De tweede ronde

10 oktober 2016

'Mevrouw Gerritsen, uit het urineonderzoek is gebleken dat u niet zwanger bent'.

Ja, dat wist ik natuurlijk al, maar de woorden van de gynaecoloog komen evengoed hard binnen. Toch blijft de meest prangende vraag voor mij, hoe nu verder. We hebben geen embryo's meer in de vriezer, dus we zullen aan IVF poging twee moeten beginnen. De gynaecoloog vertelt dat zij zelf het idee heeft dat we bij de volgende poging het beste verder kunnen gaan met ICSI. Het verschil tussen IVF en ICSI zit hem in de laboratoriumfase. Bij IVF wordt de eicel in een schaaltje met een heleboel zaadjes geplaatst, de bevruchting moet dan spontaan op gang komen. Bij ICSI wordt er per eicel met een dunne naald een zaadje ingebracht. Dit vergroot de kans op een bevruchting. Omdat we de laatste keer maar twee goede bevruchtingen hadden, is dit daarom het advies. De gynaecoloog gaat dit bespreken met de artsen in Amsterdam en we krijgen een afspraak voor over een week bij mijn eigen gynaecoloog voor een startgesprek voor ronde twee.

Een week later zitten we dus weer voor de zoveelste keer in de wachtkamer van de poli gynaecologie. En natuurlijk is het druk en natuurlijk hebben alle andere vrouwen die hier zitten een mooie ronde buik. Behalve ik, ik zit hier met een platte lege buik, te wachten op het oordeel van de gynaecoloog. Het oordeel over de startdatum van ons volgende traject.
Ik hoop dat ik niet weer eerst lucrin hoef te spuiten om in de kunstmatige overgang te gaan. Dat spul is echt troep en ik heb geen zin om weer eerst zolang te moeten wachten. We wachten al lang genoeg dacht ik zo.

Zoals gewoonlijk loopt het weer eens uit. Bij elke zwangere vrouw die blij de behandelkamer uitloopt, begin ik me beroerder te voelen. Ik ben oprecht misselijk en heb het gevoel dat ik ieder moment in tranen uit kan barsten. Ik vind het altijd zo'n onzin als er gesproken wordt over een aparte wachtkamer voor mensen met fertiliteitsproblemen, maar op dit moment lijkt me dat best een goed idee.

Eindelijk worden we dan naar binnen geroepen door de gynaecoloog. Door zijn oprechte vriendelijke glimlach smelten mijn spanning en irritatie al snel als sneeuw voor de zon. Hij vertelt dat er na het overleg met de artsen in Amsterdam besloten is dat we ICSI gaan doen. Dit voelt als een echte opluchting, want we willen iedere kans pakken. En we mogen meteen de eerstvolgende cyclus beginnen en ik hoef niet eerst aan de lucrin! Ik vraag of ik deze keer een hogere dosis gonal kan krijgen, het hormoon om de groei van de eitjes te stimuleren. Vorige keer hadden we namelijk niet zoveel eitjes en ze wilden ook niet echt goed groeien. De gynaecoloog stemt tot mijn verbazing direct in. We hoeven dit keer niemand te overtuigen van wat we willen, yes!

Wat ik ook nog wel belangrijk vind om te weten, is of er een nadeel kleeft aan ICSI in vergelijking met IVF. De gynaecoloog legt uit dat vroeger weleens gedacht werd dat er met ICSI meer afwijkingen gevonden werden bij de embryo's, er wordt tenslotte voorbij gegaan aan de natuurlijke selectie. Hij vertelt gelukkig ook dat deze aanname allang ontkracht is door wetenschappelijk onderzoek.

Opgelucht gaan we weer op weg naar huis. Als het dan moet, dan maar goed. En daar lijkt alles op te wijzen.