Alleen, maar toch niet helemaal

27 maart 2017

Het is zover! Vandaag is het weer tijd voor een terugplaatsing! We gaan weer een baby halen!
Om 14.00 uur moeten we in het AMC in Amsterdam zijn, waar ze om 14.10 uur het embryo in mijn buik zullen plaatsen. Het is nog wel even afwachten of het embryo goed ontdooit, maar daar maak ik me eigenlijk niet zo'n zorgen over. We hebben nog vier cryo's in de vriezer en het lijkt me sterk dat ze alle vier niet goed ontdooien. Ik heb het nog even nagevraagd aan de telefoon, maar als de eerste niet goed ontdooit, halen ze meteen de tweede uit de vriezer. Dan hoef je dus niet eerst weer een nieuwe cyclus  af te wachten. Maar goed, in het kader van 'je weet het nooit',  ben ik toch blij als ik zie dat het 12.05 uur is, want als er voor 12.00 uur niet gebeld was, zou het goed zijn.

In het ziekenhuis krijgen we te horen dat de eerste cryo meteen goed ontdooit is, een echte vechter dus! En dat betekent ook dat we er dus nog drie in de vriezer hebben. 
Er is vandaag een nieuwe IVF-arts, die schijnbaar nog niet zoveel ervaring met een eendenbek heeft, want ze loopt maar te kloten met dat ding. Maar goed, het maakt allemaal niet uit. Niets kan deze dag nog verpesten, want we nemen een baby mee naar huis!

Wat helemaal goed uitkomt, is dat we een weekje vrij hebben. Nu kan ik lekker rustig aan doen en kan ik het ook een beetje geheim houden op mijn werk.

We besluiten om lekker een aantal dagen naar Baarle Nassau te gaan. Hier hebben mijn ouders een huisje, middenin het bos. We gaan eens even lekker bijkomen met zijn tweeën.

Op de tweede dag, besluit ik dat ik een lekkere wandeling ga maken. Het is 20 graden en de zon schijnt, het is pas lente maar het lijkt wel zomer! Helaas moet ik wel alleen, aangezien mijn man gister uitgleed bij de auto en zijn enkel heeft verstuikt. Maar goed, dan ga ik even alleen. Misschien wel goed ook, even mijn hoofd helemaal leeg maken.

Ik kom in het bos welgeteld één persoon tegen, een vrouw met een hond. We passeren elkaar, zeggen elkaar gedag en weg zijn ze weer. Helemaal alleen ben ik, in dit grote bos. Nadat ik alle angsten over moordenaars en verkrachters heb overwonnen (misschien moet ik toch eens wat minder enge films gaan kijken), besef ik me hoe bijzonder dit eigenlijk is en hoe bevoorrecht ik op dit moment ben. Ik neem eens bewust de tijd om middenin het bos stil te gaan staan, mijn ogen dicht te doen en alles in me op te nemen. De zon op mijn gezicht, een concert van vogels, de zachte wind door mijn haar, de geur van bladeren. En daar is het beeld weer. Hetzelfde beeld dat ik gisteren had tijdens een sessie om in contact te komen met mijn onderbewuste. Het is een positief beeld. Een beeld dat zegt dat alles goed komt. Misschien niet deze week, misschien ook niet deze maand, maar het komt goed. Dat weet ik nu zeker.

Glimlachend doe ik mijn ogen weer open, snuif de lucht van verse bladeren diep in en leg mijn hand op mijn buik. Met een oprecht gevoel van kalmte loop ik weer verder, alleen, of toch niet?

Anderhalve week later krijgen we na een test in het ziekenhuis te horen dat deze poging mislukt is. We gingen er al vanuit, maar toch is het hard. Precies een jaar geleden waren we wel zwanger, het had zo mooi geweest.... Gelukkig hebben we nog drie cryo's in de vriezer, dus onze hoop, die geven we voorlopig nog niet op.