De druppel(s) die de emmer doet overlopen

21 januari 2017

Het is 17.00 uur en ben ik nog steeds niet gebeld. Het is zaterdag en ik heb late dienst, de ideale combinatie om er zelf nog achteraan te moeten gaan. Ik heb drie telefoonnummers van het fertiliteitscentrum in Amsterdam, maar bij alle drie krijg ik geen gehoor. Ik bel de receptie en word doorverbonden naar het fertiliteitscentrum, maar er wordt weer niet opgenomen, wat mij logisch lijkt, maar goed. Vervolgens wordt ik doorverbonden met de spoedpoli voor vrouwen. En daar weten ze van niks, ik sta niet in de agenda en ze kunnen niets over me vinden. Ik krijg de mededeling dat ik morgenochtend maar terug moet bellen, vanaf 9.00 uur zijn ze weer bereikbaar.

Oké, de paniek die ik tot nu nog een beetje kon wegstoppen, begint de overhand te krijgen. Hoe kan dit nou, ik moet toch weten wanneer ik de punctie heb, ik moet toch weten welke medicatie ik vanavond moet spuiten. Straks gaat het hele feest niet door omdat ik me niet goed aan de medicatie heb gehouden!  Oké Pat, rustig blijven, adem in, adem uit. Ik stuur een berichtje naar mijn man en hij neemt contact op met het ziekenhuis in Den Helder.

Hij krijgt te horen dat het faxen goed is gegaan, ze hebben zelfs een bevestiging gehad dat het binnen is gekomen, dus daar ligt het niet aan. Mijn man krijgt een direct telefoonnummer naar de dienstdoend gynaecoloog in Amsterdam en die gaat er meteen achteraan. En dan word ik om 19.00 uur eindelijk gebeld en krijgt ik alle informatie die ik nodig heb.
De arts die ik aan de lijn heb, legt uit dat ze een storing hadden met het faxapparaat en biedt wel drie keer zijn excuses aan. Hij begrijpt echt dat zoiets als dit stress bij me op kan leveren. Het is een goed gesprek en opgelucht hang ik de telefoon op.

Daarna zoek ik zo snel mogelijk even een rustig moment en bel ik vanuit het kantoor met mijn man, om alles aan hem door te geven. En dan is daar het moment waarop ik breek. Alle spanning van vandaag, de afgelopen weken en misschien zelfs de afgelopen maanden komt eruit. De tranen stromen over mijn wangen.

In eerste instantie voel ik me een vreselijke aansteller. Maar dat is natuurlijk onzin. Zo'n traject 'doe je niet even'. Ook al denken sommige mensen misschien van wel. Het is een aanslag op je lijf en op je hoofd. En dat hebben we er allemaal voor over, natuurlijk. En ondanks alles zijn we altijd optimistisch en staan we positief in het leven. En het komt ook allemaal wel weer goed. Maar soms, soms mag je best even je ogen eruit janken, zelfs als het alleen maar gaat om een telefoontje dat niet komt.

De volgende dag heb ik vroege dienst en daarna gaan we door naar Noordwijk! Ik ben op van de zenuwen, maar nu om een andere reden. Vandaag krijgen we van mijn broertje en schoonzusje te horen of we een neefje of nichtje krijgen!

Als we aankomen staan de cupcakes al klaar, en als mijn ouders ook binnen zijn, nemen we allemaal een grote hap en zie ik dat de binnenkant van de cupcake blauw is! We krijgen een neefje! Mijn intuitie zat dus goed, ik ben helemaal in de wolken!

's Avonds eten we een heerlijke pasta en daarna gaan we met mijn schoonzusje naar haar kapsalon, waar ze onze haren nog even onder handen neemt.

Al met al hebben we een heerlijke dag gehad zo. Maar dan komt het moment waar ik al de hele dag tegenop kijk. Het is bijna 21.00 uur, het exacte tijdstip waarop ik de laatste spuit van deze ronde bij mezelf moet zetten, de pregnyl. Deze zorgt ervoor dat de eisprong op gang komt, zodat ze over exact 36 uur de follikels kunnen aanprikken.

Met trillende handen, zweet op mijn rug en tranen achter mijn ogen ga ik bij mijn man aan tafel zitten. Ik vind dit zo'n rotprik. Mijn schoonzusje vraagt oprecht geïnteresseerd wat er aan deze prik dan zo anders is dan de andere prikken die ik al heb moeten zetten. Ik kijk naar de spuit in mijn handen en moet bekennen, dat het vooral tussen mijn oren zit. Misschien is het ook wel alleen psychologisch. Maar toch vind ik dit een rotprik. De naald is groter en dikker en de vloeistof doet ook zeer bij het inbrengen. Tel daarbij op dat mijn fobie voor naalden ook nog ergens in dat hoofd van mij zit te sluimeren. Niet echt een optimale situatie.

Ik haal diep adem en duw de naald in mijn buik. Even kijken of er geen ader is geraakt, dat is gelukkig niet zo. En dan de vloeistof erin, huppakee. Zo, dat klusje is ook weer geklaard. En ook al was het een beetje pijnlijk, het viel natuurlijk best weer mee. En nu is het wachten tot de medicatie zijn werk heeft gedaan!