zaterdag 2 september 2017

Slecht voorbereid



28 juli 2017

'Oké, rustig adem blijven halen. Je hebt je niet goed voorbereid, eigenlijk helemaal niet. Maar je bent ruim op tijd en alles komt goed'.

Ik sta op het punt om richting het VU in Amsterdam te gaan, want daar heb ik vandaag een MRI-scan. Ik kijk naar de brief in mijn handen, die al anderhalve maand ligt weg te stoffen tussen mijn schoolboeken. Ik zie het ene na het andere punt voorbij komen, waar ik totaal niet meer over heb nagedacht. Ik heb in Den Helder weleens een MRI-scan gehad. Ik was toen best zenuwachtig, maar het stelde uiteindelijk niet zoveel voor. Daarom ging ik er vanuit dat dit nu ook wel het geval zou zijn.
Met versnelde hartslag neem ik de brief nog eens door.

'U moet vier uur van tevoren nuchter zijn'.
Oké, daar zit ik goed mee. Ik heb om 9.00 uur ontbeten en de scan is om 13.00 uur.

'Het kan zijn dat u medicatie toegediend krijgt waardoor u wazig kunt zien. Wij adviseren u in dat geval niet zelf auto te rijden en iemand mee te nemen'.
Hm, dat zal niet gaan. Michael heeft nachtdienst gehad en moet aankomende nacht weer, dus die ligt te slapen. We hadden afgesproken dat ik deze keer alleen zou gaan. Ik vond het een beetje onzin dat hij hiervoor een verlofdag op moest nemen. Maar misschien hoef ik die medicatie niet en misschien wordt mijn zicht niet wazig. Ik gok het erop en anders kan ik altijd nog iemand bellen om me op te halen.

'Neem een actueel medicatieoverzicht mee, deze kunt u ophalen bij uw eigen apotheek'.
Ik kijk op mijn horloge. Bijna 11.00 uur. Ik zou het moeten redden. Als ik nu meteen nog even langs de apotheek sprint, heb ik nog steeds een half uur speling voor mijn afspraak.

Terwijl ik me naar de auto haast, geef ik mezelf een standje. Hoe kan ik nou zo dom zijn. Het is ook echt niks voor mij om hier zo slordig mee om te gaan.

Aangekomen bij de apotheek, ben ik gelukkig meteen aan de beurt. De medewerker draait mijn overzicht uit en dan kan ik, ruim op tijd voor mijn afspraak, op weg naar Amsterdam. Ik zet de radio aan en alles stress ebt weg.

De ontspanning was van korte duur, want een half uur later merk ik dat ik nu al een kwartier vertraging heb opgelopen door files. Echt, de een na de ander. Ik heb nog nooit zoveel file meegemaakt. Ik zet de navigatie aan, om mij te helpen eventuele alternatieve routes te geven.

Ik zie dat ik volgens de navigatie precies op tijd ben, maar dan moet ik nog parkeren en naar de afdeling lopen. Ik zit vol stress en heb het bloedheet. Ik spreek mezelf toe dat ik rustig moet blijven, want ik kan er toch niks aan veranderen.

Vijf minuten nadat ik me had moeten melden, loop ik de parkeergarage uit. Ik bel meteen naar de afdeling om te zeggen dat ik eraan kom. Dat is echter niet zo'n geslaagde actie, want ik krijg eerst drie keer een keuzemenu om vervolgens te horen dat iedereen in gesprek is en ik een terugbel afspraak krijg. Dat schiet toch ook niet op.

Ik 'snelwandel' naar binnen en ren de trap op. Buiten adem-ik moet op de vierde verdieping zijn-meld ik me bij de balie, waar een vriendelijke jongeman me aanmeld. Hij zegt dat ik rustig aan kan doen. De vroege aanmeldtijd was alleen voor het invullen van wat vragenlijsten.

Ik adem diep in, beantwoord alle vragen op de lijst, waarna ik vervolgens nog ruim een half uur zit te wachten. Zie je, alle stress weer voor niets.

De MRI-scan zelf verloopt prima. Ik wordt geholpen door een vriendelijke man die, net als ik, wel van een geintje houdt.
Ik krijg via een infuus buscopan toegediend. Dit legt tijdelijk de spieren van de darmen stil, zodat deze niet in de weg zitten voor het maken van de scan. Omdat buscopan geen onderscheid maakt in spieren, kan het dus ook de spieren van de ogen beïnvloeden, vandaar de kans op wazig zicht.
De man stelt me echter al snel gerust, dit laatste gebeurt bijna nooit en als het al gebeurt, is het met een uur weer uitgewerkt. Mooi, dan kan ik gewoon zelf naar huis rijden.

Ik krijg een koptelefoon met muziek op en ga de tunnel in. Ik ben gelukkig niet bang voor kleine ruimtes, dus ik ben helemaal ontspannen. Ik moet zelfs opletten dat ik niet in slaap val.

Na ongeveer een half uur is de scan klaar. Ik zeg de man gedag en ga naar beneden om daar nog even een lekker bakkie thee in de restauratie te drinken.

Wat een onderneming, even een MRI-scan, dat had ik toch een beetje onderschat. Ik ben echt helemaal kapot.
Als ik genoeg bij ben getrokken, loop ik naar de auto en rijd ik terug naar huis. Deze keer gelukkig zonder file.

Uitgeput plof ik op de bank in de huiskamer. Nu kan ik niets anders doen dan afwachten tot de uitslag die ik over een kleine maand krijg. Ik ga mijn best doen er niet teveel mee bezig te zijn. Het komt zoals het komt....

6 opmerkingen:

  1. Lieve Patty,
    Ik ken je niet, alhoewel ik dat idee wel een beetje heb na het volgen van je vlogs.
    Ik wilde alleen even zeggen hoe stoer ik het van je vind dat je alles deelt. En dat het mij heel veel steun geeft!
    Ik blijf voor je mee duimen.
    Lieve groet Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat lief, Annemarie! Dank je wel. Jij ook veel succes gewenst. Liefs, Patty

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi hoi, heel fijn dat je er zo open voor uit komt en de taboe doorbreekt! Ik heb ook endometriose en maak daardoor ook de zelfde ellende mee. Zitten nu in icsi poging 4 en vind het allemaal heel herkenbaar wat je schrijft! Ook over het stressen op de weg er naar toe hihi. Geniet even van de rustperiode, die zijn ook hard nodig. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief, dank je wel! Jij ook heel veel succes gewenst! Liefs, Patty

      Verwijderen
  4. Harrah's Resort Atlantic City - MapyRO
    Find 사천 출장샵 Harrah's Resort Atlantic City, New 대구광역 출장샵 Jersey, United States, 아산 출장마사지 United States, United States, ratings, photos, 시흥 출장마사지 prices, expert 창원 출장샵 advice, traveler reviews and tips,

    BeantwoordenVerwijderen