zaterdag 3 december 2016

Nergens veilig



3 november 2016

'Zo was er bijvoorbeeld de situatie van een vrouw die een IVF traject inging. Omdat ze regelmatig onder werktijd naar het ziekenhuis moest, bood ze haar collega's aan vijf jaar lang met kerst en oud en nieuw te werken.'

Het bloed stijgt naar mijn hoofd en ik voel mijn wangen rood worden. 'Ben ik dan nergens veilig?', is de eerste gedachte die in me op komt. In mijn ooghoek zie ik twee collega's naar voren leunen om naar me te kijken. Waarschijnlijk om te zien of het wel goed met me gaat. Misschien stel ik me vreselijk aan, maar ik voel me inderdaad niet zo goed. Zoals altijd gebruik ik echter de kracht van humor en grap tegen de collega naast me dat hij niet moet denken dat ik dat ook ga doen.

De instructrice van deze bijeenkomst over uitval op het werk praat enthousiast verder, maar ik sta een beetje perplex. Hoe kun je van alle voorbeelden die er bedacht kunnen worden nu juist hiermee aankomen. En ze legt het traject van IVF ook nog eens helemaal verkeerd uit. Ik ga daar natuurlijk niks van zeggen, want daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je krediet opbouwt bij collega's als je door omstandigheden wat vaker uitvalt. Maar hoe kan ze toch in hemelsnaam dit voorbeeld gebruiken? Het blijkt maar weer dat sommige mensen echt niet beseffen wat een impact zo'n traject kan hebben. En net alsof het vrije wil is om zo vaak naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb er niet bepaald zelf voor gekozen. Ik had ook wel zo'n gezonde vrouw willen zijn die binnen een paar maanden 'pats boem' zwanger is.

Ik vraag me af of de anderen vinden dat ik genoeg krediet heb opgebouwd. Ik heb al snel antwoord op mijn vraag, want ik hoor een paar collega's precies zeggen wat ik ook denk. Je kunt ook op andere manieren krediet opbouwen in plaats van extra feestdagen werken. Ik sta altijd voor een ander klaar en als er open diensten zijn of als iemand een dienst moet ruilen door omstandigheden zet ik me ook altijd in waar ik kan.

Het doet me goed om de opmerkingen van anderen te horen. Ze zijn gericht naar de instructrice, maar indirect voel ik dat ze gemaakt worden om me een hart onder de riem te steken. En zo verdwijnt het onveilige gevoel en maakt het plaats voor een gevoel van warmte. Wat heb ik toch een geluk dat ik samen mag werken met zulke lieve collega's.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten