(N)iets is zeker

31 december 2015

De laatste dag van het jaar. Een dag waarop ik nog had kunnen hopen om toch nog stiekem op een natuurlijke manier zwanger te raken. Had kúnnen hopen ja, want afgelopen nacht ben ik, veel te vroeg, mega ongesteld geworden. Net alsof dit jaar me nog even extra met mijn neus op de feiten wil drukken, 'jammer joh, pech gehad'. Ik voel me echt ontzettend klote. Ik ben hartstikke beroerd en toch wel een beetje verdrietig. En dan heb ik vandaag en morgen ook nog vroege dienst, de laatste twee dagen van een reeks van zes. Hoe ga ik die in hemelsnaam doorkomen....

Ik stuur een whatsapp berichtje aan mijn man, die al op zijn werk is. Hij vraagt me of ik asjeblieft rustig aan wil doen vandaag. Ja natuurlijk schatje, ik zal wel moeten. Ik gooi een aantal pijnstillers naar binnen en ga op weg naar mijn werk.

De dienst verloopt eigenlijk aardig goed. Het is de laatste werkdag van mijn collega en we maken er samen echt nog even een gezellig dienstje van.

Na het werk gaan mijn man en ik meteen door naar het ziekenhuis, het is tijd voor de hormooninjectie om in de kunstmatige overgang te komen. De verpleegsters zeggen ons enthousiast gedag, dat krijg je als je hier zo vaak komt, je leert elkaar toch een beetje kennen. Ik moet meelopen naar een kamertje achteraf, waar de injectie in mijn bil wordt gezet. De verpleegster vertelt me de meest voorkomende bijwerkingen en wenst vooral mijn man sterkte, aangezien zij weet wat hormonen met mijn stemming kunnen doen.

De injectie zelf was niet heel pijnlijk, maar als ik in de auto stap, merk ik toch dat zitten op die plek nog wat lastig gaat. Onder luid gelach van mijn man, probeer ik een beetje een handige houding te vinden om de rit naar huis zo prettig mogelijk door te komen. Humor is toch wel onze kracht, zoals Bassie zou zeggen: 'Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen'.

Als we weer thuis komen, besluit ik even te gaan slapen, omdat ik weet dat ik de avond anders echt niet ga redden.

Na een uurtje slapen voel ik me een stuk beter. Mijn man en ik maken samen lekkere hapjes voor de avond. Omdat we morgen allebei vroege dienst hebben, hebben we besloten om de avond lekker met zijn tweeën thuis te blijven. Wat een goede keuze is dat geweest. We zitten samen in onze joggingbroek op de bank, kaarsjes aan, onze zelfgemaakte lekkere hapjes op tafel en een goede film op de televisie.

Als het 24.00 uur is, staan we op en houden elkaar stevig vast, zoals we elk jaar doen. Alleen is het dit jaar toch iets anders. Elk jaar zeg ik tegen mijn man: 'Dit jaar komt het goed, dit jaar komt onze grote droom uit'. Maar nu kan ik dat niet zeggen. Hoewel ik er wel van overtuigd ben dat ik er binnenkort weer anders over denk, kan ik nu gewoon niet met zekerheid zeggen dat het allemaal goed komt, hoe kunnen we dat in hemelsnaam weten? In de plaats daarvan zeg ik hem dat ik heel veel van hem hou en hem nooit meer kwijt wil. Daarvan weet ik tenminste zeker dat waar is.

We trekken onze jas aan en lopen naar buiten. Samen met de buren kijken we naar al het prachtige vuurwerk dat om ons heen de lucht inschiet. Terwijl we zo arm in arm naar de lucht staan te kijken, voel ik ineens een harde klap op mijn kin. Geschrokken kijk ik om me heen. Blijkbaar heeft een grote vuurpijl, die van achter ons huis is aangestoken, zijn weg over het dak, naar mijn gezicht gevonden. Ik wrijf over de zere plek en begin te huilen. Mijn man kijkt me verbaasd aan, 'Sta je nou zo te huilen om die pijl in je gezicht?' Ik begin zachtjes te snikken, 'Nee, gewoon om alles'. Hij pakt me met een sterke greep vol van liefde vast, alsof hij me nooit meer los gaat laten. 'Het is goed schatje, toe maar.' En samen blijven we zo staan. Wat een begin van het nieuwe jaar. Intens omhelzend, verdrietig en gelukkig, onder een koude hemel vol van knallend en prachtig vuurwerk.