Godverdomme, het is weer niet goed. De woorden van de gynaecoloog. Ze dreunen door de kamer heen. De kamer die precies drie weken geleden gevuld was met het mooiste geluid wat we ooit gehoord hadden, de hartslag van ons kindje. Ons lieve zes en een halve millimeter kleine kindje. Alles zag er perfect uit. En nu, drie weken later, is dat mooie geluid er niet meer. Een week na de eerste echo is het hartje gestopt en is het kindje niet meer verder gegroeid.
Ik doe mijn ogen dicht en voel al het bloed naar mijn hoofd stromen. Het enige wat ik eruit pers is dat ik het echt niet meer trek.
De afgelopen twee maanden waren de mooiste twee maanden van mijn hele leven. Alles ging zoals het moest gaan.
Half maart kregen we een terugplaatsing. Van de zeven eitjes waren er drie bevrucht, waarvan er één is teruggeplaatst en één ingevroren kon worden. Wat waren we blij, ook deze stap hadden we gehaald! De twee weken dat we moesten wachten tot de test waren lang, heel lang. Het leken eerder twee maanden. Maar toen daar op 4 april de positieve test was, waren we door het dolle heen. Ook al waren we wel bang dat het nog fout kon gaan. We hadden immers al eerder een positieve zwangerschapstest gehad en dat liep ook niet goed af. Maar toen we twee weken na de testdatum een perfecte echo hadden, kon het voor ons niet meer stuk. We waren zo blij en zo gelukkig. Natuurlijk hielden we er rekening mee dat het nog fout kon gaan. Maar ik voelde me op en top zwanger, zelfs mijn buik begon al te groeien. Het kon haast niet meer misgaan, toch?
O, o, o wat heb ik me vergist. Hier lig ik dan, met een dood kindje in mijn buik. Hoe heeft dit toch kunnen gebeuren? Domme pech volgens de gynaecoloog. Ja, dat is het zeker.
De gynaecoloog laat ons even alleen, zodat ik me weer aan kan kleden. En dan komen de tranen. Ik ben niet eens verdrietig, ik ben alleen maar onwijs kwaad. Wat is het leven toch oneerlijk. Ik voel me niet schuldig, ik kan er niks aan doen. Maar wat ben ik kwaad op mijn lijf, ik haat mijn lijf!
We lopen naar het kantoor van de gynaecoloog waar we nog even de ruimte krijgen om ons hart te luchten. We moeten alles even laten bezinken en zodra we eraan toe zijn kunnen we een afspraak maken om de opties te bespreken. De opties om ervoor te zorgen dat dit dode kindje mijn lijf zal verlaten.
Als verdoofd verlaten we het ziekenhuis. Houdt het dan nooit eens op.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten