Een kudde onvruchtbaren

7 december 2015

Vandaag staat de informatiebijeenkomst over IVF op het programma. Om 13.15 uur komen we aan in het AMC in Amsterdam. De bijeenkomst begint om 14.00 uur, maar we moeten ons eerst laten inschrijven. Nou dat gaat in Amsterdam wel even anders dan in Den Helder. We moeten een nummertje trekken en na bijna een half uur wachten zijn we aan de beurt om ons in te laten schrijven.

Daarna moeten we naar het infertiliteitscentrum, een paar verdiepingen hoger. Achter de grote, halfronde balie zit een jonge vrouw. Ze is klein, heeft lang, donker haar en een vriendelijke lach op haar gezicht. Ze geeft aan dat we plaats mogen nemen in de wachtruimte achter de balie. 

Als we om de balie heenlopen zie ik dat de wachtruimte meer een 'wachttafel' is. Het is best druk, alle stoelen zijn bezet en de helft van de mensen moet staan omdat er geen plek meer is. Het is doodstil en iedereen heeft een bedrukte blik op zijn gezicht. Ik heb begrafenissen meegemaakt waar de sfeer beter was dan hier. Ik voel me echt niet op mijn gemak. Naast het feit dat een persoon hier natuurlijk nooit uit vrije wil heen zou willen gaan, durf ik amper wat te zeggen, omdat ik er al vanuit ga dat dit mij niet in dank afgenomen zal worden.

De vrouw die net nog achter de balie zat komt naar ons toe en vraagt of we haar willen volgen. Er volgt een wandeling door het halve ziekenhuis, het lijkt wel een speurtocht. Ik kijk mijn man aan en samen grinniken we een beetje. Als je er over nadenkt is dit eigenlijk best een belachelijke situatie. We lijken wel een stel koeien, op weg naar de stal voor een handje hulp van de boer.

Na een paar minuten rondlopen zijn we bij de ruimte waar de bijeenkomst is. Net als ik me hardop afvraag of we wat te drinken zouden krijgen, zie ik een grote sticker op de deur waarop staat dat in de ruimte niet gegeten en gedronken mag worden. Oké, dat is dus meteen antwoord op mijn vraag.

Koppel na koppel schuifelen we de ruimte in, die er een beetje uitziet als een klaslokaal. We nemen allemaal plaats op een stoel met een inklapbaar tafeltje ervoor. Ik ga helemaal vooraan op de hoek zitten zodat ik alles goed kan horen en zien.

Er hangt een groot scherm aan de muur en daarnaast staat een kleine desk met, nu een andere, jonge, vriendelijke vrouw. Deze vrouw heeft springerige, blonde krullen. Ze ziet er zo schattig en grappig uit, dat ik me meteen wat meer op mijn gemak voel.

Ze heet ons welkom en geeft een samenvatting van wat we allemaal te horen gaan krijgen. Wat ze vertelt wordt ondersteund door een duidelijke PowerPointpresentatie. Ze zegt dat we te allen tijde vragen mogen stellen, ook tussendoor.

Er komt een heel verhaal over de verschillende stappen tijdens IVF en de verschillende hormonen die gebruikt worden tijdens het hele traject. Ze vertelt dat er vlak voor de start nog een echo wordt gemaakt zodat ze zich er onder andere van kunnen verzekeren dat er geen cystes aanwezig zijn. Zodra ze dit zegt krijg ik het bloedheet en breekt het zweet me uit. 'Daar gaan we weer' is mijn eerste gedachte.

Ze heeft het nog niet gezegd, of de laptop loopt vast. Ze krijgt hem niet meer aan de praat en moet er even iemand bijhalen. Ik fluister naar mijn man dat ik me wel zorgen maak over deze laatste opmerking. Hij zegt dat ik meteen even moet vragen hoe het zit. Ja dat wil ik eigenlijk niet, niet iedereen hoeft te weten hoe het er met me voorstaat toch? Maar ik besef me ook dat hij eigenlijk wel gelijk heeft, want als ik niet meteen duidelijkheid krijg, kan ik me niet meer concentreren en neem ik de rest van het verhaal nooit meer in me op.

Ik kuch zachtjes en steek dan mijn vinger op: 'Ik heb endometriose en ik weet dat ik een cyste bij mijn linker eierstok heb, heeft dit invloed op het traject? Kan het dan wel gewoon doorgaan?' De verpleegkundige zegt dat vrouwen met endometriose een uitzondering zijn en dat het vermoedelijk geen kwaad kan. Ik bedank haar vriendelijk en slaak een diepe zucht. Gelukkig zeg, waarom maak ik me nou meteen weer zo druk.

Haar collega heeft de laptop weer aan de praat gekregen en ze maakt de presentatie af. Ze laat op het eind nog even een staafdiagram zien waarbij per stap van het traject het succes in percentages wordt weergegeven. Het is net een steil trappetje. Helemaal links is de hoogste staaf, 100 procent van de vrouwen die beginnen aan IVF. Helemaal rechts is nog meer een heel laag staafje over. Aan het eind van de behandeling is er 20 procent over. Deze vrouwen zullen een kind hebben aan het einde van de behandeling. Ondanks dat ik dit al wist, omdat ik me goed heb ingelezen, komt het toch weer even hard binnen als ik het zo zwart op wit zie. Al die hormonen, al dat gedoe en dan nog maar 20 procent kans op een gezonde baby. De verpleegkundige rond de bijeenkomst af en we verlaten de ruimte, richting de uitgang.

De bijeenkomst was confronterend, maar vooral ook verhelderend. Alles werd tot in detail toegelicht, tot foto's van de ziekenhuiskleding die je tijdens de behandeling aankrijgt aan toe. We weten nu wat we kunnen verwachten en kunnen ons goed voorbereiden. Tevreden verlaten we het ziekenhuis.