Volgende keer beter

2 februari 2017

Bloed. Er zit bloed in mijn onderbroek. Maar ik maak mezelf wijs dat dit niets hoeft te betekenen. Ik trek mijn broek weer aan en loop met mijn vriendinnetje mee naar haar auto. We hebben elkaar al veel te lang niet gezien en gaan vanmiddag even lekker lunchen en bijkletsen. Die afleiding kan ik wel gebruiken, want de dagen kruipen voorbij. Een traject om zwanger te worden is in zijn geheel al zwaar, maar die wachtweken vind ik nog het meest vreselijk. Je voelt en hoopt van alles maar je weet niks. Wachten, wachten, wachten. Iets waar ik nog steeds niet beter in ben geworden.

Samen met mijn vriendin heb ik een heerlijke middag. Lekker eten, gezelligheid, de uren vliegen voorbij. Als ik weer thuiskom, kan ik de verleiding niet weerstaan om meteen weer even in mijn broek te kijken ('broekloeren' zoals wij ervaren kinderwensers dat noemen). Weer bloed. Oké nu begin ik toch wel een beetje in paniek te raken. Nu al ongesteld? Maar dat kan toch helemaal niet? Ik mag pas over een week testen. Hoe kan dit nu weer?

Oké, het kan alle kanten nog op. Maar toch krijg ik een flashback naar anderhalf jaar geleden. Toen begon het ook met licht bloedverlies, dachten we ook dat het alle kanten nog op kon en toen is het niet goed afgelopen. Ik probeer de rest van de dag afleiding te zoeken, maar echt goed lukt dat toch niet.

's Avonds stuurt mijn moeder een berichtje hoe het met me gaat. En liegen tegen mijn moeder, dat kan ik gewoon niet. Ik bel haar op om te zeggen dat het niet zo goed gaat en vertel haar over de situatie van vandaag. Terwijl ik aan het praten ben, breek ik en stromen de tranen over mijn wangen. Mijn moeder reageert heel lief en we geven elkaar een dikke virtuele knuffel, daar knapt een mens van op.

Net als ik de telefoon op heb gehangen, krijg ik ontzettende krampen in mijn buik. Dit is het dan, denk ik. Einde verhaal. Over en uit. Ik ga naar het toilet en dan, dan zijn de krampen zo snel als ze kwamen ook weer verdwenen. O mijn God, wat is dit zenuwslopend. Ik loop naar mijn man en kruip bij hem op schoot. En zo blijven we een tijdje zitten, elkaar stevig vasthoudend. Want, hoe dit ook afloopt, we hebben de liefde en we hebben elkaar, en dat is iets wat we nooit kwijt zullen raken.

Als ik de volgende ochtend wakker word, weet ik het zeker. Dit is niet goed. De menstruatie is in alle hevigheid doorgebroken. Toch bel ik voor de zekerheid nog even met het ziekenhuis om te vragen of het normaal is dat mijn menstruatie een week na de terugplaatsing al is begonnen. Ik krijg te horen dat dit inderdaad kan. Er word me geadviseerd om wel alsnog een zwangerschapstest te komen doen volgende week, want in uitzonderlijke gevallen wil het nog weleens zo zijn dat iemand toch zwanger blijkt te zijn na een menstruatie. Ze drukt me wel op het hart dat ze me hiermee geen valse hoop wil geven, omdat de kans echt heel erg klein is. Nou die hoop had ik nu ook al niet meer en daar komt met deze opmerking echt geen verandering in.

Jeetje zeg, het voelde zo goed deze keer.  Een verse start, een goed begin van het nieuwe jaar. We hadden er rekening mee gehouden dat het niet zou lukken, maar we waren echt optimistisch. Helaas mocht het deze keer toch weer niet zo zijn. Maar opgeven doen we niet. Volgende keer beter.....