9 december 2016
Hij zit er nog. Die gore rotcyste zit er nog. Ik kijk naar het scherm en zie bij mijn rechter eierstok een grote zwarte vlek terug kijken. De gynaecoloog zegt dat ik positief moet blijven en de hoop niet mag verliezen, maar ik kan wel janken.
Het baarmoederslijmvlies ziet er goed uit, 'lekker dun' zoals de gynaecoloog zegt. En dat past precies bij dag vier van de cyclus. Maar die cyste, die had ook weg moeten zijn.
De gynaecoloog legt uit dat zo'n cyste die ik heb in principe geen kwaad kan, maar bij een vruchtbaarheidsbehandeling is het wel een probleem en kan hij in de weg zitten.
Het is vandaag vrijdag, dus de dag dat er altijd fertiliteitsoverleg is met alle gynaecologen. Vanmiddag zal mijn casus weer besproken worden en dan word ik maandag gebeld door mijn eigen gynaecoloog.
Ik loop naar de auto, stap in en leg mijn hoofd op het koude stuur. Eén voor één biggelen de tranen over mijn wangen. Waarom, waarom kan het nou nooit eens normaal gaan. Waarom doet mijn lijf nou nooit wat hij moet doen. En wat een onzekerheid weer. Wat gaan ze bespreken, wat gaan ze beslissen. Die cyste moet eruit, toch? Zal dit dan operatie nummer drie worden? Of is er toch een andere manier om die cyste weg te laten gaan? Was het maar vast maandag, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was.....
Geheel onverwacht word ik aan het einde van de middag gebeld door het ziekenhuis. Mijn favoriete assistente belt om aan me door te geven wat de uitkomst van de bespreking was. Er is besloten dat ze de cyste willen aanprikken. Meer informatie hoor ik maandagochtend van de gynaecoloog zelf.
Nadat ik haar hartelijk bedank voor de informatie, hang ik met gemengde gevoelens de telefoon op. Blijdschap is toch wel de emotie die overheerst, geen hormonen of andere troep in mijn lijf. Maar dat aanprikken klinkt wel een beetje eng. Ik ga meteen op zoek met, mijn inmiddels grootste vriend, google (serieus, google weet echt alles over me).
'In de zomer ontstaan er vaker cystes op de eierstokken door de warme temperatuur (Hé, dat wist ik niet), blablabla. Wat ik doe bij een koe.....' O, oké, verkeerde pagina. Google, beste vriend, dit valt me een beetje van je tegen.
Ik blijf zoeken, haast dwangmatig, maar er is echt niks over te vinden. Ik ben gewoon zo'n idioot die precies wil weten hoe alles in elkaar zit en ik moet weten wat ze precies gaan doen. Ja, maandag weet ik het allemaal, maar ik wil het nú weten.
Jeetje, net nu ik dacht dat google er altijd voor me was, laat hij me in de steek. Beetje jammer weer dit.
Omdat ik geen antwoorden kan vinden op mijn vraag en omdat 'aanprikken' verdacht veel klinkt als iets wat met een (grote, scherpe, dikke) naald gaat gebeuren, raak ik een beetje in de stress.
Oké, relativeren. Het kan nooit erger zijn dan de punctie tijdens het IVF traject en die heb ik ook overleeft. Weliswaar half gesedeerd, maar ik zit hier nog steeds. Adem in adem uit, erger dan die punctie kan het toch niet worden. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten