Glucosetolerant

21 september 2018

Afgelopen dinsdag hadden we weer een echo. Een gelukzalige echo wel te verstaan. We hebben met zijn allen naar ons prachtige meisje gekeken. Michael, mijn moeder en ik. En de gynaecoloog natuurlijk. Deze laatste wist de toon goed te zetten met zijn droge grappen, die precies passen bij onze manier van humor. Het was weer heerlijk. En het belangrijkste: De kleine meid groeit goed, ze is precies zo groot als past bij deze termijn.

Na de echo, kreeg ik de vraag van de gynaecoloog of ik al een glucosetolerantietest heb gedaan. Alle zwangere vrouwen krijgen deze, maar schijnbaar zit ik ook nog in de risicogroep vanwege mijn gewicht. Ik mag zelf kiezen wanneer ik hiervoor naar het laboratorium ga en besluit dan meteen maar de vrijdag erna te gaan. Op vrijdag ben ik altijd vrij en heb ik alle tijd.

Mijn doel is om 7.00 uur stipt aan te komen, maar omdat het toch wel erg vroeg en donker was en mijn bed nog iets te lekker lag, kom ik om 7.15 uur aan. Mijn maag rommelt al een beetje, want sinds ik zwanger ben, kan ik echt niet meer zonder een ontbijtje. Maar goed, ik zal het nog even uit moeten houden, want ik moet voorlopig nog nuchter blijven.

Ik meld me bij de balie en mag meteen doorlopen naar prikkamer vijf, waar ik een vingerprik krijg. Aan de hand van een bloeddruppel is te zien dat mijn suikerwaarde hartstikke goed is. Klaar, zou je denken, maar dat is niet zo, want het gaat niet alleen om deze waarde, maar ook om de 'tolerantiewaarde'.  Ik moet twee kartonnen koffiebekers met suikerwater achterovergooien, waarvan de smaak en structuur het meest te vergelijken is met hoestdrank. Alsof dit al niet ranzig genoeg is, mag ik hierna twee uur niet eten en drinken. Ook moet ik op de afdeling blijven, waar niet echt geschikte stoelen staan om twee uur lang op te zitten, want lopen, dat mag ook niet.

Ik ben goed voorbereid, want ik heb een hele stapel tijdschriften meegenomen. En, ik moet zeggen, het eerste anderhalf uur valt me echt wel mee. Het ziekenhuis in Den Helder heeft een mooi uitzicht. Ik zie het steeds lichter worden buiten en het wordt steeds drukker binnen. Toch wel bijzonder, want wanneer maak je dit nu mee?

Maar, na die anderhalf uur wordt het toch wat zwaarder. Ik weet amper nog hoe ik moet zitten, ik heb het stervenskoud en ik gier van de honger. Ik denk aan het broodje chocopasta welke ik als beloning voor mezelf heb meegenomen en het kwijl loopt me in de mond. 

Nog 25 minuten. Een mevrouw denkt dat ze zo door kan lopen, terwijl overal staat aangegeven dat je een nummer moet trekken. Nog 15 minuten. Een man denkt dat hij aan de beurt is, terwijl hij toch echt nog acht nummers moet wachten. Nog 10 minuten. Een vrouw begint een discussie, omdat de laborant het potje met meegenomen vloeistof eerst wil controleren en dat zij daar toch echt een nummer voor moet trekken. Nog 5 minuten. Twee meiden voor me zitten samen te giebelen. Volgens mij zijn het moeder en dochter. Zou ik over een jaar of 10 ook zo zitten?

En ineens is dan toch de tijd al voorbij! Ik trek een nummer en ben al snel aan de beurt. Weer een vingerprik laat zien dat mijn suikerwaarde echt superlaag is. Vind je het gek dat ik het koud heb!? Maar goed, we kunnen nu echt wel met zekerheid zeggen dat ik geen zwangerschapsdiabetes heb.
Ik bedank de laborant en ren naar de gang waar ik gehaast mijn lang verwachte broodje chocopasta uit mijn tas trek. Ik was om 6.00 uur wakker vanmorgen en het is intussen 9.30 uur geweest, dus dat ik honger heb, is ook niet zo heel vreemd.

Ik prop het broodje naar binnen alsof ik al een week niks heb gegeten en gooi er een fles water achteraan. Zo, dat is beter. Opgelucht loop ik naar de auto en rijd richting mijn vriendinnetje, die hier in de buurt woont.

Als ik bij haar in de straat uit de auto stap, voel ik me ineens hondsberoerd. Ik heb het super heet, het zweet staat op mijn hoofd en ik ben duizelig. Hm, misschien iets te veel suiker in één keer? Ik plof bij mijn vriendin op de bank, trek mijn trui uit en excuseer me. Ondertussen maakt zij een lekker koppie thee. In de gezelligheid van deze ochtend, voel ik me direct alweer opknappen. Zo, dat hebben we ook weer gehad.