Ik geloof dat ik nog nooit in mijn hele leven deze combinatie van angst en zenuwen heb gevoeld. Angst voor de pijn en zenuwen voor de uitkomst. We zijn op weg naar Amsterdam en staan in de file. Gelukkig zijn we vroeg van huis gegaan, anders zou ik ook nog stress hebben van het feit dat we misschien te laat komen. De radio staat aan, maar ik hoor helemaal niks. Ik zit alleen maar recht voor me uit te staren en de hartslagen die in mijn keel bonken te tellen.
Als we in het AMC aankomen, moeten we ons eerst opnieuw inschrijven. De vorige keer kregen we een tijdelijke pas, omdat ze bezig waren met het vernieuwen van alle passen. Daarna kunnen we naar boven. Ik heb onderweg het gevoel dat iedereen me aanstaart 'Kijk, daar gaat weer zo'n stel die het zelf niet voor elkaar krijgt.'
We melden ons bij de balie en worden meegenomen naar een kleedruimte, die wel een beetje lijkt op een omkleedkamer in het zwembad. Een beetje vergelijkbaar is het ook wel, het is toch een soort sprong in het diepe.
Ik moet een lange, witte, mouwloze, katoenen jurk aan en mijn man moet een soort papieren lange jas over zijn kleding aandoen. Voor het afstylen worden groene mutsjes en blauwe slofjes gebruikt. Ik kijk naar mijn man en hij kijkt naar mij. Samen schieten we ontzettend in de lach. Ze doen er ook echt wel alles aan om dit zo seksloos mogelijk te maken, mijn god zeg. Mijn man lijkt wel een slager in die jas. Om het af te maken kneed hij zijn mutsje in een soort kuif, waardoor hij lijkt op een lid van de band 'The Cartoons' uit de jaren 90. De sfeer is wel gezet zo.
We lopen door de deur, naar bedje nummer 1, die we toegewezen hebben gekregen. Bedje nummer 1 is niet echt gemaakt voor lange mensen, waardoor mijn voeten ruimschoots uitsteken en de zuster bijna omvalt omdat ze er tegenaan loopt.
De zuster stelt zichzelf voor en geeft mij de premedicatie. Dan is het wachten tot het in gaat werken.
Op dat inwerken hoef ik niet lang te wachten, want binnen tien minuten donder ik al bijna in slaap. Maar dat ga ik dus echt niet doen, hoe graag mijn man dat ook wil. Ik ga niet het risico lopen dat ik in slaap val, weer wakker wordt en dan zo helder ben dat de medicatie zijn werk niet meer doet. No way. Mijn angst voor de pijn wint het van de slaap en het lukt me wakker te blijven tot we gehaald worden.
De punctie zelf is echt geen pretje, maar eigenlijk valt het me wel een beetje mee. Ik had het veel erger verwacht. De arts en verpleegkundige zijn erg lief en het is zo gebeurd.
En dan is het afwachten, zijn er eitjes gevonden en zoja, hoeveel zullen het er zijn?
Na ongeveer een half uur krijgen we het verlossende nieuws, er zijn zeven eitjes gevonden, wat een prachtig aantal! Over twee dagen moeten we het ziekenhuis bellen om te vragen hoeveel er zijn bevrucht en of er dan eentje goed genoeg is om terug te plaatsen.
En weer zijn we een stapje verder, O wat is dit toch spannend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten