De grote schoonmaak

23 maart 2015

Vandaag is het zover, de dag van de grote operatie. Ik ben zo zenuwachtig dat ik zelfs een trekje neem van de sigaret van mijn man. Jeetje zeg wat is dit ondraaglijk spannend. Je hebt gewoon totaal geen controle, niks, nada, noppes. Je valt in slaap en dan moet je als je wakker wordt maar afwachten wat er nog inzit, wat er allemaal uit is gehaald en welk effect dit heeft op de rest van je leven.

Ik meld me bij de balie in het ziekenhuis in Amsterdam en word begeleid naar dit keer een vierpersoonskamer. Ik krijg een bed naast het raam, de andere drie bedden zijn nog leeg. Ik kijk naar buiten waar ik een snelweg vol met auto's zie. Allemaal mensen die een doodnormale dag tegemoet gaan. Even ben ik jaloers, want wat zou ik er niet voor over hebben om op dit moment in de file te staan, gewoon op weg naar mijn werk. Dit laat ik echter meteen maar weer los, want om zo te denken heeft toch geen zin.

We moesten ons vroeg melden, wat dus weer een lange ochtend wachten inhoud. Na een paar uur word ik dan eindelijk gehaald. Eerst wordt in een soort voorkamer het infuus aangelegd. De zuster heeft drie pogingen nodig om goed te prikken, wat me zou kunnen verbazen, maar tegenwoordig verbaast niks me meer. En dan word ik naar de operatiekamer gereden. Iedereen stelt zich weer netjes voor, alles wordt aangesloten en dan word ik onder narcose gebracht.

Als ik weer wakker word, ben ik alle besef van tijd helemaal kwijt, er hangt nergens een klok, dus ik heb geen idee hoe laat het is. Ik voel me ontzettend beroerd en ik heb het vreselijk koud. Er komt een zuster aan en ik vraag haar een ijsje voor de pijn in mijn keel. Die krijg ik niet, vanwege alle medicatie die ik heb gehad tegen de misselijkheid. Ik heb de kracht niet om er tegenin te gaan, dus blijf ik rustig liggen en doe mijn ogen weer dicht.

Even later voel ik een warme hand op de mijne. Met moeite doe ik één oog open en kijk in de vriendelijke ogen van de chirurg. Hij lacht. Wacht even. Hij lacht, dat moet een goed teken zijn! Oké, niet weer in slaap vallen, hij gaat wat zeggen. Terwijl hij blijft lachen komt hij dichterbij. Hij vertelt me dat de operatie bijna vijf uur heeft geduurd. Wow, wat lang! De linker eileider heeft hij moeten verwijderen. Ja, daar ging ik wel vanuit. Maar dan komt het goede nieuws. De rechter eileider heeft hij kunnen redden. Wat? Echt, hoor ik dat nu goed? Ja, hij zegt het nog een keer. Hij heeft de rechter eileider helemaal schoon gemaakt, hij zit er nog in! Ik kan mijn oren niet geloven. Er rolt een traan over mijn wang en ik kan alleen maar schaapachtig lachen en bedank hem zachtjes. Hij loopt weg en laat mij brak, beroerd maar vooral gelukzalig achter.