vrijdag 24 februari 2017

Groei en bloei!



27 januari 2017

Vandaag is de dag, vandaag krijgen we te horen of de terugplaatsing doorgaat. Dit vind ik altijd de spannendste en leukste dag. Spannend, omdat je te horen krijgt of er überhaupt wel goede embryo's zijn ontstaan en of je het dus niet allemaal voor niks hebt gedaan. Leuk, omdat als er goede embryo's zijn, je er eentje mee naar huis mag nemen in je buik!

Ik vind het zo spannend dat ik om 7.00 uur al wakker ben. Nou is mijn slaapritme de afgelopen periode sowieso niet zo best, mijn hele lijf is van slag door alle stress en alle hormonen en medicijnen. Zo ben ik bijvoorbeeld ook al een maand onwijs verkouden. Mijn weerstand is gewoon niet al te best denk ik.

Maar goed, het is dus 7.00 uur. Nog twee uur voordat ik het ziekenhuis mag bellen. Omdat ik vannacht niet kon slapen, moet ik nog even van mezelf in bed blijven liggen. Gelukkig zak ik af en toe nog even weg. En dan is het 9.00 uur, ik spring uit bed, ren de trap af, pak de telefoon en toets het nummer in. Hij gaat wel elf keer over en even ben ik bang dat ze niet opnemen. Maar dan hoor ik tot mijn blijdschap toch een stem.

'Mevrouw Gerritsen? Ja, we hebben goed nieuws, de terugplaatsing gaat door, jullie worden vanmiddag om 15.00 uur verwacht.' 'Oké, super, dank u wel!' Ik hang op en ben door het dolle heen. Ik doe even een vreugdedansje voor de baby. Oké, het is officieel natuurlijk nog geen baby, het is een embryo. Maar voor mij voelt het als een baby. Dus, vanmiddag gaan we de baby halen! Ik dans en zing nog even verder door het horen van dit goede nieuws. 

Een paar uur later vertrekken we weer richting Amsterdam, waar we veel te vroeg aankomen en dan ook nog even moeten wachten. Gelukkig heb ik mijn boek weer mee, dus de tijd is zo voorbij. En dan weer het omkleedritueel in het hokje. Ja, als je hier wat vaker komt, krijg je toch rituelen. Eerst omkleden en dan een fotosessie met normale en gekke foto's. Leuk voor de baby later, maar natuurlijk ook voor onszelf.

We mogen weer op plek 1 plaatsnemen. We hebben nog nooit een andere plek gehad, altijd plek 1. Voor iemand die van voorspelbaarheid houdt met dit soort dingen wel erg fijn. En dan weer wachten, wachten op onze baby. Als we naar binnen geroepen worden, zie ik dezelfde arts die de cryo (ingevroren embryo) heeft teruggeplaatst in september. Ze had onze namen al herkend en grapt dat ze deze keer een beter plekje zal zoeken, zodat de baby wel blijft zitten.

Alle controles worden nog even gedaan en dan zien we ons embryo op het scherm. Het is een mooi klompje cellen, dus hij is al goed gegroeid. Ik kijk vol van liefde naar het scherm, zo bizar om verliefd te zijn op een klein klompje cellen. Maar ik voel het gewoon, dit is onze baby. Asjeblieft, lieve baby, blijf deze keer zitten. We hebben zoveel liefde te geven.....


Geen opmerkingen:

Een reactie posten