynaecoloog is trots op me en vindt me koelbloedig. Lachend zeg ik dat dit vooral van buiten zo was. Maar stiekem ben ik ook best trots op mezelf. Dat heb ik toch maar weer even gedaan!

We hebben het nog even over de start van het volgende ICSI traject en we mogen aan het einde van deze maand alweer beginnen!

Het voelt echt als een verse start. Het voelt alsof mijn lijf is gereset en meteen mijn hoofd hierin heeft meegenomen. Voor mijn gevoel kan ik nu echt van de kerst gaan genieten. Ik heb weer alle vertrouwen in de toekomst, het gaat vast goedkomen. Kom maar op 2017!

Dat ding moet eruit!

9 december 2016

Hij zit er nog. Die gore rotcyste zit er nog. Ik kijk naar het scherm en zie bij mijn rechter eierstok een grote zwarte vlek terug kijken. De gynaecoloog zegt dat ik positief moet blijven en de hoop niet mag verliezen, maar ik kan wel janken.
Het baarmoederslijmvlies ziet er goed uit, 'lekker dun' zoals de gynaecoloog zegt. En dat past precies bij dag vier van de cyclus. Maar die cyste, die had ook weg moeten zijn.

De gynaecoloog legt uit dat zo'n cyste die ik heb in principe geen kwaad kan, maar bij een vruchtbaarheidsbehandeling is het wel een probleem en kan hij in de weg zitten.
Het is vandaag vrijdag, dus de dag dat er altijd fertiliteitsoverleg is met alle gynaecologen. Vanmiddag zal mijn casus weer besproken worden en dan word ik maandag gebeld door mijn eigen gynaecoloog.

Ik loop naar de auto, stap in en leg mijn hoofd op het koude stuur. Eén voor één biggelen de tranen over mijn wangen. Waarom, waarom kan het nou nooit eens normaal gaan. Waarom doet mijn lijf nou nooit wat hij moet doen. En wat een onzekerheid weer. Wat gaan ze bespreken, wat gaan ze beslissen. Die cyste moet eruit, toch? Zal dit dan operatie nummer drie worden? Of is er toch een andere manier om die cyste weg te laten gaan? Was het maar vast maandag, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was.....

Geheel onverwacht word ik aan het einde van de middag gebeld door het ziekenhuis. Mijn favoriete assistente belt om aan me door te geven wat de uitkomst van de bespreking was. Er is besloten dat ze de cyste willen aanprikken. Meer informatie hoor ik maandagochtend van de gynaecoloog zelf.

Nadat ik haar hartelijk bedank voor de informatie, hang ik met gemengde gevoelens de telefoon op. Blijdschap is toch wel de emotie die overheerst, geen hormonen of andere troep in mijn lijf. Maar dat aanprikken klinkt wel een beetje eng. Ik ga meteen op zoek met, mijn inmiddels grootste vriend, google (serieus, google weet echt alles over me).

'In de zomer ontstaan er vaker cystes op de eierstokken door de warme temperatuur (Hé, dat wist ik niet), blablabla. Wat ik doe bij een koe.....' O, oké, verkeerde pagina. Google, beste vriend, dit valt me een beetje van je tegen.

Ik blijf zoeken, haast dwangmatig, maar er is echt niks over te vinden. Ik ben gewoon zo'n idioot die precies wil weten hoe alles in elkaar zit en ik moet weten wat ze precies gaan doen. Ja, maandag weet ik het allemaal, maar ik wil het nú weten.
Jeetje, net nu ik dacht dat google er altijd voor me was, laat hij me in de steek. Beetje jammer weer dit.

Omdat ik geen antwoorden kan vinden op mijn vraag en omdat 'aanprikken' verdacht veel klinkt als iets wat met een (grote, scherpe, dikke) naald gaat gebeuren, raak ik een beetje in de stress.

Oké, relativeren. Het kan nooit erger zijn dan de punctie tijdens het IVF traject en die heb ik ook overleeft. Weliswaar half gesedeerd, maar ik zit hier nog steeds. Adem in adem uit, erger dan die punctie kan het toch niet worden. Toch?

Kapot, maar niet gebroken

14 november 2016

Het is een dag later en ik lig weer in de stoel bij de gynaecoloog. De cyste is niet verder gegroeid, maar de gynaecoloog geeft aan dat er in een dag tijd niet zoveel over gezegd kan worden. Ik krijg een afspraak voor over twee dagen en weer dezelfde boodschap mee. Als de cyste groeit, moeten we stoppen met deze ICSI poging. De gynaecoloog geeft nog aan dat hij hoopt dat de cyste vanzelf weggaat, dit schijnt regelmatig te gebeuren.

Ik baal als een stekker, want over twee dagen heb ik vroege dienst en ik kan mijn dienst niet ruilen naar een late, want ik heb afspraken staan. Gelukkig is mijn collega zo aardig om wat eerder te beginnen, zodat ik voor mijn werk even langs het ziekenhuis kan.

In het ziekenhuis krijg ik helaas slecht nieuws. De cyste is gegroeid en is nu ruim 3,5 cm. Deze ICSI poging wordt dus gestopt. Over twee dagen is er een fertiliteitsoverleg met alle gynaecologen. Mijn situatie zal dan besproken worden. Ik moet een belafspraak met de gynaecoloog maken om te horen welke afspraken er in het overleg zijn gemaakt.

Ik voel me verslagen. Ik ben kapot. Mijn lijf was al kapot, maar mijn hoofd nu ook een beetje. Ik ben gewoon even helemaal klaar met alles. Mijn man en ik zullen blijven vechten en we geven nooit op, maar ik begrijp steeds beter dat er mensen zijn die dit allemaal niet meer kunnen en willen. Tegenslag na tegenslag en dan toch nog door blijven gaan. Wie hou je eigenlijk voor de gek. Waarom doe je dit jezelf nog aan. Ja het antwoord is simpel. Voor dat ene geluk, voor dat kleintje wat zo gewenst is. We gaan gewoon door met vechten, we leggen ons er niet bij neer. En uiteindelijk zullen we het winnen van mijn lijf.

Het lijf dat niet meewerkt

8 november 2016

Het is dag vijf van mijn cyclus en onze ICSI poging kan nu echt gaan beginnen! Ik ben in het ziekenhuis waar ik een echo krijg om te kunnen onderzoeken of ik kan starten met het spuiten van de stimulerende hormonen. Gelukkig heb ik deze keer een afspraak bij de enige gynaecoloog die nooit uitloopt, dus ik ben al snel aan de beurt.

Bij het maken van de echo is links nog steeds de endometriosecyste te zien. Deze ziet er rustig uit en is niet gegroeid. Wel maakt ze nog even de opmerking dat de linker eileider zich goed verstopt. Lichte paniekgevoelens dienen zich al aan, maar zo lang zij zich er geen zorgen om maakt, probeer ik dat ook maar niet te doen. Rechts is een follikel te zien, maar deze is nog erg klein, dus ik mag starten!

Ik ben erg blij dat we mogen beginnen en dat we weer actief met onze kinderwens aan de gang kunnen. Aan de andere kant vind ik het ook heel erg eng. De onzekerheid die elke echo met zich meebrengt en straks weer die vreselijke punctie. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik probeer per dag te leven en we zien wel waar het schip strand.

Vijf dagen later mag ik weer komen. Het is zondag en redelijk uitgestorven in het ziekenhuis. Ik krijg altijd een beetje zo'n horrorfilmgevoel als ik hier in het weekend ben. Bij de balie haal ik het pasje op om de klapdeuren te openen naar de poli gynaecologie. De lichten zijn nog uit, waardoor het er helemaal een beetje spannend uitziet. Ik neem plaats in de wachtruimte en zie op het tafeltje naast me een boek over zwangerschap. Ik keer het ondersteboven en schuif het een beetje weg. Oké, dat slaat natuurlijk nergens op, maar het voelt wel lekker.

De gynaecoloog is ondertussen aangekomen en ik mag mee naar binnen. Ik doe mijn broek uit en hoop ondertussen dat de hormonen goed hun best hebben gedaan en dat we een hoop mooie follikels gaan zien.

'Klopt het dat je rechts een cyste hebt?'
Hé, nee natuurlijk niet.
'U bent zeker in de war met links?'
'Nee, ik zie rechts een cyste van ruim 2 centimeter.'
Het zweet breekt me een beetje uit.
'Eh, nou, die zat er de vorige keer nog niet.'
'O'.

Ik mag me weer aankleden en moet dan even bij de gynaecoloog in zijn kantoor komen. Hij geeft aan dat ik morgen weer terug moet komen. Als dan blijkt dat de cyste verder groeit, kunnen we niet doorgaan met deze ICSI poging.

Teleurgesteld loop ik het ziekenhuis uit en ik kijk kwaad naar mijn buik. Doe nou eens wat je moet doen!